บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 527

หยวนชิงหลิงเดาไม่ผิด ทางด้านตระกูลจูไม่ได้ให้ฮูหยินกั๋วกงกินยา ทว่า จะพูดเช่นนั้นก็ไม่ถูกซะทีเดียว ยานี้ยังไปไม่ถึงมือจูกั๋วกงเลยด้วยซ้ำ หลังจากหยวนชิงหลิงออกไปแล้ว ตี๋เว่ยหมิงก็บอกว่าไม่รู้เจตนาที่แท้จริงของพระชายารัชทายาท ไม่สามารถเชื่อใจได้

แม้ว่าตอนนี้จะพูดได้ว่าตระกูลจูไม่ได้ยืนอยู่ฝ่ายใดฝ่ายหนึ่ง แต่ที่สุดแล้วอ๋องอันก็เป็นคนกันเอง และเรื่องที่อ๋องอันกับรัชทายาทต่อสู้แย่งชิงกันทั้งในที่ลับและที่แจ้ง ทุกคนต่างก็รู้อยู่บ้าง ฉะนั้น การที่พระชายามาครั้งนี้ไม่รู้ว่ามามอบยาให้ด้วยความจริงใจหรือด้วยเหตุผลประการอื่น ก็ไม่มีใครรู้ ย่อมไม่กล้าส่งยาให้ส่งเดช

ตี๋เว่ยหมิงให้นางจูโยนยาทิ้งซะ นางจูรับคำ บอกว่ากำลังจะไปห้องน้ำพอดี รวดเอายาทิ้งไปในห้องน้ำเสียเลย เพียงแต่หลังจากที่นางเข้าไปแล้ว คิดทบทวนอยู่นาน สุดท้ายก็ซ่อนยาเอาไว้ ไม่ได้ทำตามที่ตี๋เว่ยหมิงบอก

ถึงเวลาช่วงค่ำ ฮูหยินกั๋วกงเจ็บปวดอย่างที่สุด จนถึงขั้นที่ไม่สามารถจะทนรับได้อีก พูดกับกั๋วกงที่คอยเฝ้าอยู่ข้างกายตนเองว่า “ชีวิตข้าใกล้ถึงกาลดับสูญแล้ว ทนทุกข์ทรมานต่อไปไม่ไหวจริงๆ ท่านได้โปรดทำให้ข้าสมปรารถนา ให้ข้าได้จากไปอย่างสบายบ้างเถอะ”

จูกั๋วกงเม้มปากไว้แน่น คนทั้งคนเข้าสู่ความกดดันแห่งความเจ็บปวดอย่างถึงขีดสุดชนิดหนึ่ง เขาเฝ้าฮูหยินอยู่คนเดียว ไม่ให้ใครเข้ามา เพราะรู้ว่าไม่ว่าใครก็ตามที่เห็นสีหน้านางในตอนนี้ก็ต้องรู้สึกปวดใจ

เขายื่นมือออกไปค่อยๆกดไหล่ของฮูหยินกั๋วกงเอาไว้ พูดปลอบด้วยเสียงอ่อนโยนว่า “เจ้าพูดโง่ๆอะไรกัน ทนอีกหน่อย ไม่ช้าก็ผ่านไปแล้ว เหมือนหลายครั้งก่อนหน้านี้ ผ่านไปแล้วก็ดีขึ้น”

ฮูหยินกั๋วกงใช้แรงบีบมือของเขาไว้แน่น รู้สึกว่าความเจ็บปวดเช่นนั้นจะฉีกร่างของนางออกเป็นเสี่ยงๆ นางทนไม่ไหวแล้วจริงๆ แต่ไหนแต่ไรเป็นคนเข้มแข็งแต่วันนี้กลับเจ็บปวดจนทนไม่ได้ร้องไห้ออกมา น้ำตาท่วมท้นรอยย่นที่อยู่ใต้ตา “ไม่ ผ่านครั้งนี้ไปได้ ยังมีครั้งต่อไป ข้ากลัวแล้วจริงๆ ชีวิตข้าถึงจุดสิ้นสุดแล้ว”

จูกั๋วกงเห็นนางร้องไห้ไม่ได้ นางร้องไห้ สติของเขาก็หลุดทันที พูดพึมพำว่า “จะเป็นไปได้อย่างไร ชาตินี้เจ้าทำเรื่องดีๆตั้งมากมาย ช่วยเหลือเด็กกำพร้ากับผู้ลี้ภัยที่ไร้บ้านไว้ตั้งมากมาย สวรรค์หากมีตา ก็ไม่ควรจะทำกับเจ้าเช่นนี้ เจ้าต้องดีขึ้นแน่ๆ ”

ฮูหยินกั๋วกงหลับตาลง ถอนหายใจยาวๆหนึ่งเฮือก ใบหน้าที่บวมเป่งซีดขาวจนแทบจะเป็นสีเขียวคล้ำ นางพูดเศร้าๆว่า “ข้าทนความเจ็บปวดเช่นนี้ไม่ไหวแล้ว ทนไม่ได้แล้ว เรียกลูกๆเข้ามาดูข้า ปล่อยข้าไปเถอะ ไร้ลมหายใจนี้แล้ว ข้าก็ไม่ต้องทรมาน เป็นสามีภรรยากันมาตลอดชีวิต ข้าขอร้องท่านล่ะ ”

จูกั๋วกงได้ยิน ก็มีน้ำตาไหลพรากออกมา ถอนหายใจยาวหนึ่งเสียง เอ่ยด้วยเสียงเศร้าหมดหวังว่า “ทำไมจึงทิ้งข้าไว้เพียงลำพัง เจ้าไปแล้ว ข้าจะอยู่ได้อย่างไร ”

ความเจ็บปวดระลอกหนึ่งพุ่งขึ้นมา ฮูหยินกั๋วกงไร้หนทางให้คำมั่นสัญญาถึงชาติหน้า เจ็บปวดจนนางต้องเกลือกกลิ้งไปมา ทนไม่ได้จนอยากจะเอาหัวชนกำแพง ให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย

จูกั๋วกงเห็นดังนี้ หัวใจก็หลุดลอยไป เดินโซเซไปเปิดประตูออก เรียกบ่าวที่อยู่ด้านนอก ให้ไปเชิญคนตระกูลจูเข้ามา

คำสิ่งถูกถ่ายทอดไปถึงโถงใหญ่ ลูกหลานและสะใภ้ของตระกูลจูต่างก็ร้องไห้ออกมา ถ้าหากกั๋วกงมีคำสั่งเช่นนี้ เกรงว่าฮูหยินกั๋วกงจะไม่ไหวแล้วจริงๆ

ทุกคนต่างเช็ดน้ำตาจนแห้ง เค้นรอยยิ้มบนใบหน้าออกมา ทยอยกันเดินเข้าไป ต่างก็ยืนอยู่หน้าเตียงของฮูหยินกั๋วกง

ฮูหยินกั๋วกงกำลังเจ็บปวดอย่างที่สุด ร่างของนางขดตัวบิดไปมา เหมือนหนอนที่ถูกตีอย่างเจ็บปวด คนของตระกูลจูเห็นแล้ว ต่างก็อดไม่ได้ที่จะน้ำตาไหลพราก

นางจูกับแม่ทัพใหญ่ตี๋เดินเข้าไปข้างหน้ากอดนางเอาไว้ กอดแล้วร้องไห้ ฮูหยินกั๋วกงไม่มีเวลาสนใจพวกเขา ได้แต่ทนต่อความเจ็บปวดที่กรูขึ้นมาร้องอย่างทรมานว่า “ปล่อยมือข้าให้ข้าจากไปเถอะ ให้ข้าไปเสียเถอะ”

เสียงร้องคร่ำครวญนี้เหมือนมีแหลมคมเป็นเล่มๆ บาดไปบนหัวใจของคนตระกูลจู โดยเฉพาะจูกั๋วกง ยืนนิ่งราวกับท่อนไม้ แววตาแตกสลาย

นางจูเห็นเช่นนี้ ก็ทนไม่ไหวอีกต่อไป หยิบเอายาระงับปวดที่หยวนชิงหลิงส่งมาให้ออกมาคุกเข่าลงกับพื้น พูดกับจูกั๋วกงว่า “ท่านพ่อ วันนี้พระชายารัชทายาทมาที่นี่ บอกว่าจะมาดูอาการป่วยของท่านแม่ และได้ส่งยาระงับปวดมาให้หนึ่งเม็ด ไม่สู้ ลองให้ท่านแม่กินดูดีหรือไม่ ”

“พระชายารัชทายาท”จูกั๋วกงนิ่งอึ้งไปชั่วครุ่ คิดถึงตอนที่ไท่ซ่างหวงล้มป่วย ว่ากันว่านางเป็นคนทำการรักษาไท่ซ่างหวง “ยาอะไร เอาออกมาให้ข้าดูซิ”

ตี๋เว่ยหมิงคิดไม่ถึงว่านางจูจะไม่ทิ้งยาเม็ดนั่นไปอีก ทนไม่ได้ที่จะเดินเข้าไปขัดขวางเอาไว้ พูดว่า “ท่านพ่อ จะกินยานี้ไม่ได้ พระชายารัชทายาทมาส่งยาให้โดยเฉพาะ ใครจะรู้ว่าแฝงเจตนาอะไรไม่ดีไว้หรือไม่”