บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 980

หลังจากหยู่เหวิยเทียนออกเดินทางได้สองสามวัน อ๋องเว่ยถึงได้รับจดหมายของอ๋องซุน

เมื่อรู้ว่าจิ้งเหอถูกคนเจียงเป่ยลักพาตัวไป เขาก็แทบมุ่งหน้าไปเลือกทหารที่ค่ายทันที แต่แม่ทัพข้างตัวรั้งเขาเอาไว้ บอกว่าเคลื่อนพลโดยไม่คำนึงถึงสิ่งใดไม่ได้เด็ดขาด แต่จะห้ามปรามเจ้าสามที่หัวใจมีแต่ความร้อนรนและความโกรธแค้นได้อย่างไร? หัวใจของเขาได้ลอยไปถึงเจียงเป่ยแล้ว

สุดท้ายแม่ทัพจนใจจึงได้แต่ตีเขาให้สลบก่อน แล้วมัดเขาติดเตียง รอเขาฟื้นขึ้นมาสงบสติอารมณ์

แต่พออ๋องเว่ยฟื้นขึ้นมาก็โมโหโกรธาหนัก ทว่าเชือกที่ใช้มัดเขาเป็นเชือกเอ็น เหนียวแน่นเป็นที่สุด ดังนั้นถึงเขาเกรี้ยวกราดอย่างไรก็ดิ้นไม่หลุด

รองแม่ทัพฟางฝูจึงเอ่ย “ท่านอ๋อง โปรดพิจารณาด้วย ทหารของพวกเขาเฝ้าประจำอยู่ที่ชายแดน จะเคลื่อนไปไหนไม่ได้เด็ดขาด อีกอย่างทหารพวกนี้ยังต้องเฝ้าระวังอ๋องอานอีกนะพ่ะย่ะค่ะ”

“ข้าไม่ได้จะเอาไปหมด เจ้าปล่อยข้า ข้าจะเอาไปแค่ไม่กี่ร้อยเท่านั้น” อ๋องเว่ยโมโหจนตาแดงก่ำ จ้องขมึงฟางฝู “ฟางฝู เจ้ากล้าขัดคำสั่งข้าหรือ?! ข้าจะฆ่าเจ้า!”

ฟางฝูย่อเข่าลงข้างหนึ่ง พูดเตือนไปตรงๆ “ถึงท่านอ๋องจะฆ่ากระหม่อม กระหม่อมก็ให้พระองค์ไปไม่ได้พ่ะย่ะค่ะ เอาคนไปแค่ไม่กี่ร้อยคนจะบุกเข้าเจียงเป่ยได้อย่างไร?

ที่นั่นเป็นดินแดนประหลาด เข้าไม่ได้ จะออกก็ไม่ได้ เอาคนไปไม่กี่ร้อยก็เท่ากับไปตายเปล่า กระหม่อมจะให้พระองค์ทำเรื่องผิดพลาดไม่ได้ กว่าราชสำนักจะเปลี่ยนทัศนคติต่อท่านใหม่ โองการให้กลับเมืองหลวงก็อีกไม่ช้าแล้ว จะมาเสียกลางคันไม่ได้เด็ดขาดพ่ะย่ะค่ะ”

อ๋องเว่ยเกรี้ยวกราด “ข้าไม่สนใจ! กลับเมืองหลวงอะไร? ข้าไม่อยากกลับ ปล่อยข้า! ข้าไม่เอาทหารไปซักคนเดียวแบบนี้ได้หรือยัง? ข้าคนเดียวก็บุกเข้าไปได้!”

“อย่างนั้นยิ่งไม่ได้กันใหญ่พ่ะย่ะค่ะ ทรงรอก่อน องค์รัชทายาทต้องมีคำสั่งมาแน่ เขาต้องมีวิธี ทรงรอซักสองวันก่อนพ่ะย่ะค่ะ”

“ข้าไม่อยากรอซักนาทีเดียว ปล่อย!” อ๋องเว่ยเดินพลัง อัดอั้นจนหน้าเป็นสีเขียวม่วง เมื่อฟางฝูเห็นดังนั้นแล้วก็จำต้องยกสันมือขึ้นอีกครั้ง

“ฟางฝู เจ้ากล้า...!”

เมื่อสับสันมือลงไปด้วยกำลังที่พอดี ก็ทำให้อ๋องเว่ยเค้นพลังไม่ออก

แต่โชคดีที่ไม่นานจดหมายของหยู่เหวินเห้าก็มาถึง ทำให้เขาไม่มุทะลุ ทางเมืองหลวงกำลังคิดหาวิธี ในเมื่อจะช่วยก็ต้องให้มั่นใจที่สุด ไม่เช่นนั้นนอกจากจะช่วยจิ้งเหอออกมาไม่ได้ แล้วยังจะทำให้ทหารต้องตายอยู่ที่เจียงเป่ยอีก

ตอนนี้คนที่อ๋องเว่ยเชื่อก็มีแต่หยู่เหวินเห้าเท่านั้น ดังนั้นจดหมายของหยู่เหวินเห้าจึงทำให้เขาค่อยๆ สงบลง รอจนฟางฝูอ่านจดหมายจบแล้วเขาก็นิ่งงันไปพักหนึ่ง เอ่ย “ข้ารู้แล้ว ปล่อยข้า”

เมื่อนั้นฟางฝูถึงปล่อยตัวเขา แต่อ๋องเว่ยกลับกระโดดเด้งขึ้นมา ต่อยหน้าฟางฝูแล้ววิ่งโร่ออกไปราวกับพายุ

ฟางฝูตกตะลึง รีบตามออกไป “ท่านอ๋อง ไม่ได้นะพ่ะย่ะค่ะ!”

จากนั้นด้านนอกก็มีเสียงพิโรธของอ๋องเว่ยดังมา “เจ้ามัดข้าไว้ตั้งสิบสองชั่วยาม ข้าฉี่จะแตกแล้ว!”

ฟางฝูคลึงแก้ม เงอะๆ งะๆ ถอยกลับไป ใครให้ท่านกลั้นไว้เล่า? ท่านฉี่รดกางเกงไม่ได้หรือ?

หลังจากอ๋องเว่ยยิงกระต่ายกลับมาก็แย่งจดหมายไปอ่านซ้ำแล้วซ้ำเล่า แม้ยังร้อนรนหนักเหมือนเดิม แต่ก็ค่อยๆ สงบลงแล้ว

ก็จริง หากไม่เตรียมการให้พร้อม ความเป็นไปได้มากที่สุดก็คือตายเป็นเพื่อนนางที่เจียงเป่ย เขาต้องช่วยนางออกมาให้ได้ นางต้องมีชีวิตต่อ

เรื่องนี้อ๋องอานและพระชายาก็รู้แล้วเหมือนกัน พระชายาอานจึงกล่าวกับอ๋องอานว่า “ที่พวกเขาสองสามีภรรยาทะเลาะกันจนเป็นแบบนี้ ท่านก็มีส่วนรับผิดชอบ ไม่งั้นทรงก็ไปเป็นเพื่อนเขาเถอะเพคะ”

อ๋องอานมองใบหน้าเย็นชืดของนาง จากนั้นก็หัวเราะเย็น “การไปครั้งนี้อันตรายแค่ไหน เจ้ารู้ไหม?”

พระชายาอานพยักหน้า พูดเสียงเบา “เพคะ”

“เพราะงั้น เจ้าอยากให้ข้าไปตายเร็วๆ ใช่ไหม?” อ๋องอานยิ้มเย็น น้ำเสียงปนความน้อยใจเล็กๆ