บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 889

ค่ำหน่อยอ๋องฉี อ๋องหวยและอ๋องซุนก็มาพร้อมกับพระชายาทั้งสาม บอกเล่ารายละเอียดเรื่องที่เกิดในวันนั้นกับหยู่เหวินเห้า

พระชายาซุนร้องไห้ไม่หยุด บอกว่าผิดต่อหยู่เหวินเห้า ส่วนหรงเยว่ก็พูดปลอบอยู่ข้างๆ แต่นางก็ยังเสียใจสุดแสน

“หรือก็หมายถึง ถึงตอนนั้นเขาจะไม่ได้ลงมือกับเจ้าหยวน แต่หลังจากจบงานเลี้ยงเขาก็คิดจะจับเจ้าหยวนไปบีบคั้นถามเรื่องแผนที่ทางการทหาร เป็นอย่างนี้ใช่ไหม?” หยู่เหวินเห้ายังอยู่ในภาวะตื่นตระหนก เมื่อฟังทุกคนเล่าความแล้วก็สรุป

อ๋องฉีพยักหน้า “ตอนนี้ก็ได้แต่คาดเดาแบบนี้”

หยู่เหวินเห้ากรอกนัยน์ตาเล็กน้อย แล้วเอ่ยเสียงเบา “ได้!”

คืนวันนี้จวนอ๋องฉู่ได้มีสองคำสั่งสอง

คำสั่งแรก ก็คือให้ทหารของกรมการพระนครและทหารของจวนอ๋องฉู่ไปตามกุมตัวหยู่เหวินอานมา

คำสั่งที่สอง ก็คือมุ่งโจมตีคนที่ใกล้ชิดกับตระกูลตี๋และอ๋องอาน เขามีรายชื่ออยู่ในมืออยู่แล้ว บัดนี้รายชื่อเหล่านี้ก็ถึงเวลาได้ใช้สักที

และเพราะมีคำสั่งออกไป เรื่องที่เขากลับเมืองหลวงมาแล้วจึงไม่อาจปกปิดได้อีก ดังนั้นเขาจึงเข้าวังเสียเลย

กับเรื่องที่หยู่เหวินเห้ากลับมาก่อน ฮ่องเต้หมิงหยวนก็รู้เรื่องแล้ว หากจะพูดกันจริงๆ ก็ไม่ใช่ความลับอะไร ดังนั้นเขาจึงไม่ลงโทษผู้ชนะศึก

ทั้งจวนอ๋องฉู่ยังเกิดเรื่องนั้นเป็น สิ่งที่สะเทือนใจเขาอย่างหนัก

แต่ที่หยู่เหวินเห้าพูดตามตรงว่าจะไม่ละเว้นหยู่เหวินอาน ก็ทำให้ฮ่องเต้หมิงหยวนไม่สบายใจ

ทว่าเมื่อเห็นลูกชายโกรธแค้นเสียใจอย่างนี้ กอปรกับนึกถึงทุกสิ่งที่หยวนชิงหลิงเจอมา เขาก็อดสงสารปวดใจไม่ได้ “เขาออกเมืองหลวงไปแล้ว เจ้าจะละเว้นเขาหรือไม่ก็เปลี่ยนแปลงอะไรไม่ได้ ได้แต่รอการสอบสวน หรือไม่ก็รอจนกว่าพระชายารัชทายาทฟื้น ทุกอย่างถึงจะกระจ่าง”

หยู่เหวินเห้าส่ายหน้าด้วยดวงตาที่แดง “หม่อมฉันส่งคนไปตามแล้วพ่ะย่ะค่ะ ต้องจับตัวเขากลับมาให้ได้ ที่หม่อมฉันทูลเสด็จพ่อ ก็หวังว่าจะไม่ขัดขวางหม่อมฉัน”

ฮ่องเต้หมิงหยวนขมวดคิ้ว “เจ้าห้า ข้าจะจัดการเอง เจ้าไม่ต้องส่งคนไป ยังไงก็ต้องคืนความเป็นธรรมให้เจ้าแน่”

หยู่เหวินเห้าส่ายหน้าขัดขืน “เสด็จพ่อ แต่ไหนมาหม่อมฉันกับเจ้าหยวนก็ไม่เคยได้รับความเป็นธรรม สามสี่ปีมานี้พวกเราถูกลอบวางแผน ใส่ร้าย เจอกับเคราะห์เป็นตายมาหลายครั้ง ทุกครั้งก็เห็นแก่ส่วนรวมถึงยอมอดกลั้น ยอมถอยเพื่อความสงบสุข แต่สุดท้ายเป็นยังไง? ท่านก็คิดเสียว่าครั้งนี้หม่อมฉันเอาแต่ใจแล้วกันพ่ะย่ะค่ะ การไม่เอาแต่ใจ ก็คือแม้แต่ชายา

ตัวเองก็ยังคุ้มครองไม่ได้!”

คำพูดนี้เสียดแทงเข้าที่อกฮ่องเต้หมิงหยวน เห็นลูกเจ็บปวดถูกรังแกแล้ว เขาก็อึกอัก แม้มีคำพูดมากมายในอกแต่กลับพูดไม่ออกสักคำ

เขารู้ความมาตลอด แต่การรู้ความก็คือต้องรับกับความอยุติธรรม ไม่เอาถือสา ตัดพ้อก็ไม่ได้ ได้แต่ทุ่มเท แม้ต้องเจ็บปวดก็ยังต้องทำ

แต่...ถึงจะโหดร้ายอย่างไร ฮ่องเต้หมิงหยวนก็ยังต้องตัดใจ “ไม่ว่าเจ้าจะยอมหรือไม่ ยังไงเรื่องนี้ก็มีข้อสรุป มีแผนอยู่แล้ว เจ้าห้า เจ้าฟังนะ นี่เป็นการขอร้องครั้งสุดท้ายของข้า ต่อไปเจ้าจะทำอะไรข้าจะไม่สอดแทรก ไม่ถามให้มากความอีกเด็ดขาด”

หยู่เหวินเห้าตาแดง “ไม่พ่ะย่ะค่ะ เสด็จพ่อ ครั้งนี้โปรดให้หม่อมฉันทำตามใจซักครั้งเถอะ ต่อไปท่านพูดอะไรหม่อมฉันจะไม่ฝ่าฝืนอีก”

เมื่อนั้นสองพ่อลูกก็อยู่ในความตึงเครียด

ฮ่องเต้หมิงหยวนเริ่มเคือง “เจ้าห้า นี่เจ้าจะบีบคั้นมากไปแล้วนะ เจ้าจะเอาแต่ใจเอาชีวิตลูกข้าหรือ?”

“ฉะนั้นในใจท่าน ลูกคนอื่นล้วนสำคัญกว่าหม่อมฉัน!” หยู่เหวินเห้าเคียดแค้นอย่างหนัก กี่ครั้งกี่หนแล้ว? เขาอดทนมากี่ครั้งแล้ว? แต่เคยได้รับความเป็นธรรมสักกึ่งก้อยหรือ?