บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 457

ยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกว่านารีเป็นเหตุแท้ ๆ นางจึงทำใจแข็ง หันหลังเดินออกไปเรียกแม่นมหูให้มาคุยธุระบางอย่าง

“ท่านหญิง มีอะไรรับใช้หรือเพคะ?” จนถึงตอนนี้แม่นมหูก็ยังเข้าไปข้างในไม่ได้ แต่เมื่อครู่ตอนที่อยู่ในตำหนักเซี่ยวเยว่ ยังได้พบกับพระชายาอยู่ครู่หนึ่ง

เสียนเฟยถามว่า: “แม่นม เจ้าก็ได้เห็นมาแล้ว ตามความคิดเห็นของเจ้า พระชายาฉู่มีเรี่ยวแรงมากพอที่จะคลอดได้หรือไม่?”

แม่นมหูลังเลอยู่ครู่หนึ่ง "นี่... ท่านหญิงอย่าได้กังวลใจไปเลยเพคะ มีหมอหลวงอยู่ตั้งมากมายขนาดนี้ พระชายาจะต้องไม่เป็นไรแน่"

เสียนเฟยบีบมือแน่น นัยน์ตาเย็นชาเคร่งขรึม “นางจะเป็นไรหรือไม่เป็นไร ข้าก็ไม่สนใจเลยซักนิด ข้าสนเพียงแค่ว่าหลานชายของข้าจะปลอดภัยดีหรือไม่ มีคำพูดหนึ่งที่ข้าต้องพูดกับเจ้าไว้ก่อน หากวันนี้มีปัญหาอะไรในระหว่างการคลอด ข้าจะเลือกปกป้องแค่ลูกไม่ปกป้องคนแม่ ใครๆ ในที่แห่งนี้ต่างก็คิดเช่นนั้น แต่เจ้าห้าเป็นคนดื้อด้าน เมื่อถึงเวลานั้นขึ้นมา เจ้าต้องหาทางทำอะไรซักอย่างเพื่อกันเขาออกไป ข้ากลัวว่าเขาจะตามเข้าไปในห้องคลอดด้วย”

แม่นมหูตกใจจนผงะ “นี่...ท่านหญิง ท่านจะมองโลกในแง่ร้ายเกินไปแล้วนะเพคะ ? ตอนนี้ยังไม่เริ่มคลอดเลย”

เสียนเฟยพูดว่า “ แม่นม เจ้าอยู่ในวังก็คงเคยเห็นบรรดาท่านหญิงคลอดลูกมาไม่น้อยใช่หรือไม่? หรือเจ้าไม่รู้สถานการณ์ในตอนนี้ของนางว่า มันเป็นไปไม่ได้ที่จะคลอดเด็กถึงสามคนไหว?”

สีหน้าของแม่นมหูถึงกับซีดไปเล็กน้อย “แต่หากเกิดอะไรขึ้นกับพระชายาจริง ๆ เด็กในครรภ์ก็ย่อมเกิดเรื่องไปด้วยเป็นธรรมดา ท่านจะมั่นใจได้อย่างไรว่า จะสามารถปกป้องเด็กเอาไว้ได้หรือเพคะ?”

เสียนเฟยกดเสียงลงแล้วพูดว่า “ เมื่อก่อนตอนที่ข้าคลอดองค์หญิง ส่วนเท้าขององค์หญิงออกมาก่อน สุดท้ายนางผดุงครรภ์ก็ดึงองค์หญิงออกมาจนได้ หากว่ามันไปถึงขั้นนั้นจริงๆ ก็มีแต่ต้องทำแบบนี้เท่านั้นแล้ว”

หลังจากได้ยินคำพูดประโยคนี้ แม่นมหูก็ตกใจจนหน้าซีดเผือด รีบพูดขึ้นว่า “นั่นจะเหมือนกันได้อย่างไรล่ะเพคะ ? เรื่องของท่านในตอนนั้น มันเพราะตำแหน่งของทารกในครรภ์อยู่ผิดที่ อีกทั้งเท้าทั้งสองก็ยื่นออกมาแล้ว แต่พระชายาคือครรภ์แฝดสามนะเพคะ ถ้าฝืนดึงออกมาดื้อ ๆ มันจะไม่เท่ากับหมายชีวิตคนทั้งคนหรอกหรือ ? ไม่ได้ ทำแบบนี้ไม่ได้เด็ดขาด ท่านหญิง ท่านต้องคิดให้รอบคอบนะเพคะ อย่าหุนหันพลันแล่น ไทเฮาจะไม่ทรงอนุญาตให้ทำเช่นนั้นแน่”

เสียนเฟยคิดไม่ถึงว่า กระทั่งแม่นมหูก็ยังไม่เห็นด้วยกับวิธีการเช่นนี้ของนาง จึงอดโมโหไม่ได้ “หากไทเฮาทรงอยู่ที่นี่ พระนางจะต้องทรงเห็นด้วยแน่ เจ้าไม่รู้หรือว่าสถานการณ์ตอนนี้เป็นเช่นไร? ไทเฮาทรงตั้งตารอคอยเหลนชายมานานเพียงใด ทรงตั้งตารอคอยจนพระทัยแทบจะขาดรอน ๆ ให้ได้อยู่แล้ว หากครั้งนี้เกิดเรื่องร้ายอะไรขึ้นมา ไทเฮาจะยังทรงสบายดีได้อยู่หรือ? พระชายาฉู่คนนี้ตายไป ก็ยังมีพระชายาฉู่คนใหม่ได้ แต่ไทเฮาจะทรงอดทนต่อความทรมานสิ้นหวังเช่นนี้ไปได้อีกสักกี่ครั้ง ? เจ้าเคยคิดบ้างหรือไม่?”

แม่นมหูถูกนางพูดใส่แบบนี้ ก็นึกย้อนกลับไปคิดถึงความสิ้นหวังครั้งแล้วครั้งเล่าของไทเฮา ยิ่งตอนนี้พระนางถึงกับประชวรแล้ว หากไม่สามารถรักษาเหลนทั้งสามคนนี้ไว้ได้ ไทเฮาจะต้องถูกความผิดหวังโจมตีอย่างหนักแน่นอน

แต่เรื่องอย่างการฆ่าแม่แย่งลูกเช่นนี้ ราชวงศ์จะกล้าทำลงคอได้อย่างไรกัน?

ที่นี่มีคนมากมายที่ต้องได้รู้ได้เห็น หากข่าวนี้แพร่กระจายออกไป จะเป็นผลดีได้อย่างไร?

เมื่อเสียนเฟยเห็นว่านางไม่พูดอะไรอีก ก็ถือว่านางตอบตกลง จึงไปเรียกพ่านย่วนกับหมอหลวง รวมถึงบรรดานางผดุงครรภ์มา แล้วพูดถึงพระราชเสาวนีย์ของไทเฮาอีกครั้ง

เมื่อทุกคนได้ฟัง ก็หันมองหน้ากันเลิ่กลั่ก

วิธีการนี้ไม่ใช่ว่าใช้ไม่ได้ เพียงแต่ว่าตอนนี้มันยังไปไม่ถึงจุดนั้น มาพูดเอาตอนนี้ ย่อมส่งผลให้ในใจของทุกคนรู้สึกตื่นตระหนก อกสั่นขวัญหายอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

แต่นี่คือพระประสงค์ของไทเฮา ทุกคนจะพูดอะไรได้?

กลับกัน นางผดุงครรภ์ผู้ที่ได้รับการแนะนำจากใต้เท้าชุยพลันเอ่ยขึ้นว่า “ท่านหญิง ข้าน้อยขอบังอาจกล่าววาจาไม่สุภาพ แม้ว่าพระชายาจะร่างกายอ่อนแอ แต่พลังใจในการเป็นแม่ของนางกลับมีอย่างมหาศาล ใครก็ไม่อาจประเมินค่าสิ่งนี้ให้ต่ำได้ อีกทั้งพระชายาก็เป็นคนที่สวรรค์อำนวยพร เทพบนสรวงสวรรค์ย่อมปกป้องคุ้มครองนางแน่ ท่านหญิงโปรดวางใจได้”

เสียนเฟยพูดอย่างเย็นชาว่า: "นี่คือพระประสงค์ของไทเฮา พวกเจ้าจะทำเช่นไรก็ตามที่เห็นสมควรเถอะ แต่หากมีอะไรเกิดขึ้น ก็จงระวังหัวของพวกเจ้าเอาไว้ให้ดี"

พูดจบ นางก็หันหลังเดินเข้าไปในห้องคลอดชั้นนอก

ทุกคนที่เหลืออยู่ ต่างพากันถอนหายใจเฮือก ไม่รู้ว่าควรต้องทำอะไรไปครู่ใหญ่

เมื่อถึงปลายยามโหย่ว การหดตัวของหยวนชิงหลิงก็ทวีความรุนแรงมากขึ้น ความเจ็บปวดก็เริ่มถาโถมเข้าใส่กระชั้นขึ้นเรื่อยๆ