บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 450

ฮูหยินใหญ่พยักหน้า ถามอย่างเคร่งขรึมจริงจังว่า “ทำไมหรือ”

หยู่เหวินเห้าถามขึ้นอีกว่า “ทำไมท่านต้องให้เขาไปด้วย”

ฮูหยินใหญ่บอกว่า “เขาอายุมากแล้ว และอยู่รับใช้ในจวนมานาน เขามีความหวังว่าจะได้กลับไปใช้ปั้นปลายชีวิตที่บ้านเกิด ข้าก็เลยให้เงินเขาไปจำนวนหนึ่ง ให้เขากลับไป เขาทำผิดอะไรหรือเปล่า ก่อเรื่องอะไรใช่หรือไม่ ”

หยู่เหวินเห้าพูด “มีคนแช่ดอกท้อและใบกล้วยไว้ในโอ่งน้ำที่ให้ยายหยวนใช้เป็นการส่วนตัว หลังจากสอบถามแล้ว ก็รู้ว่าเป็นฝีมือโจวกุ้ยซึ่งเป็นของพ่อครัวที่ท่านส่งไป โจวกุ้ยบอกว่า นี่เป็นคำสั่งของท่าน”

สีหน้าของฮูหยินใหญ่เปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน ถามขึ้นทันทีว่า “แล้วนางเป็นอย่างไรบ้าง”

หยู่เหวินเห้าเห็นสีหน้าของนางเผยแววตื่นเต้นขึ้นมา ไม่ได้เป็นการแสร้งเป็นห่วง จึงเอ่ยว่า “คนนั้นไม่เป็นไร แต่เจ็บปวดทรมานมาก โจวกุ้ยคนนั้นบอกว่า เป็นคำสั่งของท่าน คนที่ส่งข่าวให้เขาก็คือคนรับใช้เก่าแก่ก่อนหน้านี้ที่ชื่ออะฉวงคนนั้น ”

สายตาของฮูหยินใหญ่มีแววแค้นเคืองประกายขึ้น “ดีล่ะ ช่างเป็นเรื่องที่คิดอย่างรอบคอบแล้วก็ยังมีความประมาทเลินเล่อได้ ซุนมามา ไปหาที่อยู่บ้านเกิดของอะฉวง หาตัวเขากลับมา เพื่อทำการสอบสวน”

จากนั้น นางก็มองไปทางหยู่เหวินเห้า “ท่านวางใจได้ เรื่องนี้ต้องมีคำตอบให้ท่านแน่ ท่านกลับไปเฝ้าดูแลนางดีๆก่อน ประเดี๋ยวข้าจะตามไป”

คำพูดของฮูหยินใหญ่ ทำให้หยู่เหวินเห้าคลายข้อสงสัย

คนบางคน แค่แววตาเดียวก็พอที่จะทำให้เชื่อใจได้ ไม่จำเป็นต้องอธิบายให้มากความ

ท้องของหยวนชิงหลิงยังคงเจ็บอยู่ข้างใน อาการเจ็บแบบนี้เป็นอาการเจ็บแบบหน่วงๆ แม้จะไม่ได้เจ็บแบบแหลมปรี๊ด แต่ก็ทรมานเป็นอย่างยิ่ง

เดิมทีนางก็ไม่สบายไปหมดทุกที่อยู่แล้ว ตอนนี้ยังกินไม่ลง ทั้งอาเจียนทั้งท้องเสียหลายครั้ง ไหนเลยจะมีแรงหลงเหลืออยู่อีก

หยู่เหวินเห้าก็ไม่ไปทำคดีนี้อีกแล้ว เขามีลางสังหรณ์ว่า อะฉวงคนนั้นคงหาตัวไม่พบ ถึงแม้จะหาตัวพบ ก็คงจะเป็นศพไปแล้ว

ในช่วงเวลาคับขันเช่นนี้ เขาไม่มีทางทิ้งหยวนชิงหลิงเอาไว้โดยไม่ดูแล เพื่อไปตามตรวจสอบคนร้ายที่อยู่เบื้องหลังเรื่องนี้

“หยวน ยังทรมานอยู่หรือไม่”เขาประคองนางให้ค่อยๆนั่งลง นางนอนจนเอวแทบจะหักไปแล้ว

แต่ว่านั่งลงก็ทรมาน ท้องใหญ่ค้ำเอาไว้ นางนอนแนบไปกับอ้อมอกของหยู่เหวินเห้าอย่างอ่อนแรง ค่อยๆปรับลมหายใจ “ทรมาน แต่ว่าก็ดีขึ้นมากแล้ว”

ลูบที่คางแหลมเล็กของนาง หยู่เหวินเห้าปวดใจแทบทนไม่ไหว เขาสามารถทำทุกสิ่งไม่ว่าอะไรก็ตามเพื่อนาง แต่กลับไม่สามารถช่วยแบกรับความเจ็บปวดทรมานบนร่างของนางได้

หมอหลวงเฉากลับกวักมือเรียกอย่างสุดแรงอยู่ข้างๆ ให้หยู่เหวินเห้าออกไปพูดคุยกันข้างนอก

หยู่เหวินเห้าเห็นท่าทีของพวกเขาแล้วก็รู้สึกโมโหมาก เพราะพวกเขาต้องคุยกันเป็นการส่วนตัว คิดว่าเรื่องเหล่านี้ไม่สามารถให้ยายหยวนฟังได้ เช่นนั้นก็เป็นเรื่องเลวร้าย

เขาหอมไปที่แก้มของหยวนชิงหลิงหนึ่งที พูดเสียงอ่อนโยนว่า “ข้าจะออกไปสักครู่ เดี๋ยวค่อยกลับมาอยู่เป็นเพื่อนเจ้า”

“เช่นนั้นข้าก็นอนลงดีกว่า นั่งก็ทรมานเหมือนกัน”หยวนชิงหลิงพูด

“ได้”หยู่เหวินเห้าประคองนางให้นอนลงอย่างระมัดระวัง และได้ยินนางบ่นพึมพำเสียงหนึ่ง “อยากจะตายจริงๆ”

หยู่เหวินเห้าปวดใจ ตอนนี้เห็นนางท่าทีของนางที่มีอาการป่วนจนเหนื่อยอ่อนอย่างโชคร้าย ไหนเลยจะมีท่าทีคอยโต้เถียงกับเขา ท่าทีที่ดูดุดันมือเท้าเอวเหมือนอย่างเช่นวันวานที่ผ่านมา

ถ้าสามารถให้นางกลับไปเป็นเหมือนก่อนหน้านี้ได้ แม้จะต้องถูกนางตีทุกวันก็ยินดี

หยู่เหวินเห้าถูกเรียกตัวออกไป อยู่ในเรือนด้านข้าง หัวหน้าโรงหมอหลวงได้เรียกตัวนางผดุงครรภ์และหมอหลวงอีกหลายคนมาประชุมร่วมกัน ให้หยู่เหวินเห้าร่วมฟังการประชุมด้วย

หยู่เหวินเห้าเห็นบรรยากาศที่หนักอึ้ง หัวใจก็หนักหน่วงตามไปด้วย หลังจากนั่งลงแล้ว ก็ถามหัวหน้าโรงหมอหลวงว่า “ท่านว่า อาการของพระชายาตอนนี้เป็นอย่างไรกันแน่”

หัวหน้าโรงหมอหลวงน้ำเสียงเคร่งขรึมพูดว่า “ท่านอ๋อง ข้าน้อยขอบังอาจเรียนตามตรง อาการของพระชายานั้นไม่ค่อยสู้ดีนัก ตอนนี้อายุครรภ์มากแล้ว อีกทั้งยังเป็นลูกแฝดที่มากกว่าสองคน ส่วนมากจะมีความเป็นไปได้ที่จะคลอดก่อนกำหนด นั่นก็คือ เวลาคลอดก็อยู่ในช่วงระหว่างไม่กี่วันนี้แล้ว แต่ตอนนี้ร่างกายของพระชายากำลังประสบกับอาการเจ็บปวดอย่างหนักหน่วง ไร้พละกำลัง นางไม่มีทางที่จะทนต่อความเจ็บปวดในการให้กำเนิดได้แน่ คนเดียวก็ทนไม่ไหว ไม่ต้องพูดถึงลูกสามคนแล้ว”

“มีผงอู๋โยวอยู่มิใช่หรือ”หยู่เหวินเห้าได้ยิน ก็ร้อนใจขึ้นมา