บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 725

ไท่ซ่างหวงไม่พูดอะไร คำพูดนี้ แม้แต่ฮ่องเต้เองยังไม่อยากเชื่อ

ไม่ผิด ตอนนี้ภายในราชสำนักตลอดจนประชาชน คนที่สนับสนุนหยู่เหวินเห้ามีจำนวนมาก ต่อไปพวกเขาก็จะปกป้องเขา รักใคร่เขา แม้กระทั่งพวกนักกวี ยังจะมีผลงานเขียนบทกลอนบทกวี เกี่ยวกับผลงานของหยู่เหวินเห้าในขณะที่เป็นองค์ชายรัชทายาท

แต่พวกเขาจะไม่มีทางยอมรับองค์ชายรัชทายาทที่มีแม่มีมลทิน โดยเฉพาะในสถานการณ์ที่ยังมีองค์ชายองค์โต กับองค์ชายสืบสายเลือดโดยตรงเป็นตัวเลือก

เสียนเฟยลอบฆ่าไทเฮา ได้ทำให้ความที่หยู่เหวินเห้า ถูกแต่งตั้งให้เป็นองค์ชายรัชทายาทโดยความชอบธรรม เป็นมลทินแล้ว

หยู่เหวินเห้าสามารถเป็นข้าราชบริพาร เป็นอ๋องชินของเป่ยถัง แต่กลับยากที่จะถูกยกให้เป็นว่าที่กษัตริย์

นี่เป็นสาเหตุสำคัญ ที่ไท่ซ่างหวงรีบเร่งมายังพระตำหนักฉินคุน

ภายในตำหนักเหลือเพียงหยู่เหวินเห้า ไท่ซ่างหวงสองสามีภรรยากับฮ่องเต้หมิงหยวนสี่คน ที่เหลือล้วนอยู่ข้างนอก ภายในตำหนักเงียบสงัดไร้ซึ่งเสียงใดๆ แม้แต่เสียงลมหายใจก็เหมือนถูกกลั้นไว้

หยู่เหวินเห้าคุกเข่าอยู่บนพื้น พร้อมพูดขึ้นว่า “ลูกไร้คุณธรรมศีลธรรม ไม่คู่ควรกับตำแหน่ง ขอเสด็จพ่อปลดออกจากตำแหน่งองค์ชายรัชทายาท”

คิ้วฮ่องเต้หมิงหยวนนูนกระตุกขึ้นมา เวลานี้เขาอยากที่จะหั่นสับเสียนเฟยให้ละเอียด

นางสนมวังหลังสร้างเรื่องส่งผลกระทบต่อตำแหน่งว่าที่กษัตริย์ ตลอดที่ผ่านมาก็เคยมี แต่เคยได้ยินก็คือนางสนมทำทุกวิถีทาง เพื่อให้ลูกชายของตนเองได้ครองตำแหน่งว่าที่กษัตริย์ แต่ไม่เคยเห็นคนที่กระทำให้ลูกของตนเอง ถูกปลดจากตำแหน่งว่าที่กษัตริย์

ช่างเป็นเรื่องที่ฟังแล้วน่าอนาถใจจริงๆ

“ปิดเรื่องนี้ไว้ก่อนเถอะ เจ้าก็อย่าพูดถึงเรื่องนี้อีก” ในใจฮ่องเต้หมิงหยวนรู้สึกผิดต่อลูกชายของ ตนเอง ทำได้เพียง คิดหาทุกวิถีทางเพื่อปกป้องเขาไว้

แต่แม่ลูกกายเดียวกัน จะสามารถปกป้องได้นานแค่ไหน? เรื่องนี้ไม่สามารถที่จะปกปิดไว้ได้

ภายในวังมีหูตาของราชวงศ์ขุนนางมากเท่าไหร่

ยังไม่ต้องพูดถึงขุนนางพวกนั้น แค่เพียงภายในราชวงศ์ จะมีคนมากแค่ไหนที่จะเอาเรื่องนี้มาวิพากษ์วิจารณ์?

ฮ่องเต้หมิงหยวนปวดหัวอย่างมาก

ไท่ซ่างหวงก็ดูโกรธโมโหอย่างมาก เขาลงทุนลงแรงอย่างมาก อบรมสั่งสอนจนหยู่เหวินเห้ามีวันนี้ ในที่สุดก็ได้เป็นองค์ชายรัชทายาท เมื่อคิดว่าผืนแผ่นดินมีคนสืบทอดแล้ว กลับเกิดเรื่องขึ้น

การสนับสนุนหยู่เหวินเห้าขึ้นมาเป็นองค์ชายรัชทายาท เขาเคยคิดถึงความคัดค้านอย่างมากมายในราชสำนัก แต่เพราะมีขุนนางเก่าแก่อย่างโสวฝู่ฉู่กับราชครูเหว่ยเซียวเหยากงพวกนี้ เขาคิดว่าตำแหน่งองค์ชายรัชทายาทของหยู่เหวินเห้า เริ่มแรกอาจจะไม่มั่นคง แต่ท้ายที่สุดแล้วก็จะสามารถมั่นคง

ใครจะไปคิดว่าเขาจะมีแม่ที่ประสงค์ร้ายต่อลูกชายตนเองเช่นนี้?

ใครจะไปคิดว่า เสียนเฟยจะใจกล้า ลอบฆ่าทำร้ายไทเฮา?

ไท่ซ่างหวงพูดต่อด้วยเสียงเคร่งขรึมว่า “อีกอย่าง เรื่องนี้สาเหตุเกิดจากองค์ชายรัชทายาท จุดไฟเผาตระกูลซู ฮ่องเต้ ลองครุ่นคิดก่อนเถอะ เรื่องนี้หากไต่สวนขึ้นมา คนที่มีส่วนเกี่ยวข้องมีเยอะมาก”

ฮ่องเต้หมิงหยวนเงียบ เขารู้ แต่เรื่องนี้จะโทษองค์ชายรัชทายาทไม่ได้ เริ่มตั้งแต่จะดองกับตระกูลเหลิ่ง ตระกูลซูก็สร้างความเดือดร้อนมาตลอด เขาเองยังเกือบทนไม่ไหว อยากที่จะมีราชโองการลงโทษหลายคน

ไทเฮาเงียบไม่พูดไม่จา ก่อนหน้านี้ถูกเสียนเฟยทำร้าย มากสุดก็แค่เจ็บปวดใจแล้วก็ผิดหวัง แต่ตอนนี้ฟังคำพูดของไท่ซ่างหวงพวกแล้ว นางตกตะลึง ร่างกายเย็นเฉียบไปทำตัว

ภายในใจของนาง ไม่มีความรู้สึกสงสารตระกูลซูอีกแม้เพียงนิด คิดเพียงอย่างเดียวว่าจะทำอย่างไรที่จะสามารถปกป้ององค์ชายรัชทายาทไว้ได้ ส่วนเสียนเฟย ตายเป็นร้อยครั้งก็ไม่เสียดาย

ไทเฮาไม่ใช่คนใจอ่อน สามารถปกครองวังหลังคนเดียวมาได้นานหลายปีขนาดนี้ เพราะนางเองมีความใจเย็นอยู่ระดับหนึ่ง เพราะเสียนเฟยเป็นคนตระกูลซู หลายปีมานี้จึงให้ท้ามาตลอด

ไท่ซ่างหวงให้หยู่เหวินเห้าไปรักษาตัวก่อน แล้วค่อยกลับจวน

หยู่เหวินเห้าโศกเศร้าอย่างมาก เขาโค้งคำนับแล้วก็จากไป

เขารู้ว่าครั้งนี้ท่านแม่ไม่มีทางมีชีวิตรอดแล้ว เขาก็ไม่ได้เสียดายตำแหน่งองค์ชายรัชทายาท เพียงแค่รู้สึกว่ามีการเปลี่ยนแปลงอย่างต่อเนื่อง ชีวิตพลิกคว่ำไปแล้ว

หลังจากออกจากวัง ไม่ได้ตรงกลับไปยังจวน เขาไม่รู้ว่าจะเผชิญหน้าหยวนชิงหลิงอย่างไร