บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 343

เขาเงยหน้าขึ้นมองหยู่เหวินเห้า สายตาเต็มไปด้วยความสับสน “พี่ห้า ข้าไม่ได้ว่าท่านทำผิดอะไร ข้าเพียงแค่ไม่เข้าใจ ทำไมท่านจึงลงมือฆ่านางได้ ท่านทำลงไปได้อย่างไร พวกท่านเคย……”

ระหว่างที่พูด ก็มองไปทางหยวนชิงหลิงอย่างรวดเร็ว ไม่พูดต่ออีก

เขาไม่ได้จะเรียกร้องอะไรแทนฉู่หมิงชุ่ย หรือรู้สึกว่าที่พี่ห้าฆ่านางนั้นเป็นเรื่องที่ผิด ด้วยความผิดที่ฉู่หมิงชุ่ยทำ และตายไปอย่างง่ายดายในคุกนั้น สำหรับนางแล้วคือการหลุดพ้นอย่างหนึ่ง

อย่างน้อย นางก็ไม่ต้องขึ้นศาลเพื่อพิจารณาคดีด้วยซ้ำ นับว่ารักษาเกียรติและศักดิ์ศรีของนางเอาไว้จนหมดแล้ว

ในใจของเขาเองก็เกลียดคนคนนี้มาก แต่ว่า เขาอยากจะรู้เหลือเกิน ว่าต้องทำอย่างไรจึงจะลบคนคนนี้ออกจากใจให้ได้เร็วที่สุด เขาไม่อยากให้ตัวเองต้องจดจำนางได้อีกแล้ว เดิมคิดว่าการมาส่งนางครั้งสุดท้าย นับว่าเป็นการกล่าวลาได้แล้ว แต่เห็นได้ชัดว่าใจของเขาตอนนี้ก็ยังหาความสงบไม่ได้

หยู่เหวินเห้าไม่ได้ตอบคำถามเขา ยืนขึ้นดึงหยวนชิงหลิงเดินจากไป

“พี่ห้า……”อ๋องฉีรีบลุกขึ้นยืน “ข้าไม่ได้ว่าท่านใจดำ หรือว่าเลือดเย็น ข้าเพียงแค่อยากรู้ ว่าทำไมท่านถึงได้ลืมคนคนหนึ่งได้เร็วนัก”

หยู่เหวินเห้าดึงมือของหยวนชิงหลิงเอาไว้ไม่แม้แต่จะหันมามอง

ขึ้นรถม้าแล้ว ลมหายใจของหยู่เหวินเห้าก็หอบกระชั้นขึ้น เขาโกรธมาก

“อย่าโกรธเลย เรื่องราวเกิดขึ้นเร็วมาก เขาแค่ไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไร”หยวนชิงหลิงลูบที่แผ่นหลังเขา พูดปลอบโยน

หยู่เหวินเห้าดึงมือของนางเอาไว้ สายตามีแววเหนื่อยล้า ถามขึ้นว่า “ข้าฆ่านาง เจ้าเองก็รู้สึกว่าข้าใจดำเลือดเย็น ไม่นึกถึงความรู้สึกในอดีตที่มีต่อกันหรือไม่ ”

หยวนชิงหลิงมองเขา เอ่ยเบาๆว่า “ไม่ ข้าเกือบจะตายอยู่ในมือนางแล้ว ถ้าหากท่านยังคิดถึงความรู้สึกที่เคยมีต่อกัน นั่นจึงจะเป็นความใจดำเลือดเย็นที่แท้จริง”

หยู่เหวินเห้ากุมมือนางไว้แน่น เอ่ยด้วยความรู้สึกหวาดกลัวว่า “นี่เป็นครั้งที่สองที่เจ้าเกือบจะเอาชีวิตไม่รอดแล้ว แต่ว่า นี่ไม่ใช่เหตุผลที่ข้าต้องฆ่านาง แม้ข้าไม่ฆ่านาง นางก็คงอยู่ได้อีกไม่เกินสองวัน แต่นางได้ให้การแล้วว่าโสวฝู่ฉู่เป็นผู้วางแผนการอยู่เบื้องหลัง ถ้าขึ้นศาล สอบสวนร่วมกับกรมอาญา คำให้การนี้จะถูกส่งให้ฮ่องเต้ ฉะนั้น นางจะขึ้นศาลไม่ได้”

แม้ว่าหยวนชิงหลิงจะเคยคิดหาความเป็นไปได้ในหลายทาง แต่คิดไม่ถึงเลยจริงๆว่าฉู่หมิงชุ่ยจะลากเอาตัวโสวฝู่ฉู่ออกมาเป็นผู้หนุนหลัง

“ทำไมนางจึงพูดเช่นนี้ เรื่องนี้ เห็นได้ชัดว่าไม่ใช่แผนการของโสวฝู่ฉู่ เขาจะฆ่าข้า ไยต้องทำเช่นนี้”หยวนชิงหลิงพูด

“เพราะว่านางต้องการปิดบังคนที่ช่วยนางวางแผนตัวจริง หากสารภาพคนคนนี้ออกมา ข้าคงต้องมีการป้องกัน เช่นนั้นเขาคนนั้นคงไม่สามารถช่วยนางฆ่าเจ้าอีก ”

หยวนชิงหลิงอ้าปากเบิกตากว้าง “ใครกัน”

หยู่เหวินเห้ามองนาง ถอนหายใจเบาๆ มองใบหน้าที่เรียบสงบไร้ความสงสัย มองนิสัยที่ดูจะแข็งแกร่งและไม่ค่อยฉลาดเท่าไหร่ ทำไมจึงได้มีคนมากมายหมายปองจะเอาชีวิตของนาง

เขาส่ายหน้า “ไม่รู้ นางไม่ยอมบอก แต่คิดว่าคงจะเป็นพี่ใหญ่”

นางประสบเคราะห์กรรมซ้ำแล้วซ้ำเล่า เขาไม่อยากจะบอกความจริงกับนาง ว่ายังมีเจ้าสี่ที่ยังคงหมายหัวนางเอาไว้อยู่ตลอดเวลา

ไหนๆพี่ใหญ่ก็กลายเป็นคนที่มีความผิดสมควรตายอยู่แล้ว ก็ให้พี่ใหญ่รับโทษนี้ไปด้วยแล้วกัน

หยวนชิงหลิงนิ่งอึ้งไร้คำพูด

อ๋องจี้ยังสามารถร่วมมือกับฉู่หมิงชุ่ยได้ ช่างเป็นความร่วมมือที่ไร้ขอบเขตจริงๆ

นางเองก็อดคิดไม่ได้ว่าตนเองไม่เอาไหนเลย ข้างกายนางมีคนมากมายคอยปกป้อง แต่นางย่อมได้รับบาดเจ็บเสมอ แม้แต่กำลังจะปกป้องตนเองก็ยังไม่มี

เห็นที นางคงต้องทำอาวุธเพื่อป้องกันตัวเองบ้างแล้ว จะได้ไม่ต้องพึ่งแต่กล่องยา

อ๋องฉีกับหยวนหย่งอี้ยังคงนั่งอยู่บนชั้นสอง

หลังจากหยวนหย่งอี้กินเสร็จแล้ว นางวางตะเกียบลงและพูดกับเขาว่า “ตอนนี้ท่านอยู่ที่จวนอ๋องซุน อาการบาดเจ็บก็ดีขึ้นแล้ว ข้าจะกลับไปเก็บข้าวของ กลับบ้านมารดา ”

อ๋องฉีนิ่งอึ้ง เงยหน้ามองนาง “กลับบ้านมารดา ”

“ใช่แล้ว ถึงตอนนั้นยังจะรบกวนท่านช่วยเขียนจดหมายเลิกร้างให้ข้าด้วย”หยวนหย่งอี้พูด