บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 844

ใบหน้าแม่ทัพหลอคลุมด้วยผ้าดำ เผยให้เห็นเพียงดวงตาเฉียบคม พร้อมพูดขึ้นด้วยเสียงเข้มว่า “องค์ชายรัชทายาท พระชายารัชทายาท ทั้งสองเชิญกลับเถอะ ไท่ซ่างหวงมีคำสั่ง ใครก็ห้ามเข้าพระตำหนัก”

“แม่ทัพหลอ หลีกไป”หยู่เหวินเห้าตะโกนพูดขึ้นอย่างสุดเสียง

“ขอองค์ชายรัชทายาทโปรดอภัย องค์ชายรัชทายาทต้องการจะเข้าไป มีเพียงก้าวเหยียบศพของกระหม่อมไป”ท่าทีแม่ทัพหลอแข็งกร้าวอย่างมาก ส่วนองครักษ์ลับผีต่างก็ถือดาบไว้ จับจ้องมาที่หยู่เหวินเห้ากับหยวนชิงหลิง

สถานการณ์แบบนี้ ทำให้หยู่เหวินเห้ากับหยวนชิงหลิงตกใจอย่างมาก ตอนที่เข้าวังมาก็รู้แล้วว่าจะถูกขัดขวาง แต่คิดไม่ถึงว่าแต่ละคนจะถืออาวุธอยู่ในมือด้วย

เวลานี้ กู้ซือก็พาคนเข้ามาจากด้านนอกตำหนัก เดินมาถึงตรงหน้าหยู่เหวินเห้ากับหยวนชิงหลิง พร้อมพูดขึ้นว่า “องค์ชายรัชทายาท พระชายารัชทายาท พวกเจ้ากลับไปก่อนเถอะ ไท่ซ่างหวงกับฮ่องเต้ต่างก็มีรับสั่ง พวกเจ้าทั้งสองห้ามเขาไป”

วันนี้กู้ซือสวมชุดทางการ ในมือถือกระบี่ ทหารรักษาพระองค์ที่มาพร้อมกับเขาล้วนเป็นผู้เกรียงไกร ดูท่าทางแล้วก็เหมือนเอาการใหญ่อยู่เหมือนกัน นี่ทำให้หยู่เหวินเห้ามึนงงอย่างมาก ก็แค่เข้าไปรักษาอาการป่วยไม่ใช่หรือ? ทางด้านไท่ซ่างหวงส่งคนมาขวางทางไว้ เสด็จพ่อก็ส่งคนมาขวางทางไว้? ใครกันที่มีอำนาจกว้างขวางได้ขนาดนี้ ห้ามไม่ให้เจ้าหยวนเข้าไปรักษาไท่ซ่างหวง?

เขาจะเข้าไป ก่อนอื่นจะต้องล้มองครักษ์ลับผีกับทหารรักษาพระองค์ เท่ากับเป็นการจลาจลพระราชวังแล้ว

เขามองดูกู้ซือ กู้ซือเดินไปข้างหน้าหนึ่งก้าว แววตาบ่งบอกสัญญาณบางอย่าง

เขาจ้องมองกู้ซืออย่างเงียบงันสักพัก จากนั้นก็ค่อยๆหันไปพูดกับหยวนชิงหลิงว่า “เราไปกันเถอะ”

ถึงแม้หยวนชิงหลิงไม่ยินยอม แต่ก็รู้ว่าจะบุกเข้าไปไม่ได้ จึงต้องพยักหัวพร้อมพูดขึ้นว่า “ได้”

กู้ซือตามอยู่ด้านหลังทั้งสองคน พร้อมพูดขึ้นว่า “กระหม่อมส่งพระองค์ออกจากวัง”

นอกจากกู้ซือ ยังมีทหารรักษาพระองค์สองคนตามออกมาตลอดทาง แสดงให้เห็นว่าได้รับคำสั่งให้มาเฝ้าจับตาดูพวกเขา

หยู่เหวินเห้าทั้งโกรธทั้งเป็นกังวล อยากที่จะดึงกู้ซือมาถามให้เข้าใจในทันที จนใจที่มีทหารรักษาพระองค์ทั้งสองคนติดตามมา

หลังจากทั้งสองคนกลับจวน อยู่อย่างไม่สุข หยู่เหวินเห้าก็ไม่ได้กลับกรมการพระนคร เพียงแค่สั่งคนค่อยเฝ้าดูกู้ซือว่าออกมาจากวังไหม เมื่อออกมา ให้ลักพาตัวกู้ซือมา

รออยู่แบบนี้จนถึงพลบค่ำ กู้ซือกับเหลิ่งจิ้งเหยียนค่อยมาปรากฏตัวอยู่ที่หน้าประตูจวนอ๋องฉู่

หยู่เหวินเห้ารอไม่ไหวแต่แรกแล้ว กินทั้งสองคนมาถึง ก็รีบเชิญเข้าไปในห้องหนังสือ รู้ว่าหยวนชิงหลิงก็รอจนเป็นกังวลแย่แล้ว จึงได้สั่งคนไปเชิญหยวนชิงหลิงมา

หลังจากทั้งสี่คนนั่งลง กู้ซือพูดขึ้นก่อนว่า “องค์ชายรัชทายาท ข้ารู้ว่าท่านต้องร้อนใจอย่างแน่นอน แต่เรื่องนี้ข้ารู้ไม่มาก ดังนั้นข้าจึงลากใต้เท้าเหลิ่นมาด้วย ช่วงนี้เขามักไปมาหาสู่ฮ่องเต้ มีอะไร เจ้าก็ถามใต้เท้าเหลิ่นเถอะ ข้าเพียงแค่ทำตามรับสั่ง”

“เจ้ากระทำตามคำสั่งของเสด็จพ่อ เสด็จพ่อก็ทำตามความหมายของไท่ซ่างหวง ดังนั้น เรื่องนี้น่าจะไม่มีเรื่องอะไรเกี่ยวกับเสด็จพ่อ ในใจของเขาร้อนใจเหมือนกับข้า”

หยู่เหวินเห้าพูดเสร็จ มองดูเหลิ่งจิ้งเหยียน พร้อมพูดขึ้นว่า “เกิดอะไรขึ้นกันแน่? ทำไมเสด็จปู่ไม่ยินยอมรับการรักษา? เป็นใครที่อยู่เบื้องหลังคอยห้ามข้า?”

ตั้งแต่เหลิ่งจิ้งเหยียนเข้ามา ก็เงียบตลอด ถึงแม้แววตาแลดูสงบเหมือนเช่นเคย แต่เขากลับแอบถอนหายใจเบาๆ เหลิ่งจิ้งเหยียนไม่เคยถอนหายใจมาก่อน

เหลิ่งจิ้งเหยียนค่อยๆเงยหัวขึ้นมองดูเขา บนใบหน้าหล่อเหลาเผยให้เห็นถึงความจนใจ พร้อมพูดขึ้นว่า “ที่จริงตัวการที่ก่อกรรมทำชั่วทั้งหมดคือเจ้า”

“ข้า?” หยู่เหวินเห้าอึ้ง พร้อมพูดขึ้นว่า “แม้แต่เสด็จปู่ป่วยข้ายังไม่รู้ แล้วนี้เกี่ยวข้องอะไรกับข้า?”