บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 939

เมื่อตระกูลหยวนรู้เรื่องนี้แล้วก็เดือดจนเต้นผาง แต่พอเห็นหยวนหย่งอี้พาลูกน้อยกลับมาก็ดีใจกันใหญ่ จัดการให้พักที่ห้องเดิมของนาง แล้วเริ่มปรนนิบัติอยู่เดือน

เนื่องจากวันรุ่งขึ้นเป็นว่ามงคลสมรสของอะซี่ ดังนั้นเรื่องนี้จึงพักไว้ก่อน คนก็กลับมาแล้ว ไม่ถูกข่มเหงอีก ไม่รีบเอาความ อีกอย่าง ไม่จำเป็นต้องทำเรื่องขึ้นเอง ให้คนไปพูดในวังสักหน่อย แล้วให้คนไปพูดต่อหน้าโสวฝู่อีกนิด ตระกูลหยวนเป็นแค่ผู้เคราะห์ร้าย ไม่ต้องพูดสักคำก็มีคนออกหน้าจัดการให้แล้ว

แถมทุกคนได้เห็นเจ้าตัวน้อยตัวชมพูแล้วก็ใจละลาย หากฮองเฮาไม่ก่อเรื่องก็กลับบ้านมาอยู่เดือนไม่ได้

คนตระกูลหยวนไม่ค่อยถือธรรมเนียมข้อห้ามสักเท่าไหร่ สำหรับพวกเขา ทุกสิ่งที่ได้มาในวันนี้ล้วนแลกมาด้วยเลือดเนื้อ ไม่ได้ได้มาเปล่าๆ และไม่เคยคิดจะเอามาเปล่าๆ ด้วย ดังนั้นจึงใช้ชีวิตอย่างเปิดเผย ไม่หวาดเกรงสิ่งใด

ไม่นานเรื่องที่พระชายาฉีให้กำเนิดบุตรีก็เข้าถึงหูฮ่องเต้หมิงหยวน ฮ่องเต้หมิงหยวนกำลังเล่นกับเจ้าสิบอยู่ที่ตำหนักฮู่เฟย เมื่อรู้ข่าวว่ามีหลานสาวก็ดีใจมาก สั่งให้มู่หรูกงกงส่งของขวัญไปที่จวนอ๋องฉีทันที

แต่มู่หรูกงกงกลับหน้านิ่ว เอ่ย “ฝ่าบาท รอให้ครบเดือนค่อยประทานของขวัญดีหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ?”

“ครบเดือนก็มีของครบเดือน ตอนนี้เป็นการชมเชยชายาฉีที่เพิ่มลูกหลานให้ราชวงศ์”

ฮ่องเต้หมิงหยวนอุ้มเจ้าจ้ำม่ำ หยอกเล่นกับคางน้อยๆ “ตอนนี้เจ้าไม่เด็กที่สุดแล้วนะ เจ้าที่เสด็จอาเนี่ย เป็นได้สมชื่อสมศักดิ์แล้ว พี่เจ็ดเจ้ามีหลานสาวให้เจ้าแล้วนะ เด็กกว่าเจ้าอีก”

เจ้าสิบมือไม้เริงร่า ฉีกยิ้มให้เห็นคางสามชั้นตามมาตรฐาน

ทว่าฮู่เฟยกลับฟังความนัยออก จึงถาม “ท่านกงกง ทำไมถึงประทานของขวัญวันนี้ไม่ได้เล่า? ทำไมหน้าท่านยู่ยี่อย่างนี้ล่ะ?”

มู่หรูกงกงแอบมองฮ่องเต้หมิงหยวนทีหนึ่ง แล้วอึกอัก

ฮ่องเต้หมิงหยวนเหลือบมองเขา “ไปเรียนท่าทางลับๆ ล่อๆ แบบนี้มาตั้งแต่เมื่อไร? มีอะไรก็ว่ามา”

เมื่อนั้นมู่หรูกงกงจึงเงอะงะพูด “ฝ่าบาท คืออย่างนี้พ่ะย่ะค่ะ พระชายาฉีให้กำเนิดจวิ้นจู่แล้วก็กลับบ้านเดิม ฉะนั้นข้าน้อยก็เลยไม่รู้ว่าหากประทานของขวัญ จะต้องไปที่ตระกูลหยวนหรือว่าจวนอ๋องฉีพ่ะย่ะค่ะ”

ฮ่องเต้หมิงหยวนชะงัก ส่งเจ้าสิบให้ฮู่เฟย “ทำไมเพิ่งคลอดก็กลับบ้านเดิมล่ะ? สองคนทะเลาะอะไรกัน?”

“ไม่ใช่อ๋องฉีทะเลาะหรอกพ่ะย่ะค่ะ” มู่หรูกงกงคุกเข่าตรงหน้า “ฮองเฮาเสด็จไปจวนอ๋องฉี พอทราบว่าพระชายาให้กำเนิดท่านหญิงก็ไม่พอใจ พูดกับพระชายาผ่านประตูว่าจะให้ท่านอ๋องแต่งชายารอง ตรัสว่าคลอดลูกสาวไม่มีประโยชน์ อ๋องฉีกับพระชายาเสียใจมากก็เลยกลับบ้านเดิมพ่ะย่ะค่ะ”

ฮ่องเต้หมิงหยวนยังไม่ทันพูด ฮู่เฟยก็พูดด้วยความตกใจ “สวรรค์ เรื่องใหญ่เลยนะ”

ฮ่องเต้หมิงหยวนทำหน้าขรึม “เหลวไหลจริงๆ เพิ่งคลอดลูก เป็นเวลาที่ต้องพัก ทำไมถึงกลับบ้านเดิมไปล่ะ? ไม่ใช่ทำเรื่องเล็กให้เป็นเรื่องใหญ่หรือ?”

แม้ฮ่องเต้หมิงหยวนก็คิดว่าฮองเฮาทำเกินไป แต่หยวนหย่งอี้ก็ทำเรื่องเล็กให้เป็นเรื่องใหญ่ด้วย แต่ไหนมาก็เห็นนางเข้มแข็งมาตลอด ไม่เหมือนคนสำออย

ดังนั้นคำพูดนี้จึงเป็นการตำหนิหยวนหย่งอี้

ฮู่เฟยอุ้มเจ้าสิบ น้ำเสียงเสียใจและน้อยใจเล็กน้อย “ดีว่าหม่อมฉันให้กำเนิดโอรสนะเพคะ หากเป็นเจ้าหญิง มิต้องฟังคำพูดแย่ๆ หรือ?”

ตอนนี้ฮ่องเต้หมิงหยวนก็รู้นิสัยนางแล้ว เมื่อได้ยินดังนั้นก็รู้ว่านางคิดไม่เหมือนตน จึงถาม “ยังไง? เจ้าคิดว่ากลับบ้านเดิมถูกต้องแล้วหรือ?”

ฮู่เฟยยื่นปลอกเล็บเกาคราบที่มุมปากเจ้าสิบ พูดน้ำเสียงเย็น “เมื่อก่อนหากมีใครบอกหม่อมฉันว่าคลอดลูกก็เหมือนเข้าประตูผีรอบหนึ่ง หม่อมฉันต้องไม่เชื่อแน่ คลอดลูกจะยากแค่ไหนกันเชียว?