บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 55

บทที่ 55 พระสนมเสียนเฟยโมโห

หยวนชิงหลิงอมยิ้ม “ท่านอ๋อง เกรงว่าเสด็จพ่อคงไม่ให้หม่อมฉันเสวยอาหารร่วมอีกแล้วสิเพคะ”

“เรื่องนี้ไม่จำเป็น เรามาตกลงกันก่อน” อ๋องซุนพูด

“เรื่องสำรับอาหาร ท่านอ๋องเองก็น่าจะเสวยแล้วไม่น้อยนะเพคะ” หยวนชิงหลิงพูดเสียงเรียบ

“ไม่เหมือนกัน เจ้าไม่รู้ พ่อครัวของเสด็จพ่อนั้น ทำสำรับอาหารให้แค่พระองค์เพียงผู้เดียว หรือว่าเจ้าไม่รู้สึกว่ารสชาติของสำรับต่างกันหรือ？”

หยวนชิงหลิงส่ายหน้า “หม่อมฉันแยกแยะไม่เก่งเพคะ”

“เสียดาย ช่างน่าเสียดาย！” อ๋องซุนพูดด้วยความเสียใจ “แบบนี้เท่ากับว่าเจ้าทรยศต่อสำรับอาหาร ทรยศอาหารจริงๆ”

เขามองน่องไก่ที่ยังเหลือในมือ พลางถอนหายใจเฮือกใหญ่ “น่องไก่กับสำรับอาหารของเสด็จพ่อ ต่างกันอย่างกับฟ้าดิน เพียงแต่ก็ไม่สามารถทรยศน่องไก่”

พูดจบเข้าก็กัดลงไปอีกคำ

หยวนชิงหลิงมองตอนที่เขากิน ดูน่าเอร็ดอร่อยมาก เขาดูมีความสุขและพอใจกับการกิน

“ทำไมท่านอ๋องถึงมาหลบกินในพุ่มหญ้าล่ะเพคะ？” หยวนชิงหลิงเห็นว่าเขายังไม่คิดจะไปและตัวเองก็ไม่มีที่จะไปแล้ว เพราะไม่รู้จักพื้นที่ในวัง เกรงว่าจะบังเอิญไปเจอกับคนอื่นเข้า ดังนั้นหวังว่าอ๋องซุนจะรีบไปเร็วๆ

“ข้าไม่อยากให้ใครเห็นว่าข้าแอบกินน่องไก่” เขากินได้ระมัดระวังมาก แต่ว่าปากที่ยังเคี้ยวอยู่ เวลาพูดออกมานั้นของกินยังเต็มปาก จนฟังได้ไม่ชัด

“แอบกิน？” หยวนชิงหลิงไม่เข้าใจ อย่างเขาจำเป็นต้องแอบกินด้วยหรือ？

“ข้ากำลังลดน้ำหนัก！” ตอนที่เขาพูดนั้น ได้จัดการกับน่องไก่ทั้งน่องไปเรียบร้อย พลางโยนกระดูกลงไปในน้ำ จนน้ำเกิดเป็นวง และจมลงไป เขาเช็ดมือตัวเองพลางมองหยวนชิงหลิง พร้อมยกมือส่ายไปมา “ไปละ”

ลดน้ำหนักยังแอบกินหรือ？หยวนชิงหลิงรู้สึกว่าบุตรชายของฮ่องเต้หยวนหมิงไม่มีคนไหนที่สติดีเลยสักคน

นางสูดลมหายใจเข้าออกสองสามครั้ง พอถูกอ๋องซุนถามเรื่องเสวยก็ทำให้นางหยุดความคิด และรู้สึกสบายใจขึ้นไม่น้อย

ที่จริงนางโมโหอะไรน่ะหรือ？เพราะเขาเชื่อว่าฉู่หมิงชุ่ยปกติ พวกเขาสองคนเป็นคู่สร้างคู่สม อย่างไม่ต้องเดา หากว่าไม่ใช่หยวนชิงหลิงคนเดิมไม่เข้าไปขัดขวางพวกเขา ป่านนี้ทั้งสองคนก็คงอภิเษกกันแล้ว

ถ้าหากว่านางมีเนื้อคู่ นางจะเลือกเชื่อคนรักของตัวเองหรือว่าเชื่อชายคนที่ทำลายงานอภิเษกของตัวเอง？คำตอบมันก็ชัดอยู่แล้ว

นางหันไปมองหนองน้ำที่นิ่งสนิท เรื่องการเลือกของนางก็ค่อยๆ หายไป

ตอนที่นางออกมาจากตำหนัก ไท่ซ่างหวงพูดประโยคนั้น ยังคงชัดอยู่ในหัวนาง

เขาบอกว่า ให้นางไปรับศึก

เขารู้และเข้าใจมากมายหลายเรื่อง ก่อนหน้านี้ยังไม่แน่ใจ แต่พอนึกถึงเรื่องหลังๆ เขาก็เข้าใจทุกอย่าง

มีคนที่เข้าใจอยู่ด้วย หยวนชิงหลิงจึงสงบจิตใจได้ไม่น้อย

ตำหนักชิ่งหยูของเสียนเฟย

ช่วงสองสามวันมานี้ร่างกายของเสียนเฟยไม่ค่อยดี พอถูกลมของฤดูใบไม้ร่วง นางก็รู้สึกปวดหัวขึ้นมา และไม่ได้ออกจากตำหนักชิ่งหยูหลายวันแล้ว ขนาดคารวะฮองเฮายังไม่ได้ไปเลย

และช่วงนี้ไท่ซ่างหวงก็ป่วย สนมในวังต่างพากันสืบข่าว จึงไม่มีใครยอมมาเยี่ยมนางเลย การมาของฉู่หมิงชุ่ยก็ถือว่าเป็นการต่อชีวิตให้ตำหนักชิ่งหยู

เสียนเฟยชอบฉู่หมิงชุ่ย เพราะนางเป็นหญิงที่มีชื่อเสียงดีมาก อำนาจของตระกูลฉู่ในราชสำนักก็มากมาย ถ้าหากว่าหลานห้าได้นางเป็นชายา ก็จะช่วยเขาได้มากเลย

ไทเฮาก็เคยรับสั่งว่าโสว่ฝู่ฉู่เป็นคนเฉลียวฉลาด ไม่มีทางจะให้อำนาจตกไปอยู่กับบุตรชายของฮองเฮาแน่ ถ้าหากว่าหลานห้าได้เกี่ยวดองกับตระกูลฉู่ ก็เท่ากับว่ามีความหวัง

แต่น่าเสียดาย ทั้งหมดนี้ต้องพังลงเพราะหยวนชิงหลิง

ดังนั้นจนถึงตอนนี้เสียนเฟยจึงไม่ยอมเจอหน้านางเลยสักครั้ง

นางเกลียดหยวนชิงหลิงเข้ากระดูก

เสียนเฟยชะงักไปชั่วขณะ “ฝ่าบาทพระราชทานไข่มุกหนันให้นางงั้นหรือ？เป็นไข่มุกหนันธรรมดาหรือ？”

“ไม่ใช่เพคะ เป็นของบรรณาการจากหลิงฉิว”

“ฝ่าบาทถึงขนาดพระราชทานไข่มุกหนันของหลิวฉิวให้นางเลยหรือ？” เสียนเฟยพูดขึ้นอย่างไม่น่าเชื่อ “ข้าจำได้ว่าฝ่าบาทไม่ได้โปรดปรานนางสักนิด”

“นางมีความดีความชอบในการรักษาไท่ซ่างหวงเพคะ ไท่ซ่างหวงชอบ ฝ่าบาทก็ต้องชอบด้วยอยู่แล้ว” ฉู่หมิงชุ่ยอมยิ้ม

“มีเรื่องนี้จริงหรือ？” เสียนเฟยไม่รู้เรื่องนี้มาก่อน ข่าวของตำหนักฉินคุนเองก็ถูกปิด และนางก็ไม่สามารถไปดูแลพระองค์ด้วย ส่วนมากก็จะเป็นฮองเฮา ขนาดกุ้ยเฟยยังไม่สามารถเข้าใกล้ตำหนักฉินคุนได้

นึกไม่ถึงเลยว่าหยวนชิงหลิงจะกลายเป็นที่โปรดปรานของฮ่องเต้กับไท่ซ่างหวงได้ แถมยังพระราชทานไข่มุกหนันให้ด้วย ถ้าเป็นแบบนี้ มันก็ไม่เหมือนกับที่คิด

ฉู่หมิงชุ่ยมองออกว่านางดูสีหน้าเปลี่ยนไป ฉู่หมิงชุ่ยจึงมองด้วยแววตาเยือกเย็น พร้อมกับยิ้มออกมา

เพียงแต่เกรงว่า เสียนเฟยอย่าพึ่งรีบดีใจไปก่อนเพคะ

หลังจากที่ฉู่หมิงชุ่ยกลับไปแล้ว เสียนเฟยก็รอหยวนชิงหลิงมาหา

ได้ไข่มุกหนันไปสองเส้น ถ้าตอบแทนนางหนึ่งเส้น ก็ถือว่ากตัญญูไม่น้อย

เพียงแต่รอจนผ่านไปครึ่งชั่วยามแล้ว หยวนชิงหลิงก็ยังไม่มา นางจึงสั่งให้แม่นมหลู่ไปถามดู แม่นมหลู่ออกไปไม่นานก็กลับมารายงาน “พระสนมไม่ต้องรอแล้วเพคะ พระชายาได้ส่งไข่มุกหนันไปให้ฮองเฮาที่ตำหนักแล้วเพคะ”

พอเสียนเฟยได้ยินแบบนั้น ก็รู้สึกเย็นวูบในใจ พลันพูดออกมาเสียงแข็ง “จริงด้วย มอบให้ฮองเฮาก็ดี ถือว่าเป็นคนรู้ความอยู่บ้าง”

แม่นมหลู่ยังพูดขึ้นอีก “พระชายาทำอะไรกันแน่？จะไปทำให้ฮองเฮาโปรดปรานเพื่ออะไร？ที่เข้ามาดูแลในครั้งนี้ ก็ไม่มาหาพระสนมเลย พอได้ของพระราชทานกลับไปนึกถึงฮองเฮา”

เดิมทีเสียนเฟยก็เกลียดหยวนชิงหลิงอยู่แล้ว ตอนนี้พอเห็นสิ่งที่นางทำ ในใจก็ยิ่งเหมือนมีไฟปะทุขึ้น พลันพูดเสียงแข็ง “ไม่รู้ว่าฝ่าบาทอุตส่าให้เป็นของตอบแทน แต่นางกลับเอาไปมอบให้ฮองเฮาแบบนี้ พระองค์จะคิดว่ายังไง？”

แม่นมหลู่ชะงักไปชั่วขณะ “พระสนม แบบนี้ไม่ดีแน่เพคะ เกรงว่าจะส่งผลถึงท่านอ๋องด้วย”