บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 54

บทที่ 54 ทะเลาะกันแล้ว

หยวนชิงหลิงยังไม่ทันจะเข้าใจทั้งหมด แต่ว่าพอได้ยินเขาไล่นางแล้ว

นางจึงลุกขึ้นพลันย่อตัวคำนับแล้วออกไป พร้อมกับถือไข่มุกหนันออกไปด้วย แม่นมสี่เองก็ป้อนอาหารให้ฝูเป่าเสร็จพอดี จึงเรียกนางกำนัลเอาถ้วยไปเก็บ

“พระชายาจะกลับตำหนักข้างหรือเพคะ？ข้าน้อยจะไปเป็นเพื่อนเพคะ” แม่นมสี่พูดขึ้น

หยวนชิงหลิงเห็นสีหน้าจริงจังของแม่นมสี่ แม่นมคนนี้ คอยช่วยนางเอาไว้ตอนที่นางลำบาก นางรู้สึกขอบคุณมาก

ตอนทางที่เดินมา แม่นมสี่ก็เอาแต่ยิ้ม “ทำไมอยู่ดีๆ ฝ่าบาทถึงพระราชทานไข่มุกหนันให้ท่านตั้งสองเส้นล่ะเพคะ？แต่ล่ะปียากมากกว่าจะได้มาถึงสามเส้น ส่วนใหญ่จะมอบให้ไทเฮา ฮองเฮาและเหล่าสนม พระสนมเสียนเฟยก็อยากได้สักเส้น แต่ไม่เคยพอเลย”

“อ่อ” หยวนชิงหลิงเหม่อลอยแล้วตอบนางไปทีหนึ่ง

แม่นมสี่ชำเลืองมองนางครั้งหนึ่ง แล้วพูดขึ้น “พระชายาอย่าว่าข้าน้อยยุ่งเลยนะเพคะ พระสนมเสียนเฟยเป็นแม่ของสวามีของพระชายา พระชายาควรจะไปเอาใจนางบ้างถึงจะดีนะเพคะ ไข่มุกหนันก็เหมือนกัน ทำไมพระชายาไม่มอบให้พระสนมเสียนเฟยเพื่อตอบแทนคุณล่ะเพคะ？”

หยวนชิงหลิงกำลังครุ่นคิดบางอย่างอยู่ พอได้ยินแม่นมสี่พูดแบบนี้ จึงพูดขึ้น “แม่นมพูดมาก็มีเหตุผล ข้ากลับไปตำหนักแล้วจะให้คนนำไปมอบให้นาง”

แม่นมสี่อมยิ้ม “ข้าน้อยกำลังจะไปทางนั้นพอดี ให้ข้าน้อยช่วยเอาไปส่งให้ดีไหมเพคะ？”

“ถ้างั้นก็ลำบากแม่นมสี่แล้ว” หยวนชิงหลิงหยิบเอาไข่มุกหนันเส้นหนึ่งให้นาง พร้อมสายตาอบอุ่น “งั้นช่วยบอกว่าข้ามอบให้เพื่อตอบแทนพระสนมเสียนเฟยละกันนะ”

“ได้เพคะ！” แม่นมสี่รับมา แล้วหันไปมองหยวนชิงหลิง “เช่นนั้น......พระชายาก็กลับไปตำหนักก่อนเถอะเพคะ”

“อืม！”

หยวนชิงหลิงเดินได้สองก้าว อยู่ดีๆ แม่นมสี่ก็เรียกนาง “พระชายา！”

หยวนชิงหลิงจึงหันมา “มีอะไรหรือ？”

แม่นมสี่หันไปมองนาง พร้อมกับสายตาที่ดูลังเล แต่สุดท้ายนางก็พูดออกมา “ท่านรู้ทางใช่ไหมเพคะ？”

หยวนชิงหลิงจ้องนางนิ่งๆ แล้วตอบ “รู้”

แม่นมสี่พยักหน้า แล้วค่อยๆ หันไป หยวนชิงหลิงกลับยืนนิ่งไม่ขยับ เพื่อมองนางที่เดินกลับไปคนละทาง

“แม่นม！” ครั้งนี้ เป็นหยวนชิงหลิงที่เรียกนางไว้

นางนิ่งไปชั่วขณะ ถึงค่อยๆ หันมาด้วยแววตาที่ดูครุ่นคิด “มีอะไรหรือเพคะ พระชายา？”

หยวนชิงหลิงจึงพูดขึ้นเบา “ขอบใจนะ！”

“เอ่อ.......” แม่นมสี่อึ้งไปสักพัก “ข้าน้อยมิบังอาจเพคะ”

“บาดแผลของข้าหายเร็วมาก เป็นเพราะว่าแม่นมช่วยข้าไว้ บุญคุณครั้งนี้ ข้าจะจำเอาไว้ในใจ” หยวนชิงหลิงมองนาง แล้วพูดออกมาชัดถ้อยชัดคำ

แม่นมสี่ยืนนิ่งเป็นหิน แววตาซาบซึ้ง เปล่งประกายแวววาว

หยวนชิงหลิงจึงหันกลับมา

ในใจก็รู้สึกเสียใจ หวังว่าจะไม่เป็นอย่างที่ตัวเองคิด

นางกลับมาถึงตำหนักข้างด้วยความรู้สึกไม่ค่อยดี หมอหลวงพึ่งจะล้างแผลให้หยู่เหวินเห้าเสร็จแล้วกลับไป

หยู่เหวินเห้าน่าจะเจ็บปวดมาก ดูจากสีหน้าที่ดูไม่ดีของเขาแล้ว

นางนั่งลงเหมือนคนไม่มีสติ แล้ววางไข่มุกหนันที่เหลือเส้นเดียวไว้ที่โต๊ะ หยู่เหวินเห้าเห็นนางเดินเข้ามาด้วยท่าทางใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว จึงถามขึ้น “ใกล้จะตายแล้วหรือ เกิดอะไรขึ้น？”

หยวนชิงหลิงจึงพูดขึ้นด้วยความโมโห “ปากของท่านช่วยพูดอะไรดีๆ ออกมาบ้างได้หรือไม่？”

หยู่เหวินเห้าขมวดคิ้วเข้าหากัน เอ๊ะ？ช่วงนี้ดูจะเก่งขึ้นมากเลย แล้วยังกล้าไม่ชอบเขาอีก？

แต่ว่าเห็นนางดูแปลกๆ ไปก็รู้สึกห่วงขึ้นมา “เกิดเรื่องอะไรขึ้นกับเสด็จปู่ใช่หรือไม่？”

“ไม่มี ยังอยู่ดี！” หยวนชิงหลิงตอบ

งั้นก็หายห่วงแล้ว หยู่เหวินเห้าหันไปเห็นไข่มุกหนันที่วางอยู่บนโต๊ะ จึงถามขึ้นอย่างประหลาดใจ “ไทเฮาพระราชทานให้เจ้าหรือ？นี่มันไข่มุกหนันของล้ำค่าอันดับต้นๆ เลย”

ไข่มุกหนันที่หลิวฉิวบรรณาการมาให้ มีเพียงไทเฮาเท่านั้นที่มี ขนาดฮองเฮาเองก็ยังไม่ได้เลย ดังนั้นน่าจะเป็นฮองเฮาที่พระราชทานให้นาง