บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 579

หลังจากหยวนชิงหลิงเดินได้รอบหนึ่ง นั่งอยู่ในศาลา ทารกก็ถูกวางอยู่ในรถเข็นเด็กที่หยวนชิงหลิงบอกให้คนสร้างขึ้นตากแดดอุ่นๆต่อ เหล่าหมาป่าหิมะน้อยก็คลานอยู่ข้างรถ แสงแดดของฤดูใบไม้ผลิสาดส่องลงมาบนตัวของเด็กทั้งสามและหมาป่าทั้งสาม อิสระสบายใจอย่างอธิบายไม่ได้

หมันเอ๋อและอะซี่ก็เข้ามาแล้ว อะซี่นั่งลงพูดคุยกับหยวนชิงหลิง หมันเอ๋อเรียนปักดอกไม้กับฉี่หลอลู่หยา ที่ไกลๆ แม่นมฉีกำชับให้คนจัดการเก็บต้นไม้ดอกไม้ในลานให้เป็นระเบียบ ที่ไกลๆสาวใช้หนุ่มรับใช้เป็นกลุ่มบางตาเดินเคลื่อนไหวไปมาในจวน ทำงานมากมายอย่างเป็นระเบียบ

หยวนชิงหลิงหรี่ตาลง ทอดถอนใจกับการใช้ชีวิตที่เงียบสงบสุข

แต่อะซี่กลับขมวดคิ้ว “สิ้นเปลืองเวลาที่ดีๆในตอนเช้านะเพคะ ตอนเช้าที่ดีเพียงนี้ ทำอะไรสักหน่อยไม่ดีหรอกหรือเพคะ?”

หยวนชิงหลิงหัวเราะแล้ว นี่ก็คือความแตกต่างของหญิงที่มีอายุกับสาวน้อย ข้ามเวลามาถึงที่นี่ แม้ว่าจะแค่ประมาณหนึ่งปีกว่า แต่ได้เผชิญกับความเป็นความตายสองสามรอบ นางรู้สึกว่าสภาพจิตใจของตัวเองเข้าสู่วัยชราแล้ว คิดเพียงจะใช้ชีวิตอย่างมั่นคงปลอดภัยสักหน่อย

แต่อะซี่ ยังเหมือนพระอาทิตย์ที่เพิ่งจะขึ้นพ้นขอบฟ้า มีชีวิตชีวาเต็มเปี่ยมไปด้วยพลัง มีปณิธานที่ยิ่งใหญ่

สวีอีกลับมาแจ้งว่าองค์ชายตั้งแต่ออกจากวัง กลับไปที่ทำการปกครอง

หยวนชิงหลิงกล่าวถาม “อารมณ์ขององค์ชายเป็นอย่างไรบ้าง?”

สวีอีกล่าว “เห็นได้ชัดว่าไม่ค่อยดี ตั้งแต่ออกจากวังกลับที่ทำการปกครอง ก็พูดเพียงหนึ่งประโยคพ่ะย่ะค่ะ”

อะซี่ถาม “พูดอะไร?”

สวีอีมองนางอย่างกับมองคนโง่เช่นนั้น “ให้ข้ากลับมาบอกต่อพระชายารัชทายาทว่าเขาไปที่ไหนอยู่แห่งใด”

หยวนชิงหลิงหน้าตาครุ่นคิด กล่าว “ข้ารู้แล้ว เจ้าไปทำธุระเถอะ”

สวีอีจึงขอตัวออกมา

จิตใจของหยวนชิงหลิงเปลี่ยนเป็นแย่ลงทันที ถอนหายใจเบาๆ เจ้าห้าจะต้องรายงานฮ่องเต้ตามความจริงแน่นอน เพียงแค่ฮ่องเต้จะทำอย่างไรล่ะ? จะแตะต้องเสียนเฟยหรือ?

เวลาเที่ยงวัน ขันทีในพระราชวังออกประกาศให้หยวนชิงหลิงเข้าวังไปเข้าเฝ้า นี่ทำให้หยวนชิงหลิงรู้สึกเหนือความคาดหมายเล็กน้อย คาดเดาว่าเพราะเรื่องของเสียนเฟย แต่เรื่องนี้อย่างไรก็ไม่ควรผสมนางเข้าไปด้วยหรอก?

หยวนชิงหลิงเข้าวังตัวคนเดียว ตามขันทีมาถึงด้านนอกตำหนักตงหน่วน นางตะลึง “ฮ่องเต้อยู่ด้านใน?”

ขันทียังไม่ได้ตอบ ก็เห็นมู่หรูกงกงเดินออกมาแล้ว อมยิ้มแล้วกล่าว “พระชายารัชทายาทมาพอดี ฝ่าบาทกำลังรอท่านเสวยอาหารน่ะพ่ะย่ะค่ะ”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ หยวนชิงหลิงรู้สึกตื่นเต้น บุญคุณขนาดนี้ ต้องเสียค่าตอบแทนเป็นสองเท่าในแต่ละนาที

“พระชายารัชทายาท โปรดรีบเข้ามาพ่ะย่ะค่ะ” มู่หรูกงกงเห็นนางยืนอยู่กับที่ไม่ขยับ จึงยิ้มแล้วกวักมือต่อ

หยวนชิงหลิงทำได้เพียงตามมู่หรูกงกงเข้าไป กระโปรงกวาดข้ามขั้นบันได จิตใจเหม่อลอยจนแทบจะหกล้ม

เข้าตำหนักอุ่นแล้ว ก็เห็นบนโต๊ะไม้จันทน์แปดเซียนจัดวางเครื่องใช้บนโต๊ะอาหาร ฮ่องเต้หมิงหยวนนั่งอ่านหนังสืออยู่ที่โต๊ะหนังสือด้านข้าง ฮู่เฟยปรนนิบัติอยู่ด้านข้าง เห็นนางมา ฮ่องเต้หมิงหยวนจึงเงยหน้าขึ้นมามองดูนาง “มาแล้ว!”

หยวนชิงหลิงรีบเข้าไปทำความเคารพทันที “หม่อมฉันถวายบังคมเสด็จพ่อเพคะ คารวะฮู่เฟยเพคะ”

“ไม่ต้องมีพิธีรีตอง นั่งเถอะ” ฮ่องเต้หมิงหยวนยืนขึ้น บนใบหน้าเหมือนจะแฝงด้วยรอยยิ้ม แต่หยวนชิงหลิงไม่กล้าจ้องมอง กลับรู้สึกว่ามองไปแวบหนึ่ง รอยยิ้มนั่นเป็นการฝืนเค้นออกมา

ฮ่องเต้หมิงหยวนเข้านั่งที่โต๊ะก่อน ฮู่เฟยนั่งอยู่ข้างกายของนาง รอยยิ้มสุภาพเยือกเย็น ยิ้มให้หยวนชิงหลิงอย่างอ่อนโยน

เดิมทีฮู่เฟยเป็นเด็กสาวที่กระตือรือร้นผู้หนึ่ง หลังจากที่ตั้งครรภ์แล้วเหมือนว่านิสัยจะเปลี่ยนไปมาก ปลดความอ่อนเยาว์และความบุ่มบ่ามไป เปลี่ยนเป็นผู้ใหญ่สุขุมขึ้นมาแล้ว

ดูท่า ผู้ชายกับลูกสามารถทำให้ผู้หญิงเปลี่ยนแปลงได้อย่างรวดเร็วจริงๆ

หยวนชิงหลิงฝืนเข้าไปนั่ง ฟังฮ่องเต้หมิงหยวนกำชับมู่หรูกงกงให้เรียกภัตตาหาร นางถามด้วยความระมัดระวัง “ไม่ทราบว่าเสด็จพ่อเรียกหม่อมฉันเข้าวังมามีเรื่องอะไรเพคะ?”

ฮ่องเต้หมิงหยวนกล่าว “จะมีเรื่องอะไร? เชิญเจ้ามากินข้าว”