บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 723

ในตำหนักชิ่งหยู

เสียนเฟยฟังข่าวที่จางกงกงสั่งคนมาบอกว่า องค์ชายรัชทายาทจุดไฟเผาตระกูลซู มีคนถูกเผาตายไปหลายคน ผู้ตายมีแม่ของเสียนเฟยด้วย ยังพูดว่าไทเฮาสนับสนุนเรื่องนี้ เสียนเฟยยืนนิ่งไม่พูดไม่จาไปสักพัก

จากนั้น ความโกรธโมโหปะทุขึ้นมา ไม่รู้ว่าเป็นความโกรธหรือหนาว ร่างกายสั่นเทาไปทั้งตัว แทบจะหายใจไม่ออก เอามือกุมหน้าอกไว้แน่น ใบหน้าบึ้งตึงไปสักพัก แล้วก็ร้องไห้ออกมาเสียงดัง

แต่นางก็แค่ร้องไห้ออกมาหนึ่งที จากนั้นก็ตะคอกพูดขึ้นด้วยความโกรธว่า “ลูกอกตัญญูคนนั้นตอนนี้อยู่ไหน?”

“เรียนเหนียงเหนียง ได้ยินว่าตอนนี้องค์ชายรัชทายาทอยู่ที่ตำหนักไทเฮา บอกว่าไทเฮาทำให้เขารับผิดชอบต่อคนภายนอก จึงให้องค์ชายรัชทายาทคุกเข่าอยู่ด้านนอกเพื่อเป็นการแกล้งรับโทษ”นางข้าหลวงตอบ และนี่ก็เป็นจางกงกงสั่งให้พูดเช่นนี้

เสียนเฟยกวาดของบนโต๊ะแต่งหน้าทิ้ง แล้วก็คว้าจับกรรไกรขึ้นมาหนึ่งด้าม โกรธโมโหจนร่างกายสั่นเทาไปทั้งตัว แม้แต่ก้าวเดินยังโซเซ กระโจนออกไป พร้อมตะคอกพูดขึ้นว่า “ข้าจะออกไป เปิดประตูตำหนัก”

นางถือกรรไกรจ่ออยู่บนคอของตนเอง ท่าทีเหมือนคนที่บ้าไปแล้ว สีหน้าย่ำแย่

องครักษ์เฝ้าประตูได้รับคำสั่งแต่แรกแล้ว ไม่กล้ารั้งห้ามไว้ เพียงแค่พูดโน้มน้าวว่า เดี๋ยวจะรีบปล่อยให้ออกไป แล้วก็รอสักพักค่อยไปทูลฮ่องเต้หมิงหยวน

เสียนเฟยวิ่งมุ่งหน้าไปยังตำหนักไทเฮาอย่างบ้าคลั่ง

ตลอดทางถึงแม้จะมีนางข้าหลวงคนสนิทไล่ตามมา แต่ยังไงก็ตามเสียนเฟยไม่ทัน ทำได้เพียงร้องตะโกนเรียกคนมาตลอดทาง แต่ใครจะกล้าห้ามนาง? ทำได้เพียงไล่ตามไป

หยู่เหวินเห้ายังคุกเข่าอยู่ภายในลาน มีเสื้อคลุมของเจ้าหญิงเหวินจิ้งกับเตาอุ่นมือ ร่างกายจึงไม่ได้รู้สึกหนาวขนาดนั้น ได้ยินเสียงฝีเท้าวิ่งมาอย่างเร่งรีบดังขึ้นในทันใด เขาจึงหันไปมองข้างหลัง เห็นท่านแม่กระโจนเข้ามาด้วยสีหน้าบึ้งตึง แสงเย็นวูบวาบในมือ แล้วก็ได้ยินเสียงนางตะคอกพูดขึ้นอย่างโกรธเศร้าว่า “ลูกอกตัญญู เรื่องงามหน้าที่เจ้ากระทำ”

ยังไม่ทันได้สติ กรรไกรนั่นก็ถูกแทงเข้าตรงด้านหลังไหล่ซ้าย จากนั้น เสียนเฟยกางกรรไกรออก ตบใบใบหน้าของเขาหลายครั้งติดต่อกัน เสียนเฟยใช้แรงทั้งหมดที่มี ตลอดทางที่วิ่งมาไม่ได้ทำให้นางรู้สึกอ่อนแรง ความโกรธกลับปะทุถึงขีดสูงสุด นางกลับยังดึงปิ่นที่ปักอยู่บนผมลงมา แล้วก็แทงไปที่หน้าอกของหยู่เหวินเห้า

หยู่เหวินเห้าก็ได้สติกลับมาแล้ว คว้าจับข้อมือของนางแล้วก็ผลักออกไป พร้อมพูดขึ้นด้วยความโกรธว่า “เจ้าบ้าไปแล้วหรือ?”

เสียนเฟยใช้แรงอย่างป่าเถื่อน ถูกหยู่เหวินเห้าผลักออก ล้มกองอยู่บนพื้น ปิ่นปักผมถูกนางดึงลงมาด้วยตนเอง ผมเผ้ายุ่งเหยิง เป็นการหักมุมที่แย่มาก นางใช้ปิ่นปักผมชี้ไปที่หยู่เหวินเห้า พร้อมพูดขึ้นอย่างเคียดแค้นชิงชังเป็นอย่างยิ่งว่า “นั่นเป็นครอบครัวของตาเจ้า ทำไมเจ้าถึงลงมือได้ลงคอ?”

หยู่เหวินเห้าลุกขึ้นมา พูดขึ้นอย่างเย็นชาว่า “หยวนชิงหลิงก็เป็นลูกสะใภ้ของเจ้า ทำไมเจ้าก็ยังลงมือได้ลงคอ?”

เสียนเฟยได้ยินเช่นนี้ กำมือทุบพื้น จนนิ้วมือแตก พร้อมพูดขึ้นอย่างโมโหว่า “หยู่เหวินเห้า ผู้หญิงคนนั้นทำให้เราสองคนต้องตาย เจ้ารู้ไหม? ทำไมเจ้าถึงยังดื้อดึงไม่ยอมรับผิด?”

นางลุกขึ้นมา มองดูลูกชายอกตัญญูคนนี้ พร้อมพูดขึ้นอย่างหมดหวังว่า “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ เจ้าจะยังมีชีวิตอยู่ทำไม? ข้าจะฆ่าเจ้า เจ้าไปรับโทษด้วยตนเอง”

นางกัดฟัน แสงสว่างภายในดวงตาแตกสลาย ถือปิ่นปักผมแล้วก็พุ่งไปหาหยู่เหวินเห้า

ภายในตำหนักไทเฮารู้แต่แรกแล้วว่าเสียนเฟยมา แต่ในใจของนางเกลียดเจ้าห้า คิดว่าให้แม่ของเขาด่าเขาเสียหน่อยก็ดี แต่เมื่อฟังรู้ว่าสถานการณ์ไม่ปกติ ก็คิดที่จะลุกขึ้นมาในทันใด