บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 722

เจ้าหญิงเหวินจิ้งส่ายหัว พูดขึ้นด้วยสีหน้าจนใจว่า “เจ้าห้าเป็นคนนึกถึงความรู้สึกของคนอื่น หากเสียนเฟยถูกเสด็จพ่อสั่งประหารเพราะเหตุนี้ เจ้าห้ารู้สึกผิดต่อเรื่องนี้ พังพินาศลงอย่างไม่มีวันฟื้นขึ้นมาได้ จะไม่ง่ายที่จะถูกคนอื่นฉวยโอกาสหรือ? อีกอย่าง ท่านให้จางกงกงไปพูดเช่นนั้น....เป็นเรื่องที่เหลวไหลที่สุด ตระกูลซูไม่มีใครตาย หากเสียนเฟยได้ยิน จะไม่บ้าหรือ?”

ฮองเฮาฉู่พูดขึ้นอย่างไม่เห็นด้วยกับนางว่า “ความหมายของเจ้า คือเสียนเฟยไม่ควรตายหรือ?”

เจ้าหญิงเหวินจิ้งพูดขึ้นว่า“นางควรตายหรือไม่ ลูกไม่กล้าพูดเพ้อเจ้อ แต่เสด็จพ่อจะกระทำอย่างเหมาะสม เดิมองค์ชายรัชทายาทไม่จำเป็นต้องมาเกี่ยวข้องแม้เพียงนิด ผลที่เลวร้ายที่สุด ก็คือตอนที่เสด็จพ่อสั่งประหารเสียนเฟย แล้วเกิดความบาดหมางกับเสด็จพ่อ แต่ในใจของเขาก็เข้าใจว่าที่เสด็จพ่อทำไปเพราะไม่มีทางเลือก สุดท้ายก็จะให้อภัยปรับความเข้าใจกัน แต่ตอนนี้เสด็จพ่อได้เลือกไปแล้ว เจ้าห้าล้มล้างตระกูลซู ล่วงเกินเสด็จย่า ยังต้องแบกรับความผิดว่าทำให้แม่ตนเองต้องตาย ท่านจะให้เขาเผชิญหน้ายัง?”

“คนที่จะทำการใหญ่ หากเพียงแค่นี้ก็ผ่านไปไม่ได้ ต่อไปจะดูแลประเทศบ้านเมืองได้อย่างไร?”ฮองเฮาฉู่ยังคงคิดว่านางไม่ผิด เพียงแต่ภายในใจย่ำแย่โดยไม่มีเหตุผล

เจ้าหญิงเหวินจิ้งถอนหายใจ รู้ว่าพูดโน้มน้าวเสด็จแม่ไม่สำเร็จ จึงไม่พูดต่ออีกแล้ว และจางกงกงก็ไปตำหนักชิ่งหยูแล้ว เรื่องนี้จะกลายเป็นอย่างไรถึงขึ้นไหน ใครก็ไม่อาจคาดเดา

แต่ตอนนี้เสียนเฟยยังไม่รู้ว่าภัยกำลังจะมาใกล้ตัว คงเห็นว่าตนเองเป็นแม่ขององค์ชายรัชทายาท บวกกับหลิงเอ๋อร์กำลังจะอภิเษก ฮ่องเต้จะต้องไม่ฆ่านางแน่ นางคิดว่าตนเองยังมีความสำคัญที่ยังสามารถต่อกรได้

เดือดร้อนจนกลายเป็นเช่นนี้ ต้องเป็นผีแล้วเท่านั้นถึงจะรู้

ฮองเฮาฉู่ครุ่นคิด แล้วสั่งคนไปสืบดูทางด้านไทเฮา ดูว่าไทเฮายอมพบองค์ชายรัชทายาทแล้วหรือยัง

สักพัก ก็มีคนมารายงานว่า องค์ชายรัชทายาทยังคงคุกเข่าอยู่ภายในลานตำหนัก

สีหน้าฮองเฮาฉู่ขาวซีด พร้อมพูดขึ้นว่า “ยังคุกเข่าอยู่หรือ? นี่ก็ค่ำแล้ว ทำไมไทเฮายังทำได้ลงคอ?”

เจ้าหญิงเหวินจิ้งนั่งอยู่เฉยไม่ไหวแล้ว นางสงสารน้องชาย รีบหยิบเสื้อคลุมมาสวม ถือเตาอุ่นมือหนึ่งอันแล้วก็ออกไป

เมื่อเข้าสู่เวลาค่ำมืดแล้ว ก็มีหิมะโปรยปรายตกลงมา ลมเหนือพัดผ่าน พัดผ่านใบหน้าเหมือนดั่งมีดบาด เจ้าหญิงเหวินจิ้งรวบเสื้อผ้าไว้แน่น พานางข้าหลวงสองคนแล้วก็รีบเดินทางไป

มาถึงภายในตำหนักไทเฮา ก็เห็นภายใต้แสงสว่างของโคมไฟมีคนคนหนึ่งคุกเข่าอยู่ เป็นเหมือนดั่งรูปปั้นที่ไม่ขยับ หิมะตกลงทำให้ผมและไหล่ของเขาขาวไปหมด ในใจนางเจ็บปวด รีบถอดเสื้อคลุมของตนเองแล้วก็ไปคลุมให้กับเขา แล้วก็เอาเตาอุ่นมือยื่นไปที่อ้อมอกของเขา

หยู่เหวินเห้าหนาวจนมือเท้าแข็งไปหมด เห็นเป็นเจ้าหญิงเหวินจิ้ง ริมฝีปากของเขาก็สั่นเทาหลายครั้งถึงจะสามารถพูดออกมาได้ว่า “เสด็จพี่...”

เจ้าหญิงเหวินจิ้งเคยเห็นเขาทุกข์ทรมานเช่นนี้เสียที่ไหน? จึงน้ำตาไหล พร้อมพูดขึ้นด้วยเสียงสะอึกสะอื้นว่า “คลุมไว้ พี่จะไปขอร้องเสด็จย่า”

“ไม่ต้อง.....”

“คลุมไว้ ห้ามดื้อ”เจ้าหญิงเหวินจิ้งพูดเสร็จ แล้วก็รีบเข้าไป โดยห้ามไม่ให้นางข้าหลวงรายงาน