บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 866

อะซี่หัวเราะทีหนึ่ง มองดูหยวนชิงหลิง “ท่านพี่หยวน เคยเห็นผู้หญิงกะล่อนไหมเพคะ? ก็เป็นเช่นนี้”

หยวนชิงหลิงก็หัวเราะแล้ว “เอาล่ะ เจ้าก็อย่าทรมานนางเลย บอกนางเถอะ”

อะซี่ถึงได้กล่าวขึ้นว่า: “เมื่อครู่จวนอ๋องฉีส่งคนมาแล้ว บอกว่าอ๋องฉีไม่สบายมาสองวันแล้ว ไข้ขึ้นและไอค่อนข้างหนัก บอกว่ารอให้สุขภาพดีแล้วค่อยมาใหม่”

“ป่วยแล้ว? สาหัสหรือ?” เมื่อหยวนหย่งอี้ได้ฟัง ร้อนรนขึ้นมาดังคาด

“บอกว่าสาหัสมาก แม้แต่กรมการพระนครก็กลับไม่ได้ ขณะที่คนรับใช้มารายงาน ก็บอกว่ายังไข้ขึ้นอยู่น่ะ”

หยวนหย่งอี้กล่าวด้วยความเป็นห่วง: “ไข้ขึ้น? สุขภาพของเขาอ่อนแอมาตลอด เชิญหมอแล้วหรือ?”

“ประเดี๋ยวข้าจะส่งคนให้เอายาลดไข้ไปให้เขา เจ้าวางใจเถอะ” หยวนชิงหลิงกล่าว

หยวนหย่งอี้อ๋อเสียงหนึ่ง คิดแล้วคิดอีก “ด้านนอกนี้ฝนกำลังตกหนัก พระที่นั่งก็มีคนไม่กี่คนที่สามารถวิ่งได้ ไม่เช่นนั้นข้าไปรอบหนึ่งละกันเพคะ ท่านเอายาให้ข้า”

“ท่านต้องการไปจริงๆน่ะหรอ?” อะซี่มองดูนาง น้ำเสียงแฝงไว้ด้วยคำเตือน “หากว่าท่านไปแล้ว เขาจะคิดว่าท่านต้องการเปลี่ยนความคิด หลังจากนี้จะยิ่งเกาะติดท่านอย่างรุนแรงขึ้น”

“ไม่ใช่สามีภรรยา ก็ยังเป็นเพื่อน ข้าเห็นคนจะตายไม่ช่วยก็คงไม่ได้” หยวนหย่งอี้พูดขึ้นโดยที่ปากกับใจไม่ตรงกัน

“เห็นคนตายไม่ช่วยอะไร? ไม่ได้ร้ายแรงเพียงนี้ ก็ไม่ใช่แค่เป็นไข้หรือ? สภาพอากาศเช่นนี้เดี๋ยวร้อนเดี๋ยวหนาว คนเจ็บไข้มากมายนัก ไท่ซ่างหวงสองวันมานี้ก็ไออีกแล้ว” หยวนชิงหลิงยิ้มและกล่าว

“ข้าไปรอบหนึ่งน่าจะดีกว่า” หยวนหย่งอี้ก็ไม่สนใจหน้าตาแล้ว กวนให้หยวนชิงหลิงให้ยา

หยวนชิงหลิงและอะซี่สบตากันแวบหนึ่ง เอายายื่นให้นาง “ดูเถอะ ก็รู้ว่านางต้องการไป”

อะซี่ยิ้มแล้วส่ายหน้า “ท่านพี่ ท่านสำรวมหน่อยไม่ได้หรือ? ก็บอกว่าไม่สนใจเขาแล้ว ยังจะไปส่งยาให้เขาอีก ดีล่ะ ไปคราวนี้นะ คาดว่าเขาก็เป็นพี่เขยของข้าอีกแล้ว”

หยวนหย่งอี้ทำทางท่าจะตีนาง อะซี่หัวเราะแล้ววิ่งจากไป หยวนหย่งอี้เปล่งเสียงไม่พอใจทีหนึ่ง “ข้ากลับมาค่อยจัดการเจ้า”

“เอาล่ะ รีบไปรีบกลับ ด้านนอกท้องฟ้ามืดพื้นลื่น แถมฝนยังตกอีก เจ้าเองก็ระวังหน่อย ม้าเตรียมไว้ดีแล้ว ก็อยู่ที่ประตู” หยวนชิงหลิงกล่าวกำชับ

หยวนหย่งอี้ไม่คิดว่าจะถูกหยวนชิงหลิงมองทะลุความคิดล่วงหน้าได้ รู้สึกอายเป็นที่สุด “รู้แล้วเพคะ”

นางพกเสื้อกันฝนออกไป เพิ่งจะออกประตูใหญ่ ฉางกงกงมาแล้ว กล่าวว่า: “แม่สาวตระกูลหยวน รอเดี๋ยว”

หยวนหย่งอี้หันกลับ เห็นฉางกงกงหิ้วตะเกียงเข้ามา ครึ่งหนึ่งของลำตัวเปียกโชก รีบเข้าไปประคองเขา “กงกง มีเรื่องอะไร?”

“ไท่ซ่างหวงรู้ว่าแม่นางต้องการไปส่งยาให้อ๋องฉี จึงตั้งใจบอกข้าน้อยให้เอายามาให้อ๋องฉีด้วยสองเม็ด ยานี้น่ะป้องกันรักษาไข้หวัด แม่นางก็ต้องกินเม็ดหนึ่ง เพื่อเลี่ยงไม่ให้ติดจากอ๋องฉี” ฉางกงกงพูดพลาง แล้วเอาขวดยายื่นให้นาง

หยวนหย่งอี้คิดไม่ถึงว่าไท่ซ่างหวงจะทำให้จิตใจคนอบอุ่นเพียงนี้ รับมาแล้วกล่าว: “รอข้ากลับมา จะไปทำความเคารพแสดงความขอบคุณไท่ซ่างหวงด้วยตัวเอง”

“แสดงความขอบคุณก็ไม่จำเป็นแล้ว ไท่ซ่างหวงบอกว่าหลานชายของตัวเอง ก็คงไม่สามารถมองดูให้เขาป่วยอย่างไร้การเยียวยาได้ ถูกแล้ว ไท่ซ่างหวงบอกว่าแม่นางต้องกินก่อนเม็ดหนึ่ง ระหว่างทางนี้ลมฝนพัดโชย หากว่าแม่นางล้มป่วยด้วย เช่นนั้นก็ไม่ดีแล้ว”

“อีกประเดี๋ยวข้าจะกิน ขอบคุณกงกง”

“ไม่ พระประสงค์ของไท่ซ่างหวงคือต้องการให้ข้าเห็นแม่นางกิน” ฉางกงกงหยิบเอาขวดยากลับมาเสียเลย เทยาออกมาสองเม็ด เม็ดหนึ่งสีแดง เม็ดหนึ่งสีเขียว ตัวเขาเองพึมพำว่าผู้ชายสีแดงผู้หญิงสีเขียวอยู่ครู่หนึ่ง เอาสีเขียวยื่นให้หยวนหย่งอี้ “แม่นางกินอันนี้”

“เอ๊ะ? ทำไมยังมีการแบ่งเป็นสีที่แตกต่างกันด้วย? สีนี่ก็สวยงามจริงๆ” หยวนหย่งอี้กล่าวด้วยความประหลาดใจ

“สีแดงคือมีอาการแล้วจึงจะกิน เห็นผลเร็ว สีเขียวนี่นะเป็นการป้องกัน เห็นผลช้า ไท่ซ่างหวงบอกว่ายานี้เป็นยามหัศจรรย์ ยาเม็ดหนึ่งลงไป ยาถึงอาการป่วยหายจะอย่างฉับพลัน ป่วยรุนแรงเพียงใดก็สามารถหายได้ อย่างน้อย ได้ผลดีกว่ายาของพระชายารัชทายาทมากนัก”

หยวนหย่งอี้อุทานด้วยความอึ้ง “จริงหรือ? ยานี่มหัศจรรย์เพียงนี้เชียว? ทำไมไท่ซ่างหวงไม่กิน?”

“ไม่ถูกโรคไงล่ะ ไท่ซ่างหวงนั่นคือโรคหอบหืด” ฉางกงกงรบเร้า “รีบๆกิน กินแล้วข้าน้อยจะกลับไปรายงานผลการปฏิบัติงาน”