บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 873

หลังจากเจ้าอาวาสไปแล้ว ถึงแม้ในใจหยวนชิงหลิงจะโศกเศร้า แต่ทำได้เพียงมอบทุกอย่างให้กับเขา แล้วก็ใช้ชีวิตของตนเองอย่างสบายใจ

จากบทเรียนครั้งที่แล้ว ครั้งนี้นางเก็บไว้เป็นความลับ แต่ทางด้านไท่ซ่างหวง ยังไงก็ต้องบอก เพราะต้องรับแม่นมกลับมาช่วยเลี้ยงเจ้าสามคน พวกเขาซนอย่างมาก

สวีอีติดตามไปออกรบแล้ว ไม่มีใครเล่นเป็นเพื่อนพวกเขาทั้งสามคน เล่นซนวุ่นวายทั้งวัน หยวนชิงหลิงไม่มีแรงใจดูแล

อาการป่วยของโสวฝู่ดีขึ้นมากแล้ว เพียงแต่ยังอยากอยู่ภายในพระที่นั่ง ใช้ชีวิตว่างอยู่อย่างสุขสบายนานแล้ว คนก็จะเริ่มเฉื่อย โสวฝู่รู้สึกว่าตนเองแก่แล้วจริงๆ รอเพียงการศึกครั้งนี้จบสิ้น เขาก็วางแผนที่จะเกษียณแล้ว

ตอนนี้หยวนชิงหลิงยังไม่มีอาการอาเจียน ด้วยเหตุนี้วันนี้จึงพาหมันเอ๋อกับอะซี่มายังพระที่นั่ง

ไท่ซ่างหวงเห็นพวกนางมากันสามคน ไม่สามคนที่เขาอยากเห็น จึงค่อนข้างขุ่นเคือง มีหญิงที่แต่งงานแล้วไปไหนไม่พาลูกไปด้วย?

หยวนชิงหลิงไม่รู้ว่าจะพูดเรื่องที่ตนเองท้องแล้วออกมายังไง ดังนั้น หลังจากมาถึงพระที่นั่ง ทานอาหารเที่ยงแล้ว ก็ยังไม่สามารถหาจังหวะพูดออกมาได้

ไท่ซ่างหวงเคยชินกับการต้องนอนพักกลางวัน ทานอาหารเที่ยงเสร็จ เขาก็กลับห้องไปแล้ว แม่นมสี่ไปต้มยา รอโสวฝู่กับไท่ซ่างหวงตื่นขึ้นมาดื่ม

หยวนชิงหลิงหาข้ออ้างไปช่วย หมันเอ๋อกับอะซี่ก็อยู่ในครัว ผู้หญิงสี่คนได้มีโอกาสคุยกัน ก็จะพูดยืดยาวไม่รู้จบ

อะซี่ยังพูดถึงเรื่องที่หมันเอ๋อชอบสวีอี หมันเอ๋อหน้าแดงกระทืบเท้าปฏิเสธอย่างเอียงอาย พร้อมพูดว่านางแค่รู้สึกว่าสวีอีไม่เลว ไม่ได้ชอบสวีอี

อะซี่ไม่เชื่อ ยิ้มพร้อมพูดขึ้นว่า “หากเจ้าไม่ฉวยโอกาสไว้ให้ดี ก็จะเหมือนโสวฝู่กับแม่นม แก่เฒ่าแล้วค่อยสามารถได้อยู่ด้วยกัน”

แม่นมสี่ยิ้มพร้อมก่นด่าอะซี่ว่า “ฉีกปากของเจ้าทิ้ง เอาข้าไปเทียบกับเด็กสาวทำไม? พวกเราเรียกว่าอยู่ด้วยกันได้อย่างไร? ก็แค่รู้จักกันมาตั้งแต่หนุ่มสาว แก่แล้วก็ดูแลซึ่งกันและกัน”

“พวกเจ้านอนด้วยกันหรือเปล่า?” อะซี่ถามขึ้นอย่างแปลกใจ

แม่นมสี่ถือตะหลิวไว้แล้วก็ไล่ตีนาง อะซี่รีบวิ่งไปหาหยวนชิงหลิงปกป้อง ยิ้มทะเล้นหลบอยู่ข้างหลังหยวนชิงหลิง พร้อมพูดขึ้นว่า “พี่หยวน ฉางกงกงพูดว่าพวกเขาเคยลองนอนด้วยกัน”

หยวนชิงหลิงพูดขึ้นอย่างจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวว่า “พวกเขาอายุมากแล้ว นอนด้วยกันก็ไม่ท้อง”

แม่นมสี่พูดขึ้นอย่างไม่ค่อยพอใจว่า “แต่ละคนต่างก็ล้อเล่นข้าใช่ไหม? เดี๋ยวค่อยจัดการกับพวกเจ้า”

หมันเอ๋อกลับมองดูหยวนชิงหลิง พร้อมพูดขึ้นว่า “พระชายารัชทายาท สองวันนี้ดูท่านอารมณ์ไม่ค่อยดี คิดถึงองค์ชายรัชทายาทหรือ?”

หยวนชิงหลิงนั่งอยู่บนเก้าอี้เล็ก เงยหน้าที่ค่อนข้างเศร้า พร้อมพูดขึ้นว่า “ก็คิดถึงอยู่ แต่ไม่ได้หงุดหงิดเพราะเรื่องนี้”

“งั้นหงุดหงิดอะไรหรือ?” อะซี่ก็นั่งลงแล้วถามขึ้น พร้อมพูดขอร้องแม่นมสี่ว่า “ไม่เล่นแล้ว ไม่เล่นแล้ว ข้าผิดไปแล้ว ข้าตบปากตัวเอง”

แม่นมสี่เพิ่มฟืนหนึ่งกำมือลงในเตา แล้วหันมามองดูหยวนชิงหลิง พร้อมพูดขึ้นว่า “พระชายารัชทายาท พวกเด็กๆวุ่นวายปั่นป่วนหรือ?”

หยวนชิงหลิงลูบสัมผัสท้องโดยไม่รู้ตัว พร้อมพูดขึ้นว่า “ก็ไม่ได้ปั่นป่วนมาก ครั้งนี้ยังไม่มีความรู้สึก ไม่อาเจียนและก็ไม่เวียนหัว เทียบกับครรภ์แรก ดีกว่าเยอะมาก”

ทั้งสามคน ต่างมองมาที่นางพร้อมกัน

แม่นมสี่พูดพึมพำขึ้นว่า “โอ้สรรค์ โอ้สรรค์ โอ้สรรค์”

นางรีบเดินไปข้างหน้า ดึงหยวนชิงหลิงลุกขึ้นมามองดูท้องของนางอย่างละเอียด พร้อมพูดขึ้นว่า “ท่าน....ท่านตั้งครรภ์อีกแล้วหรือ?”

หยวนชิงหลิงตอบอย่างค่อนข้างอยากร้องไห้ว่า “ใช่”

“อ้าก” ทั้งสามคนกรี๊ดร้องพร้อมกันขึ้นมา แววตาก็ก็เบิกบานขึ้นมาทันใด พร้อมพูดขึ้นว่า “ดีมากเลย ดีที่สุดเลย”

แม่นมสี่เดินวนไปมา พร้อมพูดขึ้นว่า “โอ้สรรค์ ท้องอีกแล้ว ข้าต้องเก็บของกลับจวน ไล่ตาเฒ่าไปเฮ้อ ต้องเตรียมอะไรบ้าง? ข้าคิดดูก่อน หัวสมองของข้าค่อนข้างวุ่นวาย ผ้าห่มผืนเล็ก เสื้อผ้าตัวเล็ก นางผดุงครรภ์ ยังมียาที่โสวฝู่ฉู่เอามาจากไทเฮาหลง ล้วนต้องจัดเตรียม.....”

“แม่นม ยังมีแม่นม ต้องหาแม่นม” อะซี่รีบพูดเสริมขึ้น