บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 724

หยู่เหวินเห้าได้ยิน ในใจกระตุก รีบหันตัววิ่งกลับไป แล้วก็เห็นเสด็จย่าล้มอยู่ในอ้อมกอดของเต๋อเฟย บนหน้าอกมีปิ่นปักผมปักไว้ เลือดไหลเปื้อนเต็มเสื้อผ้าบนหน้าอก

ลอบฆ่าไทเฮา?

เขาเหมือนดั่งถูกฟ้าผ่า ในวินาทีนั้น หัวสมองของเขาว่างเปล่า ยังไงก็ไม่อยากเชื่อภาพตรงหน้า นี่ถือเป็นการกระทำที่เนรคุณขนาดไหน?

ในหูได้ยินเสียนเฟยตะคอกพูดขึ้นอย่างโกรธเคืองว่า “ข้าไม่โทษหรือเกลียดคนอื่น ข้าเพียงแค่โกรธเกลียดเจ้า ในฐานะที่เป็นลูกสาวตระกูลซู กลับทอดทิ้งญาติพี่น้องวงศ์ตระกูล เจ้าตายไปก็ไม่เสียดาย”

การกระทำเช่นนี้ของเสียนเฟย สร้างความย่ำแย่ตกใจให้กับคนที่อยู่ในเหตุการณ์ทั้งหมด เจ้าหญิงเหวินจิ้งกับเหล่านางข้าหลวง เข้าไปกดทับนางไว้ มีคนวิ่งไปเชิญหมอหลวง หยู่เหวินเห้าเพิ่งได้สติกลับมา วิ่งเข้าไปอุ้มไทเฮาเข้าไปในตำหนัก

ทั่วทั้งตำหนักหรงเหอวุ่นวายไปหมด ใครก็ไม่อยากเชื่อเลยว่า เสียนเฟยจะลอบทำร้ายไทเฮา

ในระหว่างทางที่ฮ่องเต้หมิงหยวนเดินทางมา ก็ได้รู้เรื่องทั้งหมดแล้ว เขาตกใจอย่างสุดขีด เข้าตำหนักมาเห็นเสียนเฟย ก็ยกเท้าถีบท้องน้องของนางทันที พร้อมพูดขึ้นด้วยสีหน้าโกรธจนเขียวว่า “หากไทเฮาเป็นอะไรไป ข้าจะเอาชีวิตกว่าร้อยชีวิตของตระกูลซู”

เสียนเฟยถูกถีบคุกเข่าอยู่บนพื้น หลังจากที่นางบ้าคลั่งแล้ว สีหน้าขาวซีดอ่อนล้า ดวงตาทั้งคู่จ้องมองตรงไปยังแอ่งเลือดสีแดงบนขั้นบันไดหินหยกขาว นางไม่ได้เสียสติไปแล้วทั้งหมด หลังจากที่ในใจเจ็บปวดอย่างที่สุดแล้ว รู้ว่าตนเองกระทำผิดมหันต์ขนาดไหน แล้วก็มองดูใบหน้าที่โกรธจัดของฮ่องเต้หมิงหยวน นางค่อยๆงอเอวลง ฟุบลงพื้น แล้วก็ร้องไห้ขึ้นมาอย่างเจ็บปวด

ฮ่องเต้หมิงหยวนไม่มองนางเลยสักนิด สั่งคนจับตัวนางกลับไปยังตำหนักชิ่งหยู รอตัดสินโทษ แล้วก็รีบเข้าไปภายในตำหนัก

หยู่เหวินเห้าได้ช่วยห้ามเลือดให้กับไทเฮาแล้ว อาการบาดเจ็บไม่ได้สาหัส แทงถูกกระดูกตรงหน้าอก ถึงไม่ถูกแทงเข้าไปโดนหัวใจ แต่เสด็จย่าก็ตกใจอย่างมาก สีหน้าขาวซีดไปหมด ริมฝีปากสั่นเทาไม่หยุด มือทั้งคู่กำชายแขนเสื้อของหยู่เหวินเห้าไว้แน่น เห็นฮ่องเต้หมิงหยวน ค่อยร้องไห้ออกมาอย่างอดทนไม่ไหว

ฮ่องเต้หมิงหยวนคุกเข่าอยู่ข้างเตียง มือทั้งคู่จับมือของเสด็จย่าไว้ น้ำเสียงก็สะอึกสะอื้นพร้อมพูดขึ้นว่า “เสด็จแม่ ไม่เป็นไรแล้ว ไม่เป็นไรแล้ว”

เสด็จย่ามองดูฮ่องเต้หมิงหยวน ใบหน้าที่เหี่ยวยังคงซีดอย่างมาก ริมฝีปากสั่นเทาหลายที แต่ก็ยังคงพูดอะไรไม่ได้

หมอหลวงก็มาถึงแล้ว จัดการบาดแผลเสร็จเรียบร้อยแล้ว ก็คุกเข่าอยู่บนพื้น ทูลฮ่องเต้ว่า “ฝ่าบาท อาการบาดเจ็บของไทเฮาไม่เป็นอะไรมาก เพียงแค่เสียเลือดค่อนข้างมาก ต้องค่อยๆบำรุงร่างกาย”

สำหรับไทเฮา สิ่งที่กระทบกระเทือนที่สุดไม่ใช่บาดแผลที่ถูกทำร้าย แต่เป็นการที่เสียนเฟยลงมือฆ่านางดังนั้น ถึงแม้จะได้ยินหมอหลวงพูดว่านางไม่เป็นไรมาก นางก็ยังคงไม่สามารถหายจากอาการตกใจและเจ็บปวด

หยู่เหวินเห้าก็คุกเข่าอยู่บนพื้น เขาไม่มีอะไรจะพูด สีหน้าก็ขาวซีดไปกว่าครึ่ง

ฮ่องเต้หมิงหยวนมองดูเขาอย่างสับสนแวบหนึ่ง เรื่องนี้ตั้งแต่ต้นจนจบ เขารู้เรื่องทั้งหมด สามารถพูดได้ว่าเข้าเห็นด้วย จะโทษองค์ชายรัชทายาทไม่ได้

เขาพูดขึ้นด้วยเสียงเบาว่า “เจ้ากลับไปเถอะ”

หยู่เหวินเห้าส่ายหัว พร้อมพูดขึ้นว่า “ลูกจะอยู่เป็นเพื่อนเสด็จย่าที่นี่”

ไทเฮาจึงยื่นมือไปหาเขา หยู่เหวินเห้าขยับเข้ามาหา จับมือไทเฮาไว้ พร้อมพูดขึ้นด้วยเสียงสะอึกสะอื้นว่า “เสด็จย่า หลานปกป้องท่านไว้ไม่ได้”

ไทเฮาถอนหายใจยาว นางโกรธหยู่เหวินเห้า เพราะนางมาจากตระกูลซู นางรักและเป็นห่วงคนในครอบครัว แต่ในใจก็รู้ดี ที่หยู่เหวินเห้าทำไปเพราะไม่มีทางเลือก ตระกูลซูก็มีความผิดสมควรได้รับโทษ

หลังจากที่โกรธแล้ว ในใจนางก็ยังคงคิดถึงหลาน นางเป็นคนประเภทเดียวกับที่เสียนเฟยคิด ความรู้สึกในใจนางที่มีต่อครอบครัว เทียบไม่ได้กับลูกชาย หลานชายของตนเอง

โดยเฉพาะเมื่อเกิดอะไรขึ้นกับนาง ก็จะแสวงหาคนที่สามารถพึ่งพิงได้อย่างไม่รู้ตัว