บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 890

สถานการณ์ในตอนนี้ หยู่เหวินเห้าเข้าใจเหตุผลที่ทุกคนพูดดี กระทั่งว่าคำพูดเหล่านี้ยังก้องอยู่ในหัวของเขาหลายร้อยพันครั้ง ทุกครั้งก็โน้มน้าวให้ตัวเองอดทน กลั่นกลองในหัวรอบหนึ่งแล้วถึงเก็บกดความคับแค้นในใจได้

หยู่เหวินเห้าไม่มีกำแพงทางใจกับไท่ซ่างหวง ดังนั้นจึงยอมฟังคำพูดของไท่ซ่างหวง พยักหน้า “หม่อมฉันทราบแล้วพ่ะย่ะค่ะ”

เมื่อนั้นฉางกงกงก็ยกน้ำชาเดินเข้ามา เอ่ย “พระองค์ ริมฝีปากท่านแตกจนน่ากลัว รีบดื่มชาเถอะพ่ะย่ะค่ะ!”

หยู่เหวินเห้าเงยหน้าขึ้นมองฉางกงกง เมื่อเห็นสีหน้าเขาซีดเซียวแล้ว ก็รู้ว่าเพราะอาการป่วยของไท่ซ่างหวงจึงทำให้ไม่ได้พักผ่อน เอ่ย “ขอบคุณกงกงมาก สีหน้าท่านไม่สู้ดี รักษาสุขภาพด้วย”

ฉางกงกงหัวเราะ “ข้าน้อยไม่เป็นไรหรอกพ่ะย่ะค่ะ ร่างกายของข้าน้อยยังแข็งแรงดีอยู่”

เขาวางน้ำชาไว้บนโต๊ะแล้วหยิบถาดหมุนตัวไป แต่ไหนเลยจะรู้ว่าการหมุนตัวนี้จะทำให้เขาล้มลงไป

หยู่เหวินเห้าตกใจ รีบเข้าไปพยุง “กงกง!”

“กงกง?” หยู่เหวินเห้ารู้สึกผิดปกติ กงกงหมดสติไปแล้ว เขารีบตบหน้าอีกฝ่าย “กงกง ตื่นเร็ว”

ไท่ซ่างหวงชะโงกศีรษะออกมาดู จากนั้นก็ค่อยๆ นั่ง มีความหวาดหวั่นในดวงตา ปากก็สั่นระริก “เรียก...เรียกหมอหลวง!”

หยู่เหวินเห้ากับไท่ซ่างหวงนั่งอยู่ที่หน้าระเบียงทางเดินตำหนักฉินคุน แต่ไหนมาไท่ซ่างหวงก็ชอบนั่งตรงนี้ ข้างๆ มีโต๊ะเตี้ยอยู่ตัวหนึ่ง สามารถชมทิวทัศน์ทั้งสวน และยังมองเห็นท้องฟ้านอกกำแพงได้อีก

หมอหลวงอยู่ด้านใน สถานการณ์ไม่แน่ชัด ไท่ซ่างหวงยืนกรานจะให้เขาพยุงออกมานั่งตรงนี้ เขาบอกว่าจะใช้ชีวิตปักหลักอยู่นี่ ดูสิว่าภูตผีปิศาจ ยมทูตหน้าขาวหน้าดำที่ไหนกล้ามาจับคนของเขา

เขากุมข้อมือ กล้ามเนื้อทั้งตัวแข็งเกร็งหลัก ราวกับพบศัตรูตัวฉกาจ

หยู่เหวินเห้ารู้สึกเสียใจอย่างบอกไม่ถูก พวกเขาอยู่ด้วยกันมากว่าค่อนชีวิต พบหน้าเช้าค่ำ เผชิญอุปสรรคในโลกมามากมาย เคียงบ่าเคียงไหล่ผ่านความทุกข์ยาก หากฉางกงกงไม่อาจผ่านพ้นไปได้ เขาไม่กล้าคิดเลยว่าเสด็จปู่จะเสียใจแค่ไหน

นิ่งเงียบตลอดครึ่งชั่วยาม เอาแต่พยายามกดลมหายใจไม่หยุด

จนในที่สุดหมอหลวงก็ออกมา

หยู่เหวินเห้ากุมมือไท่ซ่างหวง มองทางหมอหลวง “เป็นไงบ้าง?”

หมอหลวงย่อเข่าลงข้างหนึ่งรายงาน “ทูลไท่ซ่างหวง ทูลรัชทายาท โรคลมฉางกงกงกำเริบกะทันหัน ตอนนี้ปลอดภัยแล้ว แต่เกรงว่าร่างกายครึ่งซีกจะใช้ไม่เป็นปกติ หรือบางทีอาจต้องนอนบนเตียงตลอดก็ได้พ่ะย่ะค่ะ”

ไท่ซ่างหวงจ้องเขา มุมปากปิดสนิทโค้งคว่ำลง ไม่ผ่อนลมและไม่พูดสักคำ

“ฟื้นหรือยัง?” หยู่เหวินเห้าเอ่ยถาม

หมอหลวงตอบ “ยังไม่ค่อยได้สติพ่ะย่ะค่ะ และถัดจากนี้สองสามวันก็จะเอาแต่นอนด้วย กระหม่อมจะมาฝังเข็มให้เขาทุกวันพ่ะย่ะค่ะ ”

หยู่เหวินเห้าพยุงไท่ซ่างหวงเข้าไป ไท่ซ่างหวงนั่งอยู่ข้างเตียงฉางกงกง ฉางกงกงไม่ค่อยได้สติ ลืมตาแต่ก็เบลอๆ จากนั้นก็หลับตาอีก อ้าปากกว้างหายใจ หน้าแดงร้อนผ่าว

ไท่ซ่างหวงจับมือเขาไว้ ไม่พูดไม่จา เฝ้าอยู่อย่างนั้น

หัวค่ำหยู่เหวินเห้าถึงได้ลากร่างอันอ่อนระโหยออกจากวัง ตอนที่ออกรบก็ใช้กำลังไปหมด กลับเมืองหลวงก็เดินทางไม่หยุดหย่อน และไม่เคยได้พักดี เมื่อคืนกลับจวนก็ไม่ได้นอนทั้งคืน บัดนี้ร่างกายสะสมความอ่อนล้าจนแทบทรุด แต่เขากลับหลับตาไม่ลง

เมื่อกลับถึงจวน เขาให้ฉี่หลอร้อยจี้หรูอี้ ให้เรียบร้อย จากนั้นก็สวมให้หยวนชิงหลิงด้วยตัวเอง แล้วนอนอยู่ข้างนาง

เขากุมมือหยวนชิงหลิงในผ้าห่ม ดวงตาทั้งคู่มองตรงไปด้านบน “เจ้าหยวน ฉางกงกงป่วยแล้ว เจ้าไม่เห็นหน้าเสด็จปู่ เขาแทบจะร้องไห้ แต่พยายามกลั้นเอาไว้ เขากลัวเสียไม่มี ไม่รู้ว่าทุกคนพอถึงช่วงหนึ่งแล้ว จะเฉยชากับความเป็นความตายขอตัวเอง แต่ไม่เฉยชากับความเป็นตายของคนข้างตัวหรือเปล่านะ?”

“ถ้าเจ้าอยู่” เขาหันไปมองหยวนชิงหลิง ยื่นมือลูบพวงแก้มนาง “ถ้าเจ้าอยู่ด้วย เสด็จปู่อาจไม่กลัวขนาดนั้นก็ได้ เมื่อไหร่เจ้าจะตื่นซักที?”

เขาเคลื่อนเข้าไปใกล้แล้วหอมข้างใบหูนาง หลับตาแล้วพูดด้วยเสียงอ่อนระทวย “ทิ้งข้ากับลูกไว้อย่างนี้ เจ้าทำใจได้เหรอ? จะให้ข้าอยู่ยังไง?”

ความเงียบเหงาในห้องค่อยๆ ล้อมเข้ามา แสงไฟส่องสว่างราวกับยามทิวา ทว่าจะสว่างอย่างไรก็ส่องไปไม่ถึงดวงตาเขา