บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 847

เขาคิดอย่างไรก็คิดไม่ออก เช้าวันรุ่งขึ้นก็เข้าวังไปอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ไม่ได้ไปพระตำหนักฉินคุน และไม่ไปห้องทรงพระอักษร แต่ไปหาหวงกุ้ยเฟย ให้หวงกุ้ยเฟยหาเหตุผล หลอกมู่หรูกงกงมาหา

มู่หรูกงกงติดตามฮ่องเต้หมิงหยวนอยู่ตลอด จะหลอกเขามาก็ไม่ใช่เรื่องง่าย ดีที่หวงกุ้ยเฟยมีตำแหน่งสูงศักดิ์อยู่ภายในวัง จะกระทำอะไรก็เป็นเรื่องง่าย รออยู่สักพัก มู่หรูกงกงก็มาแล้ว

มู่หรูกงกงเข้าไปภายในตำหนัก มองดูหยู่เหวินเห้า สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย แล้วก็จะรีบวิ่งออกไปด้านนอก

หยู่เหวินเห้าไปขวางทางไว้ พร้อมพูดขึ้นว่า “กงกงเห็นข้าแล้วก็จะกลับ ซ่อนอะไรไว้ไม่อยากให้ข้าเห็นหรือ?”

มู่หรูกงกงเห็นว่าหลบไม่ได้ จึงยิ้มหัวเราะ พร้อมพูดขึ้นว่า “ดูรัชทายาทพูดเข้าสิ? ข้าน้อยจะมีสิ่งของดีอะไร? เพียงแค่ไม่ได้มาถวายพระพรหวงกุ้ยเฟยนานแล้ว จึงผ่านมาถวายพระพร”

“กงกงมีความตั้งใจดีจริงๆ” หยู่เหวินเห้าจ้องมองดูเขา พร้อมพูดขึ้นว่า “ในเมื่อมาแล้ว นั่งลงคุยกับข้าก่อนไหม?”

ภายใต้การจ้องมองของหยู่เหวินเห้า มู่หรูกงกงแลดูร้อนตัว ขยับไปข้างหลัง พร้อมพูดขึ้นว่า “อันนี้....ข้าน้อยยังต้องกลับไปปรนนิบัติรับใช้ฮ่องเต้ วันนี้ไม่หยุดพูดคุยกับรัชทายาทแล้ว กว่ารัชทายาทจะเข้าวังมาสักครั้ง อยู่เป็นเพื่อนหวงกุ้ยเฟยเถอะ”

หวงกุ้ยเฟยได้ยินเช่นนี้ จึงยิ้มแย้มพร้อมลุกขึ้นพูดขึ้นว่า “กงกงมาได้จังหวะพอดี ข้ายังต้องตรวจสอบบัญชีกับกรมวัง เจ้าอยู่เป็นเพื่อนองค์ชายรัชทายาทก่อน เดี๋ยวข้าก็กลับมา”

พูดเสร็จ แล้วก็พาคนออกไป แม้แต่ประตูตำหนักก็ปิดให้ด้วย

มู่หรูกงกงเห็นเช่นนี้ ถอนหายใจเบาๆหนึ่งที มองดูหยู่เหวินเห้า พร้อมพูดขึ้นว่า “รัชทายาท ข้าน้อยไม่รู้เรื่องอะไรทั้งนั้น”

“กงกงรู้ได้อย่างไรว่าข้าจะถามเจ้า? ก็แค่จะคุยกับกงกงเท่านั้นเอง กงกงไม่ต้องกลัว นั่งก่อน”หยู่เหวินเห้าลากดึงบีบบังคับให้เขานั่งลง มู่หรูกงกงถอนหายใจ ด้วยความจนใจจึงทำได้เพียงนั่งลง

หยู่เหวินเห้ากลับไม่นั่งลง ยืนมองดูเขาจากที่สูง พร้อมพูดขึ้นว่า “กงกง ช่วงนี้เสด็จพ่อเจอใครค่อนข้างบ่อย?”

มู่หรูกงกงพูดขึ้นอย่างไม่เป็นธรรมชาติว่า “ล้วนปรึกษาเรื่องงานกับพวกเหล่าขุนนาง หรือเล่นหมากรุกกับใต้เท้าเหลิ่น ไม่มีใครเจอฮ่องเต้เป็นพิเศษ”

“อืม งั้นเสด็จปู่ป่วย เสด็จพ่อได้ไปเยี่ยมทุกวันไหม?”

“มี...ไปอยู่ เพียงแต่หลายวันนี้ไท่ซ่างหวงต้องการพักผ่อน ฮ่องเต้จึงไม่ได้ไป แต่ฮ่องเต้สั่งคนส่งซุปยาไปให้ตลอด”

“งั้นทำไมเสด็จพ่อไม่อนุญาตให้พระชายารัชทายาท ไปรักษาไท่ซ่างหวง?”หยู่เหวินเห้าเห็นแววตาของเขากระสับกระส่าย จึงเค้นถาม

สีหน้ามู่หรูกงกงขาวซีดลงทันที พร้อมพูดขึ้นอย่างทำอะไรไม่ถูกว่า “นี่....นี่เท่าที่ข้าน้อยรู้ นี่เป็นความตั้งใจของไท่ซ่างหวงเอง”

“ใช่หรือ? งั้นเจ้าพูดมา ทำไมไท่ซ่างหวงถึงไม่อยากมีชีวิตอยู่ขึ้นมาในทันใด?”หยู่เหวินเห้าถามขึ้นด้วยแววตาเย็นชา

มู่หรูกงกงตื่นตระหนกตกใจ รีบคุกเข่าลงพร้อมพูดขึ้นว่า “รัชทายาทไม่ควรพูดเช่นนี้เด็ดขาด พระวรกายของไท่ซ่างหวงเพียงแค่ไม่สบายเล็กน้อย พักผ่อนไม่กี่วันก็หายแล้ว”

หยู่เหวินเห้าเอียงหัวมองดูเขา พร้อมพูดขึ้นด้วยแววตาเยือกเย็นว่า “ข้าเคารพในความที่กงกงเป็นคนพูดจาตรงไปตรงมาตลอด คิดไม่ถึงว่าจะสามารถพูดจาตบตาคนอื่นได้เช่นนี้ พักผ่อนไม่กี่วันก็สามารถหายได้จริงหรือ?”

“นี่....” แววตามู่หรูกงกงค่อยๆหรี่ลง ริมฝีปากสั่นเทา พร้อมพูดขึ้นว่า “นี่....ไท่ซ่างหวงคือโอรสมังกรสวรรค์ ฟ้าสวรรค์ย่อมคุ้มครอง จะต้องหายดีแน่”

หยู่เหวินเห้าฟังคำพูดที่เหมือนดูดีเช่นนี้ ก็โกรธจนตบโต๊ะหนึ่งที พร้อมพูดขึ้นว่า “เจ้ายังไม่พูดความจริง?”

การตบในครั้งนี้ แววตามู่หรูกงกงกลับแน่วแน่ขึ้นมา เงยหน้าขึ้นพร้อมพูดว่า “รัชทายาท ข้าน้อยพูดล้วนเป็นความจริง อย่างอื่นข้าน้อยไม่รู้เรื่องแล้ว ต่อให้ท่านฆ่าข้อน้อย ข้าน้อยก็พูดอะไรอย่างอื่นก็ไม่มีอะไรออกมาได้”

พูดเสร็จ เขาคำนับหัวสามครั้งติดต่อกัน แล้วก็ลุกขึ้นเปิดประตูออกไป

หยู่เหวินเห้าไม่ได้ไปห้ามไว้ ปากของมู่หรูกงกงเหนียวแน่นมาก ทางด้านเสด็จพ่อ คงจะมีคำสั่งไว้แต่แรกแล้วว่า ไม่ให้เขาพูดอะไรแม้เพียงประโยคเดียว ดังนั้น ทั้งๆที่ในใจของเขาสับสน ก็ไม่กล้าพูด

มู่หรูกงกงกลับมายังห้องทรงพระอักษร ฮ่องเต้หมิงหยวนกำลังตรวจราชฎีกา

“ไปไหนมา?”ฮ่องเต้หมิงหยวนเห็นเขาเข้ามาเงียบๆ สีหน้าขาวซีด จึงถามขึ้นอย่างเฉยเมย

“ทูลฮ่องเต้ ข้าน้อยไปตำหนักหวงกุ้ยเฟย”