บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 613

เนิ่นนาน หยู่เหวินเห้าค่อยถามคำถามที่เขาต้องการถามว่า “ไม่รู้ว่าสำนักเหลิ่งหลังเคยได้รับงานให้สั่งฆ่าพระชายารัชทายาทหรือเปล่า?”

ท่านชายสี่พูดขึ้นว่า “สำนักเหลิ่งหลังไม่ฆ่าผู้หญิงที่ไม่มีฝีมือการต่อสู้”

หยู่เหวินเห้ามองดูเขา พร้อมพูดขึ้นว่า “ดังนั้น ท่านชายสี่ไม่ได้มาฆ่าเจ้าหยวนจริงๆใช่ไหม?”

ท่านชายสี่ กั้นประโยคนั้นที่ร้องอยู่ในใจว่า ไม่ผิด ข้ามาเพื่อจะฆ่าหยวนชิงหลิง เขาเปลี่ยนสีหน้า อมยิ้มอย่างไร้พิษภัย พร้อมพูดขึ้นว่า “ทำไมองค์ชายรัชทายาทถึงคิดเช่นนี้?”

หยู่เหวินเห้าค่อยโล่งอก พร้อมพูดขึ้นว่า “ไม่ใช่ก็ดี พูดตามความจริง ช่วงนี้ข้าคอยระวังคนของสำนักเหลิ่งหลัง ตอนนี้ท่านชายสี่พูดกับข้าด้วยตนเองว่าไม่ใช่ งั้นข้าก็วางใจแล้ว งั้นที่ท่านชายสี่เข้ามาในเมืองหลวง ก็เป็นอย่างที่หรงเยว่พูดว่า มาเพื่อเชื่อมสัมพันธ์ไมตรีกับข้า?”

เป็นคำถามที่ยากอีกแล้ว ท่านชายสี่ทำได้เพียงพยักหัวอย่างเงียบๆ

หยู่เหวินเห้าพูดขึ้นอย่างไม่ยอมเสียโอกาสว่า “งั้นก็ดีมากเลย ที่จริงข้ามีเรื่องมากมายที่อยากจะคุยกับท่านชายสี่ วันหลังเราค่อยมานั่งคุยกันดีๆ ทางราชสำนักสนใจอยากที่จะทำความร่วมมือกับท่านชายสี่ ส่งเสริมพัฒนาเป่ยถังเราให้เจริญรุ่งเรือง คิดว่าท่านชายสี่ก็มีความสนใจ ใช่ไหม?”

“…….” เป็นคำถามที่ไม่สามารถปฏิเสธได้เลย ดูเหมือนเป็นการปรึกษา แต่ความจริงคือเผด็จการ

ท่านชายสี่เงยหน้าขึ้นมองดูดวงตาที่เร้าร้อนของหยู่เหวินเห้า ผู้ชายที่คิดถึงแต่ประเทศชาติคนนี้ ที่จริงก็ดูมีเสน่ห์ ในใจลึกๆของท่านชายสี่ถอนหายใจเบาๆ ลูกศิษย์ของเขาได้แต่งงานมีสามีที่ดีคนหนึ่ง พร้อมพูดขึ้นว่า “วันหนึ่งค่อยมาคุยเรื่องนี้กันดีๆ”

“ได้ ได้ วันหลังค่อยคุย” คราวนี้หยู่เหวินเห้าดีใจอย่างมากจริงๆ

สุดท้ายหยู่เหวินเห้าเอามือไขว้หลัง ร้องฮัมเพลงกลับมายังตำหนักเซี่ยวเยว่ เข้าประตูไปแล้วก็ลืมตัว ยื่นมือเชยคางหยวนชิงหลิงขึ้นมา เผยรอยยิ้มอย่างลึกลับของชายชาวตะวันตก พร้อมพูดขึ้นว่า “หยวน ข้ากลับมาแล้ว”

หยวนชิงหลิงวางหนังสือลง เงยหน้ามองดูท่าทีสบายอกสบายใจของเขา ก็พูดขึ้นอย่างหงุดหงิดว่า “เจ้าดีใจอะไรหรือ?”

หยู่เหวินเห้าโอบกอดนางไว้ พร้อมพูดขึ้นว่า “ท่านชายสี่รับปากจะทำความร่วมมือกับเราแล้ว”

“จริงหรือ?” หยวนชิงหลิงก็ดีใจ แต่แล้วก็คิดขึ้นมาได้ว่าท่านชายสี่มีความรู้สึกแบบนั้นต่อเขา จึงเบิกตาโตพร้อมถามขึ้นว่า “เจ้าอย่าอาศัยประโยชน์จากความรู้สึกของคนอื่น ทำร้ายจิตใจของคนอื่น”

“ไม่ ชายชาตรีอกสามศอก ไขว่คว้ามาได้ ก็ต้องปล่อยวางได้ ท่านชายสี่เป็นคนตรงไปตรงมา เรื่องของประเทศชาติตั้งอยู่ตรงหน้า ไม่ยึดติดกับอารมณ์ส่วนตัว” หยู่เหวินเห้าพูดขึ้นอย่างแน่วแน่

หยวนชิงหลิงโกรธจนร้องไห้ พร้อมพูดขึ้นว่า “ไม่ว่ายังไงเจ้าก็ต้องวางตัวให้เหมาะสม”

หยู่เหวินเห้ากอดนางเอนพิงบนหมอนนุ่ม หลับตาพร้อมพูดขึ้นว่า “รู้แล้ว ข้านอนสักครึ่งชั่วโมง ยังต้องกลับไปที่ทำการปกครองอีก วันนี้เจ้าไม่ขึ้นเขาใช่ไหม?”

หยวนชิงหลิงพูดขึ้นว่า “อืม สองสามวันนี้ไม่ต้องขึ้น ข้าจัดยากับไอโอดีนไว้แล้ว แบ่งคนกลุ่มละยี่สิบ แต่ละกลุ่มเลือกหัวหน้ากลุ่มขึ้นมาหนึ่งคน ให้หัวหน้ากลุ่มกำชับผู้ป่วยทานยา พ่นไอโอดีนบนบาดแผล และก็ได้ให้เงินในครัวไว้ ให้เขาซื้อเนื้อส่งขึ้นเขาไปเพื่อเสริมโภชนาการ”

หลายวันนี้ ผู้ป่วยที่อาการค่อนข้างหนัก นางล้วนจัดการรักษาไว้ก่อนแล้ว ผู้ป่วยอาการไม่หนักก็ได้ให้ยาไว้ พักสักหลายวันแล้วค่อยขึ้นไป

เมื่อมีเวลาพัก นางก็ควรช่วยหรงเยว่ถามแล้ว

ดังนั้น หลังจากหยู่เหวินเห้ากลับไปที่ทำการปกครอง นางก็พาอะซี่ไปยังจวนอ๋องหวย

นางจะไปถามอ๋องหวยก่อนว่าคิดยังไง แล้วค่อยเข้าวังไปถามเสด็จพ่อ

เมื่อมาถึงจวนอ๋องหวย คนใช้บอกว่าอ๋องหวยอ่านหนังสืออยู่ในลาน จึงพาทั้งสามคนไปหา

มองจากไกลๆก็เห็นชุดสีเขียวภายใต้ร่มต้นดอกไม้ เมื่อเดินเข้าไปใกล้ ดมได้กลิ่นหอมละมุน มีกระถางธูปทองแดงสามขาตั้งอยู่บนโต๊ะหิน ข้างโต๊ะหินมีเก้าอี้นั่งนอนเล่นขนาดใหญ่ อ๋องหวยเอนนอนอยู่ข้างใน มือถือตำรา อ่านอยู่อย่างตั้งใจ ใบหน้าหล่อเหลา แฝงไปด้วยความซีดเซียว ทำให้ผู้หญิงเห็นแล้วก็ทั้งชอบทั้งเอ็นดู