บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 928

หยวนชิงหลิงมองไปที่เขาแวบหนึ่ง "เจ้าช่างหยาบคายนัก!"

เจ้าห้ายิ่งนับวันก็ยิ่งไม่รู้ประสาเข้าไปทุกที กล้าล้อเลียนการแต่งหน้าของผู้หญิงต่อหน้าเจ้าตัวนั่นเป็นอะไรที่ทำร้ายความภาคภูมิใจในตนเองอย่างยิ่ง

“มันดูไม่สวยจริงๆ นี่” หยู่เหวินเห้าพึมพำ “ก่อนหน้านี้ดูสดชื่นผ่อนคลาย สบายตาขนาดนั้นแท้ๆ”

“หุบปาก!” หยวนชิงหลิงเอ็ดใส่ แล้วหันไปยิ้มให้เสี้ยวหงเฉิงในเชิงขอโทษ “เจ้าสำนักเสี้ยวอย่าได้ไปโต้เถียงกับคนไม่รู้ประสาเช่นเขาเลยนะ ผู้ชายทื่อๆ พรรค์นี้ไม่รู้ว่าอะไรคือความงามนักหรอก”

“มันดูไม่สวยรึ?” เสี้ยวหงเฉิงถามหยวนชิงหลิง พลางยกมือขึ้นลูบๆ ใบหน้า

“มันก็สวยอยู่หรอก…แต่ พูดตามจริงแล้วมันไม่ค่อยเหมาะกับเจ้าเท่าไหร่ การแต่งหน้านี้ดูหนาไปหน่อย ควรจะแต่งให้บางกว่านี้อีกนิด” หลังจากที่เห็นแววตาที่ถามอย่างจริงจังมองมา หยวนชิงหลิงลังเลไปครู่หนึ่ง สุดท้ายก็ตัดสินใจพูดความจริง

“ดูปลอมมาก!” หยู่เหวินเห้าจ้องหน้านาง

หยู่เหวินเห้าถึงกับอึ้งไปครู่หนึ่ง "คนที่อยู่ในสำนักของข้าบอกว่า แบบนี้มันดูดีมากนะ"

“ อย่าไปสนใจกับเรื่องแต่งหน้าแล้วสวยหรือไม่สวยพวกนี้เลย เจ้ามาจนค่ำขนาดนี้ คงมีข่าวอะไรมาแล้วใช่หรือไม่?” หยู่เหวินเห้าถาม

เสี้ยวหงเฉินสงบจิตใจ แล้วเหลือบสายตามองไปทางหยวนชิงหลิง "เอ่อ.... ให้พระชายารัชทายาทรู้ได้ใช่หรือไม่?"

“ไม่เป็นไรหรอก เรื่องราวทั้งหมดนางรู้แล้ว ” หยู่เหวินเห้าพูด

เสี้ยวหงเฉิงรู้สึกโล่งใจ “เช่นนั้นก็ดี เรื่องที่เจ้าขอให้ข้าไปสอบถามมาก่อนนี้ ได้ข่าวมาแล้ว ผู้หญิงคนนั้นชื่อชินเหริน เป็นตัวเรียกแขกของหอจุ้ยชุน เป็นสาวงามอย่างไร้ที่ติ แน่นอนว่ารัชทายาทคงเคยได้เห็นเองกับตามาแล้ว ข้าไม่จำเป็นต้องอธิบายให้ละเอียดในประเด็นนี้ ไม่อย่างนั้น เจ้าคงจะไม่ขอให้ข้าส่งคนจากสำนักเหมยแดงไปสอบสวนเรื่องนี้

แต่อย่างไรก็ตาม มีสิ่งหนึ่งที่รัชทายาทไม่รู้ นั่นคือ หญิงสาวคนนี้มีเสน่ห์มาก ร่างกายของนางยืดหยุ่นอ่อนนุ่มอย่างยิ่ง นางสามารถงอขามาพาดบนบ่าของตัวเองได้ การทำท่วงท่าใดๆ ล้วนไม่มีปัญหาสำหรับนาง จึงเป็นสาเหตุให้นางได้กลายเป็นตัวเรียกแขกอันดับหนึ่งของหอจุ้ยชุน ไม่ว่าจะเป็นพ่อค้าหรือขุนนางใหญ่ ลูกหลานของตระกูลขุนนาง แม้แต่สมาชิกในราชวงศ์ เช่นรัชทายาทพระองค์ท่านเป็นต้น ต่างก็ฝันใฝ่อยากไปหานางสักครั้ง พร้อมจะหอบทองพันตำลึงไปประเคนให้ เพื่อจะได้ใช้เวลาร่วมกันกับนางเลยทีเดียว "

หลังจากเสี้ยวหงเฉิงพูดจบ นางก็มองไปที่หยวนชิงหลิงด้วยความชื่นชม: "ผู้ชายคนนี้ ข้าไม่มีอะไรจะพูดเกี่ยวกับธรรมชาติเรื่องมองคนสวยคนงามของเขา เขาอาจไม่ชอบความงามราวบุพผาแรกแย้ม แต่ถ้าพูดถึงรูปร่างที่ยืดหยุ่นนุ่มนวลของหญิงสาว เขากลับรู้สึกตื่นเต้นสนใจขึ้นมาได้ แต่คาดไม่ถึงจริงๆ นะว่าพระชายารัชทายาทจะให้ความยินยอมแก่สามีถึงขนาดนี้ มันช่าง.....”

เสี้ยวหงเฉิงได้รับคำเตือนจากสายตาอันเย็นชาของหยู่เหวินเห้า จึงลังเลไปครู่หนึ่งแล้วหยุดพูด แต่เมื่อครู่นี้ไม่ใช่บอกว่า เรื่องนี้สามารถพูดให้พระชายารัชทายาทฟังได้หรอกรึ?

สิ่งที่หยู่เหวินเห้ากลัวที่สุดคือบรรยากาศที่จู่ๆ ก็เงียบสงัดลงไปทันทีเช่นนี้ หยวนชิงหลิงนั่งนิ่งอยู่บนเก้าอี้ ใช้มือทั้งสองข้างลูบๆ หน้าท้องตัวเอง ไม่แสดงสีหน้าใดๆ ออกมาให้เห็น

เขาถูมือพลางมองหยวนชิงหลิงอย่างเก้อกระดากใจ "พูดไปเจ้าอาจจะไม่เชื่อ แต่จริงๆ แล้วข้าไปสืบข่าวของทางราชการเลยต้องไปสืบหาข้อมูลเท่านั้นเอง"

หยวนชิงหลิงเงยหน้าขึ้นมองเขา ริมฝีปากยกโค้งเป็นรอยยิ้มจางๆ "เจ้ารู้ได้อย่างไรว่าข้าจะไม่เชื่อ? ข้าเคยไม่เชื่อในสิ่งที่เจ้าพูดในอดีตหรือไม่ล่ะ?"

“จริงด้วย เรื่องนี้มีอะไรที่พูดไม่ได้ล่ะ? มันล้วนเป็นเรื่องของทางราชการ สิ่งที่รัชทายาทบอกข้าในเวลานั้น ก็บอกว่าเป็นเรื่องของทางราชการนี่ล่ะ!” เสี้ยวหงเฉิงรีบละล่ำละลักพูดเพื่อชดเชยความผิด แต่กลับรู้สึกว่ายิ่งอยากปกปิดซ่อนเร้นเท่าไหร่ ก็กลายเป็นเปิดเผยให้โลกรู้มากกว่าเดิม

หยู่เหวินเห้าหันไปส่งสายตาเหี้ยมๆ ใส่เสี้ยวหงเฉิงแวบหนึ่ง ยัยผู้หญิงปากมากเอ๊ย!

หยวนชิงหลิงกลับเพิกเฉยต่อหัวข้อนี้ แค่ถามเสี้ยวหงเฉิงว่า "ไม่ทราบว่ามีข่าวจากทางหนานเจียงกับหงเย่บ้างหรือไม่?"

เสี้ยวหงเฉิงแทบอดใจไม่ไหว อยากจะเปลี่ยนหัวข้อซักที "มี มี! วันนี้ที่มาก็เพราะมีข่าวนี้ที่จะมาบอกนี่ล่ะ หงเย่ไปที่ซีโจวแล้ว"

“ซีโจว?” หยู่เหวินเห้าแอบตกใจ “ไปทำอะไรที่ซีโจว?”

“ ไปเขาหมื่นพุทธ ไปเยี่ยมชมเขาหมื่นพุทธกับทะเลสาบจิ้ง! ” เสี้ยวหงเฉิงพูดไปก็แอบ สงสัยไปด้วย “ไม่รู้ว่าเขาไปทำอะไรที่เขาหมื่นพุทธกันนะ?”

หยู่เหวินเห้ากับหยวนชิงหลิงหันมองหน้ากัน ดวงตาของพวกเขาดูหนักใจขึ้นมาเล็กน้อย พวกเขาพูดขึ้นมาพร้อมกันว่า: "เขาไปที่ทะเลสาบจิ้งรึ?"

เสี้ยวหงเฉิงตอบว่า “ใช่ ตอนนี้ก็ยังอยู่ที่เขาหมื่นพุทธ สนทนากับนักพรตยู่ซวีเรื่องพระคัมภีร์และลัทธิเต๋า นอกจากนี้ เขายังถามหาปรมาจารย์อา แล้วพูดคุยกับท่านในเรือนตลอดทั้งคืนด้วย จนเช้าวันรุ่งขึ้นถึงค่อยออกไป"