บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 936

เมื่อหยู่เหวินเห้ามองสีหน้าเศร้าสร้อยของนางแล้วก็นึกถึงสิ่งที่หยวนชิงหลิงกำชับ จะแข็งเกินไปไม่ได้ ดังนั้นจึงเสียงอ่อนลง “ข้าไม่คัดค้านที่พวกเจ้าจะคบหากัน ถ้าเขากลับใจจริงงั้นก็ต้องดีอยู่แล้ว ข้าแค่รู้สึกว่าในเมื่อเจ้าถูกเขาทำให้เสียใจมาแล้วครั้งหนึ่ง ก็น่าจะรอบคอบซักหน่อย”

“ข้ารู้แล้ว” เสี้ยวหงเฉิงรับคำไปแบบส่งๆ

หยู่เหวินเห้าขมวดคิ้ว นางไม่รู้ตัวว่าตัวเองลุ่มหลงเทใจไปหมดแล้ว

ทั้งสองเงียบไปพักหนึ่ง จากนั้นเสี้ยวหงเฉิงก็เอ่ยขึ้นอย่างน้อยใจ “ตอนแรกยังคิดว่าเจ้าจะเห็นด้วย คิดไม่ถึงว่าเจ้าจะพูดแบบนี้ หรือว่าข้าไม่คู่ควรกับความสุขหรือไง?”

หยู่เหวินเห้าส่ายหน้า “กลับกัน เจ้าติดตามข้ามาหลายปี ข้าอยากให้เจ้ามีความสุขมากกว่าใครๆ แต่เพราะอย่างนี้ด้วย ถึงอยากให้เจ้าระวังหน่อย เจ้าคงไม่อยากรับกับความเจ็บปวดที่ถูกหักหลังทรยศอีกครั้งใช่ไหม?”

“ทำไมเจ้าถึงไม่เชื่อความจำเป็นของเขาในตอนนั้น?” เสี้ยวหงเฉิงถามขึ้นอย่างจนใจ

“เจ้าเชื่อเหรอ?” หยู่เหวินเห้ามองนางแล้วถาม

เสี้ยวหงเฉิงพยักหน้า “ข้าเชื่อ ข้าต้องเชื่ออยู่แล้ว ตอนนี้เขากลับมาหาข้าก็ไม่เป็นเครื่องพิสูจน์ที่ดีที่สุดแล้วเหรอ? ไม่งั้นคนอย่างเขาจะเอาผู้หญิงแบบไหนก็ได้ ทำไมต้องกลับมาหาข้าด้วยล่ะ?”

“เป็นไปได้ทั้งสองอย่าง อย่างแรกก็คืออย่างที่เจ้าว่า ลืมเจ้าไม่ลงจริงๆ อย่างที่สอง มีเจตนาแอบแฝงหวังสิ่งอื่น”

เสี้ยวหงเฉิงเริ่มเคืองหัวเราะเย็น “หวังสิ่งอื่น? หวังอะไรจากข้า? หวังสำนักเหมยแดงของข้าที่เป็นสำนักเล็กๆ อยากจะฮุบเอาไว้งั้นเหรอ? หรือว่าต้องการข้าที่งามดั่งนางฟ้านางสวรรค์ มีทรัพย์สินเหลือล้น? หากพระองค์ไม่ชอบเขา ต่อไปข้าก็ไม่พาเขามาก็เท่านั้น ไม่ต้องลบหลู่กันแบบนี้หรอก!”

พูดจบนางก็สะบัดแขนเสื้อจากไปด้วยความเย็นชา

หยวนชิงหลิงเดินอ้อมออกมาจากฉากบังลม ถอนหายใจเสียงเบา “นางโกรธแล้ว ลำบากล่ะทีนี้”

หยู่เหวินเห้าขมวดคิ้ว “ถ้าทางนางเกิดเรื่องขึ้น ต้องเป็นปัญหาใหญ่แน่”

“งั้นจะทำไงดี?” หยวนชิงหลิงก็รู้สึกว่าลำบากเหมือนกัน ถึงหลินเซียวอาจไม่มีปัญหาจริง แต่ความเสี่ยงนี้จะเกิดขึ้นไม่ได้

แต่ถ้าหลินเซียวมีปัญหาจริง แล้วเขาทำงานให้ใคร? หยู่เหวินอัน? หงเย่?

การลงมือจากเสี้ยวหงเฉิงเป็นเรื่องที่หยู่เหวินเห้ากับหยวนชิงหลิงไม่เคยคิดมาก่อน

“ดูก่อนแล้วกัน ข้าจะเรียกงานจากเสี้ยวหงเฉิงกลับมาบางส่วน แล้วมอบให้สำนักเหลิ่งหลังกับองครักษ์ลับผีไปทำ” หยู่เหวินเห้าตรึกตรอง “แล้วข้าต้องฝึกกำลังพลของตัวเองด้วย จะอาศัยคนนอกช่วยอย่างเดียวไม่ได้”

“ใช่ ตอนนี้นอกจากองครักษ์ลับผีแล้ว ทั้งท่านชายสี่หรือว่าเสี้ยวหงเฉิง ถึงจะฟังคำสั่งเจ้า แต่ยังไงก็ไร้ยศไร้ตำแหน่ง พวกเขาไม่จำเป็นต้องทุ่มเทถวายชีวิตเพื่อเจ้า ”

“ที่ข้าใช้นางเป็นสำคัญเพราะนางกับคนในสำนักทำงานน่าเชื่อถือ เป็นผู้หญิงหมด สืบข่าวสะดวก ดังนั้นสองปีมานี้ขอแค่เป็นการสืบข่าวก็มอบหมายให้นางทำหมด ถ้ามีภารกิจจริงถึงให้องครักษ์ลับผีกับสวีอีไปทำ ตอนนี้เรื่องเยอะขึ้นเรื่องๆ คนไม่พอใช้ เจ้ากลับไปนอนก่อนเถอะ ข้าจะไปหารือกับใต้เท้าทัง”

“ได้ เจ้าก็อย่าให้ดึกนักนะ” หยวนชิงหลิงกล่าว

หยู่เหวินเห้าพยุงนางเดินออกไป จากนั้นก็ตบศีรษะโบะอีก “ลืมเอาหูฟังหมอมาอีกแล้ว เฮ้อ!”

“พรุ่งนี้ข้าไปเอาเอง!” หยวนชิงหลิงกล่าว

“เจ้าก็พรุ่งนี้ๆ ทุกที พรุ่งนี้มาตั้งหลายรอบแล้ว เจ้าหยวน ทำไมรู้สึกเหมือนเจ้ากำลังกลบเกลื่อนข้าอยู่เลยนะ?” หยู่เหวินเห้าพูดขึ้นอย่างสงสัย

“เป็นผัวเมียกันมาตั้งนานแล้ว มีอะไรให้น่ากลบเกลื่อนกัน? รีบไปเถอะ” หยวนชิงหลิงหัวเราะเบาๆ

หยู่เหวินเห้ามองนาง “ข้ามักรู้สึกว่าช่วงนี้เจ้า...พูดโกหกตาไม่กะพริบเลยนะ”