บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 578

จวนอ๋องฉู่ตำหนักเซี่ยวเยว่

เด็กๆสามคนคืนนี้ก่อกวนเป็นอย่างมาก ไม่ต้องการให้แม่นมดูแล ต้องการให้หยวนชิงหลิงดูแลให้ได้ ดังนั้น คืนนี้ก็รับเข้ามาในห้อง เจ้าห้ามือหนึ่งอุ้มทังหยวนและซาลาเปา ยายหยวนอุ้มข้าวเหนียว ไม่ง่ายกว่าจะกล่อมจนหลับไป สบตากันและกัน โล่งใจไปเฮือกหนึ่ง

วางลงบนเตียงอรหันต์ช้าๆ เรียงเป็นหนึ่งแถว แต่ก็กลับนอนหลับอย่างไม่สงบ ทั้งสองลุกขึ้น ก็ตกใจตื่นทันที อุแว้อุแว้ร้องไห้โวยวาย ทั้งสองทำได้เพียงต้องกลับไปนั่งปลอบ

ทั้งสองคนจึงนอนลงโดยไม่ถอดเสื้อผ้าข้างกายเด็กๆเสียเลย สบตากัน ล้วนเป็นความจนปัญญา

หยู่เหวินเห้ากดเสียงแล้วกล่าว “แต่ก่อนไม่ได้ก่อกวนขนาดนี้ คืนนี้เกิดอะไรขึ้น? ไม่สบายหรือไม่?”

หยวนชิงหลิงส่ายหน้า “ไม่ หากว่าไม่สบาย โวยวายเสียงดังไปนานแล้ว อาจเป็นเพราะอากาศเปลี่ยน อยากนอนแนบชิดกับกลิ่นอายของคน”

“เป็นแบบนี้ทุกวัน ยังจะไหวหรือ? เมื่อครู่แทบจะอดไม่ได้ตีให้คนละที” หยู่เหวินเห้าเหนื่อยเป็นที่สุด สู้สงครามสนามหนึ่งก็ไม่เหนื่อยขนาดนี้จริงๆ อุ้มเด็กเจ้าเนื้อหนักอึ้งสองคน ยังต้องโยกไปมาอีก ช่วงบั้นเอวแทบจะหักแล้ว

หยวนชิงหลิงกลับดีกว่าหน่อย อุ้มข้าวเหนียวไว้ในอ้อมแขนก็เชื่อฟังแล้ว ดังนั้นไม่ได้ทรมานเท่าไหร่ ได้ยินหยู่เหวินเห้าโอดครวญ “ไม่เช่นนั้นท่านคิดว่าเป็นพ่อแม่คนง่ายดายขนาดนี้หรือ? ขณะที่ตั้งครรภ์ก็เป็นห่วงว่าจะเกิดออกมาไม่แข็งแรง เกิดออกมาแล้วเป็นห่วงว่าจะเลี้ยงไม่โต เลี้ยงโตแล้วก็เป็นห่วงว่าจะเรียนรู้สิ่งไม่ดี ไม่ได้เรียนรู้สิ่งไม่ดีก็กลัวว่าจะไม่มีอนาคต โดยสรุป เลี้ยงลูกถึงร้อยปีต้องเป็นห่วงถึงอายุเก้าสิบเก้าปี ลูกชายสามคน อนาคตข้างหน้ามีให้เจ้าได้วางแผน”

หยู่เหวินเห้าได้ยินคำพูดนี้ เพ่งมองใบหน้าที่งดงามอ่อนวัยของเด็กสามคน ถอนหายใจเบาๆ “วางแผนมากมายทำอะไร? พวกเขาจะเป็นมังกรเป็นหนอน ก็ดูความฉลาดของพวกเขา เป็นมังกรอาจจะไม่ได้ดีใจ เป็นหนอนอาจจะไม่ได้มีความสุข”

หยวนชิงหลิงเห็นเขาขมวดคิ้ว รู้ว่าสองวันนี้เข้ายุ่งกับการตรวจสอบเรื่องเขาโรคเรื้อนมีความร้อนใจไม่เป็นสุข จึงกล่าวถาม “ยังไม่จบเรื่องหรอกหรือ? จัดการยากมากหรือ?”

หยู่เหวินเห้าลูบหัวซาลาเปาเล่น กล่าวเบาๆ “บอกว่าจัดการยากก็ไม่นับว่าจัดการยาก เพียงแค่ไม่รู้ว่าควรจะไปจัดการอย่างไร”

“อ๋อ?” หยวนชิงหลิงเอาผ้าห่มเคลื่อนไปทางเขาเล็กน้อย “พูดอย่างไร?”

หยู่เหวินเห้ามองดูนาง สีของลูกตาดำเย็นสบาย “ท่านแม่สามีของเจ้ามีความข้องเกี่ยวกับเรื่องนี้ ให้ขนมรังนกคนป่วยวันละหนึ่งมื้อเป็นความประสงค์ของนาง และการฉ้อฉลเงิน มากกว่าครึ่งเข้ากระเป๋าของนาง นางบอกว่าใช้เงินเหล่านี้วางแผนเพื่อข้า ที่ผ่านมาของที่ประทานให้ข้า ส่วนมากก็ควักออกมาจากเงินเหล่านี้”

หยวนชิงหลิง “ทำไมถึงทำเรื่องที่ขาดคุณธรรมประเภทนี้?”

“คนก็ทำแล้ว ยังจะมีเหตุผลเต็มเปี่ยม!” หยู่เหวินเห้านอนราบ มือสองข้างนวดระหว่างคิ้ว ส่วนโค้งของคางแข็งแรงยิ่งเด่นชัดขึ้น “ปวดหัวจัง จัดการก็อกตัญญู ไม่จัดการก็ละอายใจต่อราษฎร ยายหยวน หากว่าเป็นเจ้า เจ้าจะทำอย่างไร?”

หยวนชิงหลิงคิดแล้วคิดอีก กล่าว “แม่ของข้าจะไม่ทำเรื่องเช่นนี้”

“แม่ของเจ้า......” หยู่เหวินเห้านึกขึ้นมาได้ว่านางหวงไม่ใช่แม่แท้ๆของนาง “หากว่าทำล่ะ?”

หยวนชิงหลิงหนุนแขนสองข้างไว้หลังศีรษะ ในดวงตามีความมืดมิดดำขลับออกมา “เจ้าห้า ข้าไม่มีทางจะคิดถึงถ้าหาก ชีวิตนี้ของแม่ข้าล้วนไม่เคยทำเรื่องที่ขาดคุณธรรม นางช่วยคนไว้มากมาย เจ้าให้ข้าคิดว่าถ้าหากนี่ ข้าล้วนรู้สึกว่าเป็นการดูถูกนางชนิดหนึ่ง”

“แม่ยายของข้าเคยช่วยเหลือคนมากมาย? ยอดเยี่ยมขนาดนี้เชียวหรือ?” หยู่เหวินเห้าเอียงหน้า มองดูนางด้วยความชื่นชม

แววตาของหยวนชิงหลิงมองไปไกล “ก็ใช่น่ะสิ? พ่อตาของท่านก็ยอดเยี่ยม แต่ว่าพูดถึงคนที่เยี่ยมยอดจริงๆ คุณย่าของข้า......ก็คือท่านย่าของข้ายอดเยี่ยมยิ่งกว่า ทั้งชีวิตของนางทำเพียงแค่เรื่องเดียว นั่นก็คือช่วยรักษาคนป่วย”

ในดวงตาของหยู่เหวินเห้าเต็มเปี่ยมไปด้วยความใฝ่ฝัน “ยายหยวน ทั้งครอบครัวของเจ้าดีเพียงนี้ ข้าอยากพบจริงๆ หากว่าสามารถพบเจอได้ ก็เป็นความโชคดีที่พบได้ยากยิ่ง”

หยวนชิงหลิงยิ้มแล้ว มีความโศกเศร้าเล็กน้อย “ข้าก็หวังว่าพวกเขาจะได้พบกับสามีของข้า”

น่าเสียดาย เพ้อฝันมากกว่าความหวัง

หยู่เหวินเห้ากล่าวอีกทันที “แต่ว่า หากว่าข้าพบแล้ว เกรงว่าจะต้องหวั่นเกรง”

“ทำไม?” หยวนชิงหลิงมองทางเขา กล่าวถาม

หยู่เหวินเห้าถอนใจ “เพราะว่า ข้าอาจจะทำให้พวกเขาไม่พอใจ”

“ข้าเลือก พวกเขาควรเชื่อถือสายตาของข้า” หยวนชิงหลิงกล่าวปลอบ

หยู่เหวินเห้ากล่าว “อยากพบเจอจริงๆ เจ้าดูสิ เสด็จแม่ของข้าเช่นนี้ จวนเจ้าพระยาจิ้งของเจ้าทางนั้นก็เป็นเช่นนี้ พวกเราต้องการท่านพ่อท่านแม่และผู้อาวุโสที่เป็นปกติที่สุด”