บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 765

ถ้อยคำหมิ่นประมาทระดับนี้ หยู่เหวินเห้าทำเป็นไม่ได้ยินทั้งสิ้น พาคนเข้าไป

พระชายาจี้มองดูและฟังอยู่อย่างเงียบๆมาโดยตลอด เห็นหยู่เหวินเห้าเข้ามา นางจึงกล่าวกับหยู่เหวินเห้า: “คืนนี้ขณะที่องครักษ์ลาดตระเวนของจวนตรวจการณ์ พบว่าในห้องหนังสือมีคนชุดดำผู้หนึ่งกระโดดออกไปทางหน้าต่าง จึงพาคนไล่ตามไป แต่ไล่ไม่ทัน เพราะว่าข้านึกถึงคดีการลักขโมยแผนที่ทางการทหารก่อนหน้านี้ได้ ข้าไม่กล้าจัดการเป็นการส่วนตัว จึงเรียกให้คนไปแจ้งที่ว่าการปกครอง”

“ได้เคยตรวจสอบว่ามีสิ่งของอะไรสูญหายไปหรือไม่?” หยู่เหวินเห้าเอ่ยถาม

พระชายาจี้ส่ายหน้า “ยังไม่ได้ตรวจ เกรงว่าแตะต้องอะไรแล้วพวกท่านจะตรวจสอบลำบาก เพียงแค่ในนี้......เดิมทีไม่ได้รกขนาดนี้ เพราะท่านอ๋องกลับมาแล้วโวยวายด้วยความโกรธรอบหนึ่ง ทุบจนในนี้กลายเป็นเช่นนี้เพคะ”

หยู่เหวินเห้ามองดูด้านนอกแวบหนึ่ง อ๋องจี้ยังด่าทออยู่ ทั้งยังยิ่งด่ายิ่งแรง จึงได้กำชับสวีอีด้วยสีหน้าเคร่งขรึม “อุดปากเขาให้ข้า”

เสียงด่าทอของอ๋องจี้ชั่วร้ายไม่น่าฟังทั้งเสียดหู สวีอีทนไม่ได้ตั้งนานแล้ว ฐานะอ๋องชินของเขาเป็นเครื่องกีดขวางทำให้เขาไม่กล้าต่อยไปง่ายๆ ตอนนี้ได้ยินคำสั่งของหยู่เหวินเห้า จึงดึงผ้าขาดๆชิ้นหนึ่งแล้วออกไปยัดใส่ในปากที่กำลังด่าทอของอ๋องจี้ ทั้งโลกเงียบสงบลงในพริบตา

หยู่เหวินเห้าพาคนไปดูครู่หนึ่ง ในห้องหนังสือไม่มีสิ่งของสำคัญอะไรโดยสิ้นเชิง ล้วนเป็นพวกหนังสือทางการทหารและหนังสือราชการธรรมดา จึงถามพระชายาจี้ “ท่านพาคนไปดูหน่อย มีสิ่งของล้ำค่าอะไรสูญหายหรือไม่?”

พระชายาจี้ลังเลครู่หนึ่ง “ในนี้ก็ไม่ได้มีสิ่งของสำคัญอะไร กลัวก็เพียง.......”

“กลัวอะไร?” หยู่เหวินเห้าเห็นท่าทางที่อยากจะพูดแต่ก็ไม่ได้พูดของนาง อดไม่ได้ที่มีแววตาสงสัยขึ้น

พระชายาจี้ชำเลืองมองอ๋องจี้ด้านนอกแวบหนึ่ง ปากของอ๋องจี้ถูกอุดไว้ ดวงตาสองข้างจ้องเขม็ง พ่นเพลิงไฟออกมา แววตานั่นราวกับลูกธนูพิษที่ยิงมาทางพระชายาจี้เช่นนั้น

พระชายาจี้เก็บสายตาช้าๆ กล่าวต่อหยู่เหวินเห้า: “กลัวว่าในห้องลับจะมีสิ่งของที่สูญหายเพคะ”

“ในนี้มีห้องลับ?” หยู่เหวินเห้าประหลาดใจ

ใบหน้าของอ๋องจี้ด้านนอก ซีดขาวทั้งหน้า เส้นเลือดที่หน้าผากล้วนปรากฏขึ้นมาแล้ว แต่ร้องไม่ได้ ขยับไม่ได้ ทำได้เพียงมองดูพระชายาจี้เปิดประตูห้องลับเฉยๆ

กำแพงด้านตะวันออกของห้องหนังสือ คิดไม่ถึงว่าจะเชื่อมกับห้องลับ ด้านในมืดมิดทั้งผืน

เมื่อหยู่เหวินเห้าสั่งให้คนเอาโคมไฟมาส่อง ในใจของทุกคนล้วนตื่นเต้นขึ้นมาอย่างฉับพลัน

ด้านในนี้กว้างประมาณเก้าเมตรยาวประมาณเก้าเมตร จัดแต่งเหมือนรูปแบบของอุโบสถ แต่ วัสดุทั้งหมด ล้วนใช้สีดำ โต๊ะสีดำ พระพุทธรูปสีดำ ผ้าม่านสีดำ ไม่มีหน้าต่าง กำแพงก็แขวนด้วยผ้าม่านสีดำ บนคานกลางห้องมีเส้นหนึ่งที่เป็นผ้าไหมสีแดงห้อยลงมา มัดสิ่งของที่เป็นหุ่นคนเล็กๆสองคนไว้

หยู่เหวินเห้าเดินเข้าไปช้าๆ เดือดดาลในพริบตา

หุ่นคนตัวเล็กทั้งสองที่ห้อยอยู่นั่น เป็นเสด็จพ่อและเขา แปะชื่อและวันเกิดอักษรแปดตัวไว้ที่ด้านหน้าหน้าอก หุ่นตัวเล็กทั้งสองนั่นล้วนโดนผูกคอไว้ ใช้ฟางข้าวทำ แต่ทั้งร่างย้อมไปด้วยเลือด เลือดน่าจะทาลงไปเป็นชั้นๆ ส่งกลิ่นเหม็นคาวระยะหนึ่ง

หยู่เหวินเห้ามือหนึ่งแย่งดาบองครักษ์ของจวนมา ตัดแพรสีแดงลงมาทันที

“พังที่นี่ให้ข้า!” หยู่เหวินเห้ากล่าวด้วยความโกรธ

สวีอีขึ้นไปคนแรก เท้าหนึ่งถีบโต๊ะบูชาพลิกคว่ำ ทหารของกรมการพระนครก็ขึ้นมาทำลายข้าวของ

พระชายาจี้ถอยไปอีกด้าน บนใบหน้าไม่ได้สีหน้าท่าทางใดๆ แต่มุมปากยกขึ้นเล็กน้อย ในตาก็มีแววความสบายใจด้วย

ขณะที่หยู่เหวินเห้ากำลังอยากจะหมุนตัวออกไปต่อยอ๋องจี้ สวีอีกลับตะโกนเรียกเขาไว้ “องค์ชาย ท่านดู!”