บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 864

พระชายาซุนกล่าว: “เจ้ายังจะว่าเขาแล้วจริงๆหรือ? เขาโกรธหรือไม่?”

หยวนชิงหลิงหัวเราะแล้วกล่าว: “โกรธ โกรธว่าทำไมตัวเองถึงต้องพูดคำที่ทำให้เสียบรรยากาศเช่นนั้น แต่ว่านะ เขามีเจตนาดี อย่างไรเสียท่านพี่รองไม่เคยออกไปไกลจากบ้าน นี่ต้องไปที่ประเทศซู่อย่างกะทันหัน ท่านรู้ว่าความสัมพันธ์ของประเทศซู่กับพวกเราตึงเครียดเป็นอย่างมาก เขาก็เป็นห่วง ไม่มีมีความหมายอื่น หลังจากที่ตำหนิก็รู้ว่าผิดพลาดแล้ว เพียงแค่ช่วงกักบริเวณเขาก็ออกมาไม่ได้ ไม่เช่นนั้นวันนี้เขาก็จะมาขออภัยท่านพี่รองด้วยตัวเอง ประเดี๋ยวท่านบอกกับท่านพี่รองสักคำ บอกท่านพี่รองอย่าได้ถือโทษเขา”

“ท่านพี่รองของเจ้าไม่จดจำความโกรธเคือง ไม่ถือโทษตั้งนานแล้ว วันนี้ยังบอกให้คนส่งเหล้าไปให้เขาอีกน่ะ” พระชายาซุนก็กลัวว่าจะเกิดช่องว่างระหว่างพี่น้องจริงๆ ได้ยินหยวนชิงหลิงพูดเช่นนี้ก็วางใจแล้ว ดึงมือนางเข้าไป “พวกเราไปคุยกันด้านใน หรงเยว่และพระชายาอานก็มาแล้ว”

“ท่านพี่สะใภ้รอง” หยวนชิงหลิงหยุดฝีเท้า “ข้าพูดกับท่านไม่กี่ประโยคก่อนแล้วค่อยเข้าไปคุยกัน”

“ได้ พวกเราไปเรือนด้านข้างเถอะ” พระชายาซุนพานางเดินไปด้านหน้า

เข้าเรือนด้านข้างแล้ว หยวนชิงหลิงไม่ได้เรียกคนให้เอาชามา หลังจากนั่งแล้ว นางมองดูพระชายาซุนแล้วกล่าว: “การเดินทางครั้งนี้ยาวไกลนัก ท่านพี่รองก็เดินทางไกลน้อยมาก ข้างกายยังจำเป็นต้องมีคนมีความสามารถมีไหวพริบสามารถพึ่งพาได้สองสามคน พี่ซูหลงความรู้กว้างขวาง อีกทั้งเดินทางไปทั่วทุกสารทิศ หากสามารถพาเขาไปได้จะดีที่สุด อย่างน้อยเกิดอุบัติเหตุอะไรระหว่างทางเขาก็สามารถแก้ปัญหาได้”

พระชายาซุนพยักหน้า “เจ้าพูดมีเหตุผล เมื่อไม่กี่วันมานี้คุณชายของตระกูลซูมาเข้าร่วมอยู่ภายใต้บัญชาการท่านพี่รองของเจ้า กลับเป็นผู้ที่มีปฏิภาณไหวพริบผู้หนึ่ง และเหมือนที่ท่านพูดเช่นนั้น ความรู้กว้างขวาง วิ่งอยู่ด้านนอกมานาน พาเขาไปก็วางใจได้หน่อย”

“ถูกเพคะ ยังมีอีก จำเป็นต้องเลือกคนติดตามข้างกายที่มีพละกำลังชำนาญศิลปวิทยายุทธสองสามคน อย่างไรเสียครั้งนี้ก็ไปประเทศซู่ มีผู้ที่มีฝีมือหน่อยสักสองสามคน พวกเราก็วางใจหน่อย ใช่หรือไม่เพคะ?” หยวนชิงหลิงกล่าวต่อ

พระชายาซุนยิ้มแล้วกล่าว: “ยังเป็นเจ้าที่คิดได้รอบคอบ ได้ ประเดี๋ยวข้าจะไปบอกกับเขา”

หยวนชิงหลิงเห็นนางไม่มีอารมณ์ความรู้สึกต่อต้าน โล่งใจเล็กน้อย “ใช่แล้ว หากข้าพูดจะไม่ค่อยเหมาะสม ถ้าท่านพี่สะใภ้รองพูดกับเขา เขาจะต้องฟังแน่นอน อะไรพวกเราก็เตรียมพร้อมอย่างเต็มที่หมดแล้ว ท่านอยู่ในบ้านอย่างน้อยก็ไม่ต้องคิดเป็นกังวลเพื่อเขาใช่หรือไม่?”

พระชายาซุนกล่าว: “ข้าก็ไม่อยู่ในจวน ข้าตามไปด้วยล่ะ”

หยวนชิงหลิงตะลึง “ท่านพี่สะใภ้รองก็ไปด้วย?”

พระชายาซุนใบหน้ายิ้มแย้ม “ถูกต้อง อย่างไรเสียนี่ก็เป็นงานเฉลิมฉลอง สามารถพาคนในครอบครัวเข้าร่วมงานได้ ได้ยินว่าประเทศอื่นๆก็ล้วนพาคนในครอบครัวไปเข้าร่วมงาน ความหมายท่านพี่รองของท่านคือพาข้าไปด้วย อย่างไรซะ ประเทศซู่ก็มีฮองเฮาเจ้าหญิง ให้ข้าเข้าเยี่ยมคารวะเหมาะสมกว่า บวกกับหากว่าข้าไปด้วย ก็สามารถสนทนาสื่อสารกับสตรีที่มียศศักดิ์และฮูหยินของประเทศอื่นๆได้”

หยวนชิงหลิงคิดไม่ถึงว่านางจะตามไปด้วย แม้ว่านางจะพูดมีเหตุผล แต่ว่า มีคนมากขึ้นหนึ่งคน สำหรับคนเหล่านั้นที่ปกป้องพวกเขาก็มีแรงกดดันเป็นสองเท่า โดยเฉพาะพระชายาซุนที่ยังไม่เป็นวิทยายุทธอีก

หน้าตาของพระชายาซุนแฝงไปด้วยรอยยิ้มและความปีติที่รุนแรง สำหรับนางแล้ว นี่ไม่ได้เป็นเพียงการไปร่วมงานเฉลิมฉลองงานหนึ่งเท่านั้น ยังเป็นสัญลักษณ์ของฐานะอีกอย่างด้วย ที่สำคัญที่สุดคือ นางไม่เคยได้เหยียบออกจากเมืองหลวงสถานที่คับแคบนี้มาก่อนจริงๆ ท้องฟ้าแผ่นดินที่กว้างใหญ่ภายนอก ล้วนเหมือนกับไม่ได้เกี่ยวข้องกับนางเช่นนั้น

“ตัดสินใจแล้วหรือ?” หยวนชิงหลิงเอ่ยถาม

“ตัดสินใจแล้ว เก็บข้าวของเรียบร้อยแล้ว” สีหน้าของพระชายาซุนเต็มไปด้วยความปีติ ในตามีภาพฝันของเด็กสาวเช่นนั้น “ชีวิตนี้ของข้า ยังไม่เคยได้ไปที่ไกลๆเลยนะ เดิมทีคิดว่าทั้งชีวิตนี้จะออกจากเมืองหลวงไม่ได้แล้ว คิดไม่ถึงว่ายังสามารถไปประเทศอื่นได้ เจ้าดีใจแทนข้าหรือไม่?”

หยวนชิงหลิงฝืนยิ้ม “ดีใจกับท่านด้วยแน่นอน เพียงแค่ทำใจให้ท่านไปไม่ได้ ท่านไปครั้งนี้ อย่างต่ำก็สองเดือนถึงจะกลับมาได้ หากว่าท่านไม่ไปจะดีขนาดไหนนะ”

พระชายาซุนค่อนข้างซาบซึ้ง คิดไม่ถึงว่าหยวนชิงหลิงจะใส่ใจนางเพียงนี้ ครั้นแล้วก็ยิ้มอย่างนุ่มนวล “เด็กโง่ ข้าไปแค่สองเดือนเท่านั้น ไม่ได้ไปสองปีสักหน่อย ประเดี๋ยวก็กลับมาแล้ว”

หยวนชิงหลิงพยักหน้าอย่างฉาบฉวย “งั้นระหว่างทางพวกท่านก็ระวังตัว อย่างได้ออกหน้าอย่างโอ้อวดเด็ดขาด”