บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 577

เช้าตรู่วันรุ่งขึ้นหยู่เหวินเห้าก็เข้าวังแล้ว ไปถึงตำหนักชิ่งหยูของเสียนเฟย

ก่อนหน้านี้เสียนเฟยก่อเรื่องวุ่นวายใหญ่โต แต่ก็ไม่มีผู้ใดสนใจนาง แม้แต่ฮ่องเต้ก็ล้วนไม่สนใจนางแล้ว ในขณะที่โกรธเคือง หยู่เหวินเห้าก็มาถามนางเรื่องเขาโรคเรื้อน นางก็ยอมรับโดยไม่ลังเลสักนิด “ไม่ผิด เป็นข้าแนะนำให้ลุงสามของเจ้าทำ ทำไมหรือ? เจ้าต้องการจะกล่าวโทษเสด็จแม่ของเจ้าหรือ? ดี กล่าวโทษได้เต็มที่ ดีที่สุดมัดตัวเอาเสด็จแม่ของเจ้าไปที่ห้องโถง บอกให้เสด็จพ่อของเจ้าตัดหัวของข้าซะเลย”

หยู่เหวินเห้ามองดูท่าทางที่โกรธเคืองของนาง กล่าวด้วยความผิดหวังและเสียใจ “เสด็จแม่ ทำไมต้องทำเช่นนี้พ่ะย่ะค่ะ?”

“ทำไม?” เสียนเฟยหัวเราะอย่างเย็นชา น้ำตาไหลลงมาจากในดวงตาที่โกรธเคือง “เจ้าถามทำไม? เจ้าไม่รู้หรือ? สองปีก่อนแม้ว่าเจ้าได้ทำคุณงามความดี แต่เจ้าเลอะเทอะนี่ ไม่รู้จักแย่งชิง หากว่าข้าไม่คว้าเงินไว้ให้มากหน่อยวางแผนการปูทางเพื่ออนาคตให้เจ้า จะพึ่งพาเจ้าได้หรือ?”

หยู่เหวินเห้ากำหมัดด้วยความโกรธและกล่าว “ข้าไม่ต้องการให้ท่านวางแผนการเพื่อข้า ข้ามีการวางแผนของตัวข้าเอง ท่านรู้ว่าลุงสามฉ้อฉลเงินของผู้ป่วยเหล่านั้นจนเป็นอย่างไรหรือไม่? ทุกวันเพียงแค่หนึ่งมื้อ......”

“ขนมรังนก?” เสียนเฟยเงยหน้าขึ้น ขัดคำพูดของเขา กล่าวอย่างเย็นชา “ทำไม? ความตายก็อยู่ตรงหน้าแล้ว? กินขนมรังนกยังจะทำให้พวกเขาน้อยใจอีกหรือ? หากไม่ใช่เพราะท่านตาและท่านลุงของเจ้า พวกเขาทั้งหมดต้องถูกเผาให้ตาย ตอนนั้นมีคนเสนอว่าต้องการเอาพวกเขาไปเผาให้ตาย เป็นท่านตาของเจ้าพูดเหตุผลโน้มน้าวเสด็จพ่อของเจ้าให้สร้างเขาโรคเรื้อน พวกเขาถึงได้มีชีวิตอยู่ พวกเขาควรจะซาบซึ้งถึงจะถูก”

หยู่เหวินเห้ามองดูนางด้วยความตกตะลึง “การเสนอว่าให้กินขนมรังนกวันละหนึ่งมื้อทุกวันนี่ คงไม่ได้เป็นเสด็จแม่เสนอออกมาหรอกนะพ่ะย่ะค่ะ?”

นัยน์ตาของเสียนเฟยมีความดุร้ายเย็นชาวาบผ่าน “เป็นข้าแล้วจะอย่างไร? ชีวิตของพวกเขาล้วนเป็นท่านตาของเจ้าช่วยไว้ สามารถช่วยยืดเวลาการดิ้นรนในเฮือกสุดท้ายได้ก็ไม่เลวแล้ว”

หยู่เหวินเห้ามองดูใบหน้าที่เกือบจะน่าสะพรึงกลัวนี้ของเสียนเฟย รู้สึกว่าแผ่นหลังเย็นยะเยือกในพริบตา นี่ยังเป็นเสด็จแม่ที่เขารู้จักอีกหรือ?

ขณะที่ยายหยวนให้กำเนิดลูก สถานการณ์อันตรายเร่งด่วนวุ่นวาย สามารถคิดว่านางทำผิดพลาดไปชั่วขณะได้ แต่ตอนนี้ล่ะ? ชีวิตคนกว่าพันคนนั่น ไม่ใช่มด นางกำลังมองว่าชีวิตคนเหมือนใบหญ้ารังแกได้ตามใจ

ท่านตาก่อสร้างเขาโรคเรื้อน จุดประสงค์อยู่ตรงนี้ใช่หรือไม่? ให้ชีวิตพวกเขาเพื่อรับทรัพย์?

คิดถึงตรงนี้ หยู่เหวินเห้าหวั่นสะพรึงเป็นที่สุด โกรธเคืองเป็นที่สุด และเจ็บปวดใจเป็นที่สุด เป็นเวลานาน จึงสามารถกัดฟันบีบเคล้นคำพูดออกมาประโยคหนึ่งได้ “ข้าถือว่าท่านเป็นเรื่องที่น่าละอาย!”

ฉาดหนึ่งตบลงไปบนหน้าของหยู่เหวินเห้า พร้อมกับเสียงของความโกรธแค้นนั่นของเสียนเฟย “ถือว่าข้าเป็นเรื่องน่าละอาย? ที่ข้าทำทุกอย่างเรื่องไหนที่ไม่ได้ทำไปเพื่อเจ้า? เมื่อก่อนข้ามอบเครื่องเรือนที่มีชื่อเสียงล้ำค่าของจวนอ๋องฉู่ของเจ้า เครื่องทองเครื่องหยก เงินของชิ้นไหนบ้างที่ไม่ได้ออกมาจากหัวคนนี้? เวลาที่รับตอนนั้นเจ้ามีความสุข ทำไมไม่เห็นเจ้ารู้สึกละอาย?”

หยู่เหวินเห้ายืนขึ้น หัวใจเหน็บหนาวถึงขีดสุด “หากรู้ว่าเงินเหล่านี้เป็นสิ่งที่แงะออกมาจากปากของผู้ป่วยเหล่านั้น พูดอะไรข้าก็ไม่ต้องการ”

“เช่นนั้นเจ้าก็คืนกลับมาให้หมด เป็นรัชทายาทที่ขาวบริสุทธิ์ของเจ้าไป ออกไป!” เสียนเฟยชี้เขาแล้วกล่าวด้วยความโกรธ

หยู่เหวินเห้ามองดูใบหน้าที่บิดเบี้ยวของนาง ความเดือดดาลไม่สามารถเพิ่มพูนได้อีกแล้ว รู้ว่าพูดอะไรก็ไร้ประโยชน์ หมุนตัวแล้วจากไป

ทันทีที่หยู่เหวินเห้าจากไป ก็เห็นคนผู้หนึ่งแฉลบออกมาจากด้านหลังฉากกั้นห้อง

คนผู้นี้คือนางหวางภรรยาของซูต๋าเหอ วันนี้เช้าตอนเช้ามากๆนางก็เข้าวังแล้ว ซูต๋าเหอเรียกนางเข้าวังมาหารือ