บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 784

หวงกุ้ยเฟยที่เฝ้าไข้อยู่ข้างๆพูดขึ้นว่า “ไทเฮา ถ้าหากทรงคิดถึงอ๋องเว่ย ไม่สู้ให้คนส่งจดหมายไปหา ให้เขากลับมาเยี่ยมท่าน”

ไทเฮาส่ายหน้า “ช่างเถอะ เขาทำงานเพื่อราชสำนักอยู่ข้างนอก ไยต้องให้เขาต้องลำบากต้องวิ่งกลับมาเล่า ถ้าส่งจดหมายไป รอให้เขาตอบกลับมา อย่างน้อยก็ต้องใช้เวลาหนึ่งเดือน ข้าเกรงว่าจะรอถึงหนึ่งเดือนไม่ไหวแล้ว ยังมีจวิ้นจู่อีกสองคน เดิมทีเป็นเชื้อพระวงศ์ที่มีชาติกำเนิดสูงส่ง ตอนนี้ต้องลำบากแค่ไหนกัน แม้แต่คุณหนูที่มีชาติตระกูลก็สู้ไม่ได้ ถูกปลดให้มีสถานะเป็นชนชั้นเลว ภายหน้าจะแต่งงานได้อย่างไร”

“ทรงอย่าพูดเหลวไหลเพคะ แค่เป็นไข้แดดเท่านั้น ไม่ได้เป็นโรคร้ายแรงอะไร พักฟื้นก็หาย ส่วนเรื่องอื่นๆ ฮ่องเต้ทรงไม่ทำให้หลานสาวของตัวเองต้องลำบากแน่ๆ ”หวงกุ้ยเฟยรีบพูดขึ้น

ไทเฮาปิดปากไม่พูด แววตาหม่นหมองไร้ชีวิตชีวามองไปยังหัวเตียง ไม่รู้ว่ากำลังคิดถึงอะไรอยู่

ผ่านไปชั่วครู่จึงให้ทั้งสองคนออกไป ในพระราชอุทยานที่ลึกเข้าไป มีเสียงถอนหายใจอย่างหนักของนางลอยล่องออกมา

หวงกุ้ยเฟยกับหยวนชิงหลิงออกมานอกตำหนัก เมื่อทั้งสองนั่งลงแล้วหวงกุ้ยเฟยก็ถามขึ้นว่า “อาการของไทเฮาหนักหรือไม่”

หยวนชิงหลิงพูดว่า “จะบอกว่าหนักก็ไม่ได้หนักมาก แต่ถ้าบอกว่าไม่หนัก ที่จริงก็หนักอยู่เหมือนกัน”

หวงกุ้ยเฟยตกใจ “ทำไม ไม่ใช่ไข้แดดหรอกหรือ”

หยวนชิงหลิงพยักหน้า มองหวงกุ้ยเฟยและพูดว่า “ก่อนจะเป็นไข้แดด ร่างกายของนางก็ไม่ค่อยแข็งแรง ตอนนี้เมื่อเป็นไข้จากความร้อนโรคอื่นๆก็เกิดขึ้นตามมา แต่ว่าโรคของร่างกายนั้นยังดี เพราะไม่ใช่โรคร้ายแรงอะไรนัก ที่หนักหนาก็คือโรคทางใจของนาง หนึ่งปีกว่ามานี้ นางถูกกระตุ้นทำร้ายจิตใจไม่น้อย ถ้าหากไม่สามารถเปิดใจปล่อยวางได้ เกรงว่าอาการของโรคจะยิ่งรุนแรงมากขึ้น”

หวงกุ้ยเฟยคิดแล้วก็ใช่ อดไม่ได้ที่จะเป็นกังวล “ทางด้านเจ้าสามนั้นดีหน่อย ให้คนไปส่งจดหมาย เร่งเดินทางโดยใช้ม้าเร็วมากสุดครึ่งเดือนก็สามารถกลับมาได้แล้ว แต่เจ้าใหญ่จะทำอย่างไรดี ฮ่องเต้เคยรับสั่งแล้วว่าไม่อนุญาตให้เขาเข้าวัง ใครจะกล้าไปขอร้องฮ่องเต้เล่า ไทเฮาเองก็กลัวฮ่องเต้จะวางตัวลำบาก ฉะนั้นต่อหน้าเขาจึงไม่ได้เผยความในใจออกมา”

หยวนชิงหลิงไร้หนทางจะช่วยเหลือ หยู่เหวินจุนในตอนนี้ก็คือเกล็ดใต้คอมังกรในใจฮ่องเต้ ใครแตะต้องคนนั้นต้องตาย

ขอเพียงเอ่ยถึงชื่อเขาเพียงหนึ่งครั้ง ก็สามารถทำให้นึกคนผู้คนที่ทำการสาปแช่งขึ้นมา

หยวนชิงหลิงครุ่นคิด พูดว่า “ถ้าหากจัดการให้หยู่เหวินจุนเข้าวังไม่ได้ สามารถแอบพาเมิ่งเยว่เมิ่งซิงเข้าวังได้หรือไม่ ให้ไทเฮาได้เห็นว่าเหลนทั้งสองคนยังสบายดีอยู่”

หวงกุ้ยเฟยกดน้ำเสียงลงต่ำ “ถ้าหากพาเข้ามาได้จะดีที่สุด แต่เกรงว่าจะไปถึงหูฮ่องเต้ ประเดี๋ยวจะทำให้เจ้าถูกตำหนิไม่ด้วยจะไม่เป็นการดี”

หยวนชิงหลิงพูดว่า “ไม่เป็นไร ไม่ได้พาหยู่เหวินจุนเข้ามาเสียหน่อย เสด็จพ่อนั้นรักหลานสาวมาก ผ่านไปอีกปีสองปีคงคิดหาวิธีที่จะคืนเกียรติยศและศักดิ์ศรีให้กับพวกนางบ้าง เพื่อให้พวกนางได้แต่งงาน”

หวงกุ้ยเฟยคิดดูแล้วก็ใช่ จึงเอ่ยว่า ：“เช่นนั้นเจ้าก็ดูและทำตามสมควร ทางข้าสามารถช่วยปิดบังไว้ให้ ”

“ได้เพคะ”หยวนชิงหลิงรับคำ กล่าวลาออกจากวังไป

วันรุ่งขึ้น หยวนชิงหลิงก็เข้าวังอีกครั้ง ครั้งนี้พาเมิ่งเยว่กับเมิ่งซิงมาด้วย ทางด้านองครักษ์ได้ตกลงกับกู้ซือไว้เรียบร้อยแล้ว ฉะนั้นรถม้าจึงสามารถเข้ามาได้ตลอดทาง

เมื่อเข้าไปในตำหนักหรงเหอ ทั้งสองพี่น้องก็รีบเข้าไปคำนับเสด็จย่าทวด

ไทเฮาเห็นทั้งสองคนสวมใส่เสื้อผ้าของสามัญชนธรรมดา บนศีรษะไม่มีเครื่องประดับที่มีค่า ไหนเลยจะมีความสูงศักดิ์ดังเช่นจวิ้นจู่ในวันวาน

แม้แต่คุณหนูของตระกูลธรรมดาก็สู้ไม่ได้จริงๆ ทันใดนั้นก็รู้สึกเศร้าเสียใจขึ้นมา กอดทั้งสองคนร้องไห้ยกใหญ่

เมิ่งซิงก็ร้องตาม เมิ่งเยว่นั้นรู้ความ กลับปลอบใจไทเฮาขึ้นมา บอกว่าตอนนี้ได้อยู่กับมารดา มีชีวิตที่เงียบสงบ ไม่เดือดร้อนเรื่องกินอยู่