บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 816

หยวนชิงหลิงยกแขนเสื้อขึ้น พูดเสียงเรียบว่า “ร้องไห้หรือ ข้าไม่มีทางร้องไห้ คำโกหกสร้างเรื่อง ทำไมข้าต้องร้องไห้ด้วย”

ฉู่หมิงหยางยังคงยิ้มเย็น นางค่อยๆนั่งลง ทั้งสองคนนั่งเผชิญหน้าอยู่คนละฝั่ง ห่างกันไม่ถึงหนึ่งจั้ง บรรยากาศเต็มไปด้วยความเป็นศัตรูคู่อาฆาต

“เจ้าพูดได้ถูกต้อง เมื่อก่อนข้าเคยชื่นชอบเขาจริง ชายหนุ่มที่หล่อเหลาแข็งแกร่งเช่นนั้น ผู้หญิงคนไหนจะไม่รัก ”สายตาของฉู่หมิงหยางแฝงแววเยาะเย้ยอยู่หลายส่วน “เจ้าเองก็รักเขาอย่างสุดหัวใจมิใช่หรือ เพียงแต่เจ้าใช้วิธีการที่สกปรกจนได้เขาไป แล้วก็คิดว่าตัวเองเป็นผู้ชนะ เดิมที่ข้าเองก็คิดว่าเขาปกป้องเจ้าถึงเพียงนั้น ในใจต้องมีแต่เจ้าแน่ แต่หลังจากที่เขาใกล้ชิดข้า ฟังความลำบากในใจของเขา จึงรู้ว่าเขาต้องแบกรับความกดดันและความลำบาก หยวนชิงหลิง เจ้ารู้หรือไม่ว่าหน้าตาเจ้าน่ารังเกียจเพียงใด”

“โปรดอธิบายให้ฟังหน่อย”หยวนชิงหลิงพูด กดทับความรู้สึกที่ราวกับจะขนลุกขนชันขึ้นมา “แต่ว่า พูดกันตามความจริงแล้ว แม้ว่าลูกในท้องของเจ้าจะเป็นของเขา ก็คงเป็นเจ้าที่ยั่วยวนเขาก่อน เขาก็แค่เล่นๆเท่านั้น ”

มุมปากของฉู่หมิงหยางยังคงมีรอยยิ้มเย็นชาอยู่ “เจ้าคิดอย่างนั้นจริงหรือ เจ้าคิดอย่างนั้นก็ถือว่าผิดแล้ว ตอนแรกที่ข้ากลับบ้านมารดา เป็นเพราะเขาได้ให้คนส่งจดหมายให้ข้าด้วยวิธีต่างๆนานา เชิญชวนข้าให้ออกไปพบกันข้างนอก เดิมทีข้ารู้สึกเกลียดชังเขาอย่างที่สุด คิดว่าเขาคงมีแผนการอื่นเป็นแน่ ด้วยเหตุนี้ จดหมายที่เขาส่งมาให้ข้าทั้งหมด ข้าได้ทำลายจนหมดสิ้น เหลือเพียงฉบับสุดท้าย ยังคงเก็บไว้กับตัว ลายมือของเขาเจ้านั้นคุ้นเคยเป็นอย่างดี ”

นางหยิบเอาจดหมายฉบับหนึ่งออกมาจากแขนเสื้อ จดหมายฉบับนั้นถูกพับไว้อย่างเรียบร้อย เมื่อเปิดออกมาแล้วสามารถมองเห็นรอยพับได้อย่างชัดเจน น่าจะเคยถูกเปิดอ่านและพับเก็บนับครั้งไม่ถ้วนแล้ว

หมันเอ๋อเดินเข้าไปอยากจะหยิบมา ฉู่หมิงหยางกลับยกมือขึ้น พูดเสียงเย็นว่า “อยากจะทำลายหลักฐานหรืออย่างไร เจ้าสามารถมองเห็นได้ ก็ดูอย่างนี้เถอะ แค่คำพูดสั้นๆไม่กี่คำเท่านั้น ”

นางกางจดหมายออก ถือไว้ในตำแหน่งบริเวณใกล้เคียงกับคางของนางให้หยวนชิงหลิงดู

“น้องหยาง ข้าไม่ได้ตั้งใจจะทำให้เจ้าขุ่นเคือง แค่อยากจะบอกกับเจ้าด้วยปากของตนเองว่าขอโทษ ถ้าหากเจ้าสามารถให้อภัยข้าได้ ขอให้ไปพบกันที่หอหมิงเยว่ในวันพรุ่งนี้เวลาเที่ยง”

ลงท้ายจดหมายด้วยตัวอักษรเห้า

ไม่มีวันที่ ไม่มีตราประทับของเขา ถือว่าเป็นจดหมายส่วนตัว

ลายมือเหมือนของเขามากจริงๆ เพราะไม่สามารถรับมาพิจารณาอย่างละเอียด ด้วยเหตุนี้จึงไม่รู้ว่ามีความแตกต่างจากลายมือของเขามากน้อยแค่ไหน

“เจ้าจำลายมือของเขาได้ใช่หรือไม่”ฉู่หมิงหยางเห็นสีหน้าที่นิ่งงันของนาง คิดว่านางคงจะสะเทือนใจ ยิ้มอย่างได้ใจแล้วค่อยๆเก็บจดหมายกลับไปซ่อนเอาไว้

พูดเสียงเย็นว่า “จดหมายที่เขาเขียนให้ข้ามีไม่ต่ำกว่าห้าฉบับ ล้วนถูกข้าอ่านแล้วเผาทิ้งอย่างไม่ไยดี สาวใช้ข้างกายข้าสามารถเป็นพยานได้ ข้าอาศัยอยู่ในบ้านมารดาก็รู้สึกกลัดกลุ้มใจยิ่งนัก ครั้งสุดท้ายข้าจึงอยากจะฟังว่าเขาจะพูดอะไร จึงได้รับนัดไปพบกันที่หอหมิงเยว่ หลังจากไปถึงหอหมิงเยว่ ท่าทีของข้าที่มีต่อเขายังคงเย็นชาเหมือนเดิม แต่เสียดายจริงๆที่เจ้าไม่ได้เห็นความกระตือรือร้นของเขา เจ้าไม่ได้เห็นว่าตลอดเวลาที่เขานั่งอยู่ตรงหน้าข้าและเอาแต่อธิบาย เขาบอกว่าตอนแรกที่มาจวนฉู่ก็ไม่ได้มาเพราะฉู่หมิงชุ่ย แต่มาเพราะข้า แต่ว่าถูกคนอื่นเข้าใจผิด เขาอยากจะหาโอกาสอธิบายให้ชัดเจนตลอดมา เสียดายที่ตอนนั้นเขาหลงกลแผนของเจ้าเสียก่อน ทำให้ชื่อเสียงของเขาต้องป่นปี้ เขาเองก็รู้สึกท้อแท้ใจรู้สึกไม่คู่ควรกับข้า จึงได้หยุดการกระทำทั้งหมดลง”

หยวนชิงหลิงมองนางที่ขณะพูดถึงเรื่องนี้ขึ้นมาแล้วดูหลงใหลได้ปลื้มเป็นอย่างยิ่ง ในความหวานล้ำนั้นมีความขมขื่นอยู่สายหนึ่ง ในรอยยิ้มที่ได้ใจนั้นก็อดไม่ได้ที่จะมีความรวดร้าวใจแฝงอยู่ เกรงว่าคงจะคิดถึงความหวานในตอนนั้นที่กลายเป็นความเสียใจในตอนนี้