บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 612

หรงเยว่ค่อยรู้ตัวขึ้นมาว่า เมื่อกี้ด้วยความที่ตื่นเต้นเกินไป ทำให้พูดมากไปแล้ว

“หรงเยว่ ไม่จำเป็นต้องปิดบัง เสี้ยวหงเฉิงได้สืบประวัติความเป็นมาของพวกเจ้าอย่างชัดเจนแล้ว” หยู่เหวินเห้าพูดขึ้นอย่างเรียบเฉย

สีหน้าหรงเยว่เปลี่ยนไปเล็กน้อย พร้อมพูดขึ้นว่า “เสี้ยวหงเฉิง? เจ้าสำนักสำนักเหมยแดงเสี้ยวหงเฉิง?”

หยู่เหวินเห้าไม่พูดอะไร เพียงมองดูนาง ภายในดวงตาเต็มไปด้วยความลึกลับ ทำให้หรงเยว่ดูไม่ออก ไม่รู้ว่าควรที่จะพูดหรือไม่พูดดีขึ้นมาในทันใด

หยวนชิงหลิงที่อยู่ด้านข้างพูดขึ้นว่า “ไม่ว่าเป้าหมายที่พวกเจ้าทั้งสองมาคืออะไร แต่ครั้งนี้พวกเขาได้ช่วยเหลือพวกเราไว้อย่างมาก ครั้งนี้หากไม่ใช่เพราะหรงเยว่ เห็นว่าคนของตี๋เว่ยหมิงเฝ้าอยู่ด้านล่าง วางแผนการใหญ่ขนาดนี้ คนที่ถูกจับได้เมื่อคืนจะต้องเป็นข้าแน่”

ที่จริงสองวันก่อนก็เจอคนของตี๋เว่ยหมิงแล้ว ถึงแม้คนมากมายขนาดนี้จะปกป้องหยวนชิงหลิงคนเดียว ให้ปลอดภัยได้อย่างไม่มีปัญหา แต่เป็นแบบนี้ไปตลอดก็ไม่ใช่วิธีที่ดี ดังนั้น เมื่อคืนหรงเยว่จึงแต่งหน้าเป็นเหมือนหยวนชิงหลิง แล้วตั้งใจให้โดนจับ ภายใต้การฉุดดึงของอะซี่กับหมันเอ๋อ หยวนชิงหลิงจึงขึ้นขี่ม้าหลบหนีไปได้อย่างขืนใจ

หยู่เหวินเห้าพูดขึ้นว่า “ในเมื่อไม่มีความประสงค์ร้าย ทำไมถึงไม่สามารถบอกสถานะที่แท้จริง?”

หยวนชิงหลิงมองดูหรงเยว่ พร้อมยิ้มพูดว่า “ใช่ ควรที่จะพูดได้แล้ว ยังไงเราก็รู้แล้ว อีกอย่างต่อไปเราก็จะกลายเป็นภรรยาคนพี่คนน้องกันแล้ว เจ้าบอกพวกเรามาตรงๆดีกว่า พวกเราจะถือว่าเจ้าเป็นคนบอกพวกเรา ไม่ใช่รู้มาจากเสี้ยวหงเฉิง”

ผู้ชายทำให้หรงเยว่กระทำผิดได้ง่ายที่สุด ฟังหยวนชิงหลิงพูดประโยคนี้ แล้วคิดว่ายังไงก็รู้แล้ว พูดให้กระจ่างเลยดีกว่า พวกเขาจะได้ไม่สงสัยอะไรมาก จึงพูดขึ้นว่า “ท่านชายสี่เป็นเจ้าสำนักของสำนักเหลิ่งหลัง ข้าเป็นผู้ปกปักษ์รักษาของสำนักเหลิ่งหลัง”

เมื่อหรงเยว่พูดออกมาเช่นนี้ หยู่เหวินเห้าก็ตะคอกขึ้นมาทันทีว่า “อะไรนะ? พวกเจ้าเป็นคนของสำนักเหลิ่งหลัง? พวกเจ้ามาจวนอ๋องฉู่เพื่อจุดประสงค์อะไร?”

หรงเยว่ร้องอ้าขึ้นมา มองดูท่าทีโมโหของหยู่เหวินเห้า ในใจรู้สึกผิดพร้อมพูดขึ้นว่า “เจ้า....เจ้าบอกว่ารู้แล้ว? เสี้ยวหงเฉิงนั่นบอกพวกเจ้าแล้วไม่ใช่หรือ?”

“เสี้ยวหงเฉิงสืบไม่รู้สถานะของพวกเจ้า” พูดมา พวกเจ้ามาจวนอ๋องฉู่ทำไม? หยู่เหวินเห้าถามขึ้นด้วยเสียงเข้ม

หรงเยว่รู้สึกหวาดหวั่นขึ้นมาทันที จะบอกไม่ได้เด็ดขาดว่า ต้องการฆ่าพระชายารัชทายาท

สมองวูบวาบคิดถึงคำพูดของสวีอี จึงรีบพูดขึ้นว่า “คือ....ไม่ได้มีเป้าหมายอะไร ก็คือท่านชายสี่ของเราปลาบปลื้มองค์ชายรัชทายาทมาก อยากที่จะทำความรู้จักกับองค์ชายรัชทายาท ไม่ได้มีความคิดชั่วร้ายอะไร ไม่เช่นนั้น องค์ชายรัชทายาทพูดปุ๊บ ท่านชายก็ให้สองล้านตำลึงเลยหรือ.....”

หยวนชิงหลิงพูดขึ้นอย่างตกตะลึงว่า “โอ้พระเจ้า ท่านชายสี่ของพวกเจ้าชอบเจ้าห้าจริงๆหรือ?”

หรงเยว่กลืนน้ำลายลงคอ พูดขึ้นอย่างยากลำบากว่า “ใช่....เป็นเช่นนี้จริง”

หยวนชิงหลิงพูดบ่นขึ้นว่า “ถึงว่า ก่อนหน้านี้ท่านชายสี่พูดให้ข้าไปจากเจ้าห้าตลอด ที่แท้ก็เป็นความจริง ที่จริงพวกเราก็แอบเดาเช่นนี้เหมือนกัน”

นางหันไปมองหยู่เหวินเห้าอย่างอิจฉาพร้อมพูดขึ้นว่า “ทำไมเจ้าถึงเป็นที่ชื่นชอบของคนอื่นขนาดนี้? ใครๆต่างก็ชอบเจ้า ไม่ว่าผู้หญิงหรือผู้ชาย ท่านชายสี่ก็ใจกว้างอย่างมาก เพื่อจีบเจ้า ยอมจ่ายตั้งสองล้านตำลึง โรแมนติกมากเลย”

เป็นเหมือนดั่งประธานเผด็จการเลย

หยู่เหวินเห้าฟังหยวนชิงหลิงพูดเหน็บแนม จนหน้าเขียวปั้ด

แต่ในใจกลับประหลาดใจอย่างมาก สำนักเหลิ่งหลังเป็นกลุ่มนักฆ่าที่ใหญ่เป็นอันดับหนึ่งในตอนนี้ ท่านชายสี่เหลิ่งเป็นถึงเจ้าสำนักของสำนักเหลิ่งหลัง และกิจการของตระกูลเหลิ่ง ก็มีอยู่ไปทั่วทุกแคว้นของเป่ยถัง สร้างเกราะป้องกันที่แข็งแกร่งให้กับเขา ถึงว่าไม่มีใครรู้เลยว่าเจ้าสำนักของสำนักเหลิ่งหลังเป็นใคร

หลังจากประหลาดใจแล้ว ในหัวสมองของเขาปรากฏใบหน้างดงามใบนั้นของท่านชายสี่ อย่างค่อนข้างเม่อลอย ท่านชายสี่ชอบเขาหรือ?

หยวนชิงหลิงตบเขาหนึ่งฉาก พร้อมพูดขึ้นอย่างเย็นชาว่า “เจ้ายังจะลำพองใจอีกหรือ? แสดงอาการอะไรออกมา?”

หยู่เหวินเห้าเก็บอาการ พร้อมพูดขึ้นอย่างไม่พอใจว่า “ข้าลำพองใจอะไร หรงเยว่พูดไปเรื่อย”

“ไม่ได้พูดไปเรื่อย เจ้ากลับไปถามท่านชายสี่เลย” หยวนชิงหลิงพูดขึ้น

“ไม่ถาม” น่าอึดอัดขนาดนั้น