บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 934

หยวนชิงหลิงคิดแล้วก็เอ่ย “พฤติกรรมของคนคนหนึ่ง บางครั้งก็พัวพันอยู่กับวัยเด็ก เจ้าต้องให้คนไปสืบเรื่องของหงเย่ทุกอณู” ถ้าอยากมองคนหนึ่งให้กระจ่างก็ต้องรู้ทุกเรื่องของเขา แล้ววิเคราะห์รูปแบบพฤติกรรมของเขาจากเรื่องที่เขาประสบ

“หลายวันก่อนข้าให้ท่านชายสี่ไปจัดการแล้ว อีกไม่กี่วันคงได้เรื่อง” ความคิดของหยู่เหวินเห้าเหมือนกับนางแบบไม่ได้นัดหมาย

หยวนชิงหลิงพยักหน้า “งั้นก็ให้พวกเขาไปจัดการก่อนแล้วกัน ยังไงช่วงนี้หงเย่ก็ไม่แน่ว่าจะมาเมืองหลวง จริงสิ หนานเจียงทางนั้นยังไม่ถึงเหรอ?”

ก่อนหน้านี้ได้ยินว่าคนหนานเจียงที่สืบเข้าเมืองหลวงมาแล้ว ทำไมจนถึงตอนนี้ยังไม่มีความเคลื่อนไหวอีกล่ะ? หยวนชิงหลิงรู้สึกเหมือนทุกเรื่องอัดอั้นอยู่ในหัว พร้อมจะระเบิด

“มีคนที่เป็นสายสืบอยู่ทั่วเมืองหลวง แต่ถูกคนของเราจับตาตรวจสอบฐานะอย่างละเอียดแล้ว สำหรับคนหนานเจียงที่มาเมืองหลวงหลังจากมีข่าวแพร่สะพัด ข้าได้ตั้งด่านไว้ที่เมืองลวี่ คนที่เข้าเมืองหลวงต้องถูกตรวจตรงนั้นก่อน ฉะนั้นแค่มีคนหนานเจียงที่ฐานะไม่แน่ชัดมาก็จะถูกกักตัวไว้ รอตรวจสอบแน่ชัดแล้วค่อยปล่อยตัวไป ตอนนี้คนที่กักตัวไว้ส่วนมากก็เป็นคนเจียงเป่ย ทางเจียงหนานมีเหมือนกัน แต่ไม่มาก ”

แผนของหยู่เหวินเห้าคือกักตัวไว้ก่อน ให้เจ้าหยวนคลอดให้เรียบร้อย จะได้ไม่เกิดเรื่องตอนที่นางคลอดลูก ช่วงนี้หัวใจเขาก็ไม่ค่อยดี รับความกระทบกระเทือนไม่ไหว

พอถามถึงสถานการณ์ทางซาลาเปาที่กลับมาบอก หยวนชิงหลิงก็พูดแค่ว่าปกติทุกอย่าง อย่างอื่นไม่ได้พูดถึง ช่วงนี้เขายุ่งจนหัวหมุน นางไม่อยากให้เขากังวลเรื่องนี้อีก อีกอย่าง ตอนนี้สถานการณ์ก็เหมือนจะไปในทิศทางที่ดี

รอให้นักพรตฟางหยวนพักผ่อนหายดีแล้ว หยู่เหวินเห้ากับหยวนชิงหลิงก็เชิญเขามานั่งที่ศาลา ถวายน้ำ ถวายขนม ถึงสีหน้านักพรตฟางหยวนยังขาวซีดอยู่ แต่ก็ดีกว่าตอนที่มาถึงจวนใหม่ๆ มากแล้ว

“ท่านนักพรตดีขึ้นแล้วหรือยัง?” หยวนชิงหลิงมองเขาแล้วถาม ไม่ค่อยอยากจะเชื่อว่าเขาจะเป็นปรมาจารย์อาของนักพรตยู่ซวีจริงๆ

“ขายหน้ากับพระชายาแล้ว” นักพรตฟางหยวนเคอะเขินเล็กน้อย หนทางมาเมืองหลวงไม่ไกล แต่เมาหนักมาก น่าขายหน้าจริงๆ

หยวนชิงหลิงหัวเราะ แล้วรินชาให้เขา “ไม่หรอกค่ะ หลายๆ คนก็เมารถเหมือนกัน ไม่น่าอายอะไร”

นักพรตฟางหยวนมองหยวนชิงหลิง เก็บกิริยา “ได้ยินหลานชายกระหม่อมว่าพระชายาสนใจเรื่องทะเลสาบจิ้งมากหรือพ่ะย่ะค่ะ ไม่ทราบว่าพระชายาทราบเรื่องทะเลสาบจิ้งมากน้อยแค่ไหน?”

“ไม่ทราบเลย!” หยวนชิงหลิงกล่าว

นักพรตฟางหยวนชะงัก ร้อนใจขึ้นเล็กน้อย เดิมเขาก็มาเพื่อขอคำชี้แนะ “ไม่ทราบเลย? แต่ยู่ซวีบอกว่าพระชายาสนใจเรื่องที่กระหม่อมหายไปจากทะเลสาบจิ้ง แล้วก็กลับมาจากที่นั่น แถมยังเหมือนทราบอะไรด้วย”

หยวนชิงหลิงจึงถาม “ท่านนักพรตเคยลงทะเลสาบจิ้งไปกี่ครั้งแล้วหรือ?”

“สองครั้งพ่ะย่ะค่ะ!”

หยวนชิงหลิงถามอีก “แล้วสองครั้งนี้ท่านไปที่ใดมา? หรือว่าไปปีไหนมา?”

นักพรตฟางหยวนตะลึง “พระชายาทรงทราบ! ทรงทราบความลับของทะเลสาบจิ้ง ท่านทราบใช่ไหมพ่ะย่ะค่ะ?!”

หยวนชิงหลิงส่ายหน้า “ข้าไม่ทราบ ข้าไม่เคยลงทะเลสาบจิ้งมาก่อน”

“เช่นนั้นท่านรู้เรื่องพวกนี้มาได้อย่างไรพ่ะย่ะค่ะ?” นักพรตฟางหยวนฉงนใจ “หรือว่ายังมีที่อื่นที่ไปได้?”

หยวนชิงหลิงส่ายหน้าเหมือนกัน “ท่านนักพรตบอกข้าก่อนดีกว่า ว่าสองครั้งที่ลงทะเลสาบจิ้งไปที่ใดมา และปีไหนบ้าง?”

นักพรตฟางหยวนลังเลแพล็บหนึ่ง “เออ...กระหม่อมไม่ได้มุสาหลอกลวง เพียงแต่...มีเรื่องอัศจรรย์เช่นนี้จริงๆ แน่นอนว่าพูดแบบนี้คงไม่มีใครเชื่อ และองค์รัชทายาทกับพระชายาก็อาจไม่รู้จักสถานที่พวกนี้ด้วย กระหม่อมขอพูดตามตรงแล้วกัน ครั้งแรกไปที่เมืองก่วง ปี1998 อยู่มาสิบวัน ครั้งที่สองก็ไปเมืองก่วง เป็นปี 2008 อยู่มาเจ็ดวัน”

หยู่เหวินเห้าตะลึงงัน “เมืองก่วงปีอะไรนะ?!”

นักพรตฟางหยวนอธิบายไปแบบเงอะๆ งะๆ “คือปีอะนะ เป็นปีที่พวกเขาเรียกกัน ที่จริงกระหม่อมก็ไม่ค่อยทราบเหมือนกันพ่ะย่ะค่ะ”