บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 937

คนที่ฮองเฮาส่งมาเดินตามอยู่ข้างหลัง แม่นมที่ส่งมาครั้งนี้หน้าตาร้ายกว่าเดิม

ทั้งสองเดินวนอยู่ในสวนหลายรอบ แม่นมคนนั้นจึงเข้ามาพูดว่า “พระชายาเพคะ จะเดินอีกไม่ได้แล้ว กลับไปนอนเถอะเพคะ ประเดี๋ยวจะมีผลกับครรภ์”

หยวนหย่งอี้หงุดหงิดเล็กน้อย “เดินมาตั้งนานแล้วยังไม่เห็นเป็นอะไร เจ้าไม่ได้ยินที่พระชายารัชทายาทกล่าวหรือ? คนใกล้คลอดต้องออกมาเดิน ข้างในอึดอัดจะตาย ข้าอึดอัดจะแย่อยู่แล้ว!”

ที่หยวนชิงหลิงบอกให้นางออกมาเดิน ก็เพราะรู้สึกว่านางอยู่ข้างในอึดอัดมาก ดังนั้นหยวนหย่งอี้จึงเอาคำพูดนี้มาพูดใส่แม่นม

แม่นมจึงชายตาขึ้นมามองหยวนชิงหลิง แล้วพูดกับหยวนหย่งอี้ “พระชายาเพคะ ฮองเฮามีรับสั่งให้ข้าน้อยบอกกับพระองค์ ไม่ทราบว่าจะไปคุยกันทางนั้นได้หรือไม่เพคะ?”

“พูดตรงนี้นี่แหละ พระชายารัชทายาทไม่ใช่คนอื่น” หยวนหย่งอี้ขมวดคิ้วพูด

อ๋องฉีดูอยู่จากระเบียงทางเดิน พอได้ยินน้ำเสียงหงุดหงิดที่หยวนหย่งอี้พูด ก็รู้ว่าแม่นมคนนั้นทำให้นางอารมณ์เสีย เขากำลังจะไปไล่ก็ถูกแม่นมสี่ห้ามไว้ “ท่านอ๋องไม่ต้องรีบเพคะ พระชายาฉีคับอกคับใจ ให้นางระบายหน่อยเถอะเพคะ”

ระยะนี้หยวนหย่งอี้โมโหมากจริงๆ เพราะฮองเฮาส่งคนมาจ้องนางทุกวัน นี่ไม่ได้ นั่นก็ไม่ได้ เดิมคิดว่าไล่ไปคนหนึ่งแล้ว สุดท้ายวันนี้กลับมาเป็นโขยง โดยเฉพาะนางคนนี้ พูดจาไม่น่าฟังนัก

แม่นมคำนับแล้วพูดเสียงเบา “ฮองเฮาตรัสว่าเรื่องนี้พูดให้พระชายาฉีฟังได้คนเดียวเพคะ”

เมื่อนั้นหยวนชิงหลิงจึงถอยไปสองก้าว “พวกเจ้าคุยกันเถอะ”

นางไม่อยากมีเรื่องกับฮองเฮา ก่อนหน้านี้เพราะช่วยน้องเก้าก็ทำให้ฮองเฮาเจ็บแค้นอยู่แล้ว

มารดาแผ่นดินคนนี้ทำอะไรไม่ค่อยเป็นผู้ใหญ่

“ว่ามา!” ดวงตาหยวนหย่งอี้มีโทสะ พูดกับแม่นม

เมื่อนั้นแม่นมจึงขึ้นหน้าไปก้าวหนึ่ง กระซิบพูดกับหยวนหย่งอี้ “ฮองเฮารับสั่ง หากพระชายารัชทายาทมาก็อย่าฟังพระชายารัชทายาทเด็ดขาด เรื่องนี้มีความเกี่ยวข้องร้ายแรง พระชายายังเยาว์ แต่ฮองเฮาทรงรู้เห็นอยู่ ทางนั้นจะหวังดีกับท่านได้อย่างไรเพคะ? หากท่านให้กำเนิดท่านชายก็จะทำให้ฐานะองค์รัชทายาทสั่นคลอน ”

เป็นเรื่องพวกนี้อีกแล้ว หยวนหย่งอี้โมโหจนปลิ้นตาขาวใส่ “เอาล่ะ เจ้าไม่ต้องพูดอีก ใครเชื่อได้เชื่อไม่ได้ข้ารู้ดีอยู่แก่ใจ พวกเจ้าออกไปได้แล้ว”

หยวนหย่งอี้เท้าเอว ตะโกนเสียงดัง “เจ้าเจ็ด! กั้นคนให้อยู่ข้างนอก ห้ามให้เข้าสวนมา!”

บัดนี้อ๋องฉีฟังแต่คำสั่งชายาตัวเอง เรียกให้คนเข้ามาแล้วขับออกไปทันที แม่นมเดือดจัด ปากสั่นระริก “พระชายาฉีเอาแต่ใจ เหตุใดท่านอ๋องก็เป็นไปด้วยล่ะเพคะ? ข้าน้อยได้รับคำสั่งมา ไปไม่ได้เด็ดขาด หากเกิดอะไรขึ้น ถึงท่านอ๋องจะเสียใจก็สายไปเสียแล้ว”

อ๋องฉีอยากตบปากนางเสียเดี๋ยวนี้ พูดด้วยความโกรธ “อี้เอ๋อยังไม่คลอด เจ้าพูดอะไรหากเกิดอะไรขึ้น? เชื่อไหมว่าข้าจะฉีกปากเจ้าให้เละเลย? ไสหัวไปซะ! ไสหัวไปให้หมด!”

ทหารในจวนเข้ามาขับคนที่มาจากตำหนักฮองเฮาออกไป พอหยวนหย่งอี้ได้ระบายอารมณ์ก็สบายใจขึ้นมาหน่อย

แต่นางกลับขมวดคิ้วขึ้นมาอีก “ไม่รู้เสด็จแม่จะออกวังมาหรือเปล่านะ”

หยวนชิงหลิงหัวเราะ “มารดาแผ่นดิน จะออกจากวังง่ายๆ ได้ยังไง?”

แม่นมสี่รับผิด “ฮองเฮาโปรดอย่าทรงกริ้วเพคะ ถึงพระชายารัชทายาทจะทรงครรภ์อยู่ แต่ไม่ได้คลอดเดือนนี้ อีกอย่างฐานะของพระชายารัชทายาทในตอนนี้ก็คือหมอ ข้าน้อยจึงคิดว่าไม่เป็นไรเพคะ”

“เจ้าคิด? เจ้ามีฐานะสูงส่งเพียงใด? ยังมาคิดว่า? หรือคิดว่าตัวเองปรนนิบัติไท่ซ่างหวงมาช่วงหนึ่ง อย่าคิดว่าข้าไม่รู้นะ พูดซะน่าฟังว่าไท่ซ่างหวงสั่งให้ออกวังมาปรนนิบัติพระชายารัชทายาท แต่ที่จริงถูกขับออกจากวังเพราะคิดร้ายไท่ซ่างหวง!”

ฮองเฮาอยู่ในวังต้องระวังกิริยามาพักใหญ่ สะสมความโกรธไว้เต็มอก ครั้งนี้ได้ออกวังมาจวนลูกชายตัวเอง แถมได้เห็นหยวนชิงหลิงที่ตนเกลียดมากอยู่ที่นี่อีกจึงยิ่งโมโห ด่าพระชายารัชทายาทไม่ได้ จึงได้แต่ด่าทอแม่นมสี่ระบายอารมณ์

หยวนหย่งอี้ฟังจากห้องคลอด โกรธจัด จับมือหยวนชิงหลิงแล้วพูด “เจ้าไม่รู้ ตั้งแต่ข้าตั้งท้องก็ส่งคนมาถามนั่นถามนี่ทุกวัน ให้ข้ากินนั่นกินนี่ กินไม่ลง อาเจียนออกมาก็ยังต้องกิน ไม่รู้ว่ายาขนานอะไรแล้วยังจัดมาให้ข้าอีก ไม่กินก็โกรธ มีพระเสาวนีย์ให้คนมาตำหนิข้า”

วันนี้ตอนที่แม่นมคนนั้นมายังพูดอีก ว่าถ้าคลอดลูกชาย ฮองเฮาจะตกรางวัล แต่ถ้าข้าคลอดลูกสาวก็จะไม่มีรางวัล นี่มันอะไรกัน? น่าโมโหชะมัด จะโมโหใส่นางก็ไม่ได้ เพราะถึงนางจะทำอะไรข้าไม่ได้ ก็ต้องไปลงกับเจ้าเจ็ด พี่หยวน ข้าโมโหจริงๆ ท่านอย่าไปนะ ถ้าท่านไม่อยู่นี่ ข้าจะกลัวมาก

หยวนชิงหลิงมองนางที่โมโหควันพุ่ง หัวเราะแล้วพูดปลอบ “ไม่ต้องโมโหไป เก็บแรงเอาไว้คลอดลูกดีกว่า เสียแรงเปล่า สมัยก่อนท่านแม่ของเจ้าห้าต่อกรง่ายที่ไหน?

ไม่ใช้ให้ข้าเดินเข้าประตูผีไปแล้วรอบหนึ่งเหรอ? ตอนที่ข้าคลอดเด็กๆ เจ้าก็อยู่ช่วยเฝ้าตลอด เทพมงคลชนกันอะไรนั่นข้าไม่สนใจหรอก วันนี้ข้าจะอยู่ที่นี่นี่แหละ ใครก็อย่าคิดไล่ข้าไป”

ตระกูลหยวนยังไม่มีใครมา มีแต่ฮองเฮาเฝ้าอยู่ที่นี่ ถ้านางไปจะยิ่งไม่วางใจใหญ่

เมื่อหยวนหย่งอี้ได้ยินว่านางไม่ไปก็วางใจ แต่แพล็บหนึ่งแล้วก็ขมวดคิ้วอีก เอ่ย “พูดจริงๆ นะ พ่อแม่สวีอีเป็นแบบนี้ ข้าล่ะดีใจแทนอะซี่จริงๆ ต่อไปไม่ต้องอยู่กับแม่สามี นิสัยของอะซี่ อยู่แบบนี้ไม่ไหวหรอก”

ก็จริง แม้สวีอีจะน่าสงสารมาก แต่พวกเขาก็มีครอบครัวเล็กๆ ของตัวเอง ต่อไปสามีภรรยา รักใคร่ปรองดองกันก็ดี ทะเลาะเบาะแว้งกันก็ช่าง อย่างไรก็ได้ใช้ชีวิตของตัวเอง