บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 915

หมันเอ๋อมองดูทุกคนจากไป ในใจค่อนข้างเศร้าเล็กน้อย วันนี้เป็นอะไรกัน? เหมือนทุกคนตั้งใจแกล้งนาง แม้แต่อะซี่กับลู่หยาต่างไม่สนใจนาง ยังพูดจากระแทกนาง

ตอนนี้ทุกคนล้วนไปทานข้าวแล้ว เหลือนางอยู่ที่เพียงคนเดียว นางไม่ได้สนใจว่าต้องทำงานหนัก เพียงแค่เสียใจที่ถูกทอดทิ้ง

แม่นมฉินมองดูนาง แล้วค่อยๆเดินจากไป สายตาเต็มไปด้วยอารมณ์ที่แตกต่างกัน ยังไม่ทันได้พูดอะไร ก็ได้ยินเสียงหยวนชิงหลิงเรียกขึ้นตรงหน้าประตูว่า "แม่นมฉิน? เจ้าลุกขึ้นมา ข้ามีงานจะให้เจ้าทำ"

นางกำหมัดไว้เบาๆ สักพัก แล้วก็หันไปมองหยวนชิงหลิง ดวงตายังคงแสดงถึงความเชื่อฟังอย่างเคย พร้อมพูดขึ้นว่า "พระชายารัชทายาทต้องการสั่งให้ทำอะไรหรือ?"

"มา ข้าสั่งงานเจ้าบางอย่าง" หยวนชิงหลิงพูดขึ้น

แม่นมฉินอดทนไว้ หันหน้าเดินตามหยวนชิงหลิงออกไป จากนั้นเมื่อออกไปแล้ว งานที่หยวนชิงหลิงสั่ง เป็นงานทั่วไป ไม่จำเป็นต้องให้นางทำก็ได้ ใช้บ่าวคนไหนทำก็สามารถทำได้

นางใช้ไปมาอยู่สักพัก แล้วก็เลยเวลาทานข้าวแล้ว นางรีบไปยังห้องครัว ยังคงมีของกินเหลืออยู่ อ นางเก็บอาหารใส่กล่องแล้วนำไปที่ห้องเก็บของ

ภายในห้องเก็บของนอกจากหมันเอ๋อ ก็ไม่มีใครอื่นอีก พวกนางล้วนเที่ยวชมจวนใหม่อยู่ด้านนอก เจ้านายกลับบ่าวใช้มากมาย คุยกันอยู่อย่างมีความสุข สนุกสนาน

นางแอบเข้าไปภายในห้องเก็บของ หมันเอ๋อกำลังจัดของอยู่ เห็นมีคนเข้ามา หมันเอ๋อเงยหน้าขึ้นยิ้มให้กับนาง

แม่นมฉินมองดูนาง พร้อมพูดขึ้นว่า "เจ้าชื่อหมันเอ๋อ?"

"ใช่ แม่นมฉิน ข้าชื่อหมันเอ๋อ" หมันเอ๋อยืดเอวตรง ยื่นมือตีหลัง แล้วก็ได้ยินเสียงท้องร้องดังขึ้น หมันเอ๋อก้มหน้าลงอย่างเก้อเขิน

แม่นมฉินถอนหายใจอย่างไม่ให้ได้ยิน วางกล่องข้าวลงบนโต๊ะ พร้อมพูดขึ้นว่า "ข้ามีกับข้าวอยู่บ้าง เจ้ามาทานเถอะ"

หมันเอ๋อรีบโบกมือ พร้อมพูดขึ้นว่า "ไม่ได้ ข้าทานแล้วท่านล่ะ ท่านจะทานอะไร? ข้าไม่หิว ท่านทานก่อนเลย"

"มาทานด้วยกัน" แม่นมฉินพูดขึ้นด้วยสายตาซับซ้อนว่า "ข้าทานคนเดียวไม่หมด จะได้ไม่สิ้นเปลือง"

หมันเอ๋อลูบท้องของตนเอง ยื่นคอยาวมองดูแววหนึ่ง แล้วก็ได้กลิ่นหอมของกับข้าว อดไม่ได้ที่จะกลืนน้ำลาย พร้อมหัวเราะพูดขึ้นว่า "งั้น.... สิ้นเปลืองไม่ดี ไม่ควรที่จะสิ้นเปลืองอาหาร"

นางนั่งลง รอแม่นมฉินแบ่งให้กับ

แม่นมฉินวางกับข้าวทั้งหมดออกมา มองดูนางพร้อมพูดขึ้นว่า "รีบทาน"

หมันเอ๋อเคยทุกข์เพราะการอดอยากมาก่อน ตรงนั้นเมื่อเห็นของกินแล้วก็ไม่เกรงใจ พร้อมพูดขึ้นว่า "ทานด้วยกัน"

ท่าทีการทานของนางไม่เคยเรียบร้อยมาตลอด เมื่อก่อนตอนที่อยู่กับฉู่หมิงหยาง เพราะข้างกายนางไม่สามารถที่จะไม่มีคน เวลาทานข้าวจึงต้องทานอย่างเร่งรีบ เพื่อที่จะรีบไปคอยปรนนิบัติ

รับใช้ ความเคยชินนี้ มาถึงจวนอ๋องฉู่ก็ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้

แม่นมฉินไม่ทาน นั่งนิ่งมองดูนาง หมอกจางๆลอยขึ้นในตา พร้อมพูดขึ้นด้วยเสียงสะอึกสะอื้นอย่างไม่รู้ตัวว่า "เจ้าไม่เคยได้ทานอิ่มมาตลอดหรือ?"

"วันนี้ไม่ได้ทาน" หมันเอ๋อยื่นคอยาว กลืนเนื้อลงไป เห็นนางไม่ทานอะไร จึงนิ่งไปสักพักแล้วพูดขึ้นว่า "ข้าทำให้ทันตกใจหรือเปล่า?"

"ไม่ใช่ ข้าไม่หิว ทานมื้อไปเยอะแล้ว พวกเขาเก็บกับข้าวไว้ให้กับข้า คิดว่าไม่ควรที่จะสิ้นเปลือง จึงเอามาให้เจ้าทาน" แม่นมฉินก้มหน้าลง ปกปิดอารมณ์ในแววตา

"อ้อ งั้นข้าทานแล้วนะ" หมันเอ๋อตั้งใจทานขึ้นมาอีกครั้ง

แม่นมฉินรอนางใกล้จะทานเสร็จ จึงพูดขึ้นด้วยเสียงเบาว่า "เจ้าอยากมาทำงานที่จวนอ๋องชุนไหม?"

"ไม่ได้" หมันเอ๋อส่ายหัว หลังจากกลืนข้าวลงไปแล้วก็พูดขึ้นว่า "ข้าต้องปรนนิบัติรับใช้พระชายารัชทายาท ไม่นานพระชายารัชทายาทก็จะคลอดลูกแล้ว"