Battling Records of the Chosen One บันทึกศึกผู้กล้าท้าสวรรค์ นิยาย บท 3237

ตอนที่ 3237 เรื่องของจักจั่นทองตัวนั้น

จักจั่นทองจากไปแล้ว

หายไปจากโลกนี้อย่างสิ้นเชิง

นึกถึงแต่ละเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นวันนี้ ย้อนคิดถึงความทรงจำเกี่ยวกับจักจั่นทองในอดีต

ทุกคนต่างอดเสียใจไม่ได้

เกลียดไหม

ก็ไม่ถึงกับเกลียด

ไม่เกลียดหรือ

ก็ไม่ใช่

อารมณ์ของทุกคนล้วนละเอียดอ่อนและซับซ้อน

สำหรับโพธิกับเฉินหลินคง จักจั่นทองคือ ‘สหายรู้ใจ’ และเป็นผู้ร่วมมรรค เป็นสหายที่เคยดื่มสุราถกมรรค เคียงบ่าเคียงไหล่กัน

สำหรับหลินสวิน จักจั่นทองคือผู้อาวุโสที่ควรแก่การไว้วางใจและเลื่อมใส

สำหรับเฉินซี ซย่าจื้อ ตัวตนของจักจั่นทอง ที่ผ่านมาก็ไม่เคยทำให้พวกเขารู้สึกถึงความเป็นอริใดๆ

ทว่าความจริงที่ไม่สามารถปฏิเสธได้คือ จักจั่นทอง ไท่ชู และเจ้าลัทธิไท่ซ่างเดิมทีเป็นร่างเดียวกัน แม้พวกเขามีมรรคาที่ตนเสาะแสวง แต่ในด้านการช่วงชิงพลังแห่งนิพพาน พวกเขาอยู่ฝ่ายเดียวกัน

เพราะแบบนี้ยามจักจั่นทองหายไปจากโลกนี้ จึงทำให้อารมณ์พวกเขาซับซ้อน จิตใจยากจะสงบ

ห่างออกไปไท่ชูกำลังจ้องบริเวณที่จักจั่นทองหายไปอย่างอึ้งๆ คล้ายหัวเราะและเหมือนร้องไห้ สีหน้าแปรเปลี่ยนไม่หยุด ซับซ้อนถึงขีดสุด

ครู่ใหญ่สายตาของเขามองไปยังหลินสวิน เอ่ยว่า “ไว้ชีวิต… อีกาดำได้หรือไม่”

อีกาดำสั่นไปทั้งตัว เบิกตาโพลง

ในภาพจำของนาง ทั้งชีวิตนี้เจ้าลัทธิผ่านยุคสมัยมากมาย ในกาลเวลาไร้สิ้นสุดที่ผ่านมาพบเจอเรื่องราวในโลกไม่น้อย ผ่านความทรมานเป็นตาย แต่กลับไม่เคยอ้าปากขอร้องใคร!

ทว่าตอนนี้…

เขากลับขอร้องหลินสวินเพื่อนาง!

“ข้าไม่เอา! ไม่เอา!…” อีกาดำคล้ายเสียการควบคุม แผดเสียงกล่าว “ก็แค่ตายเท่านั้น ข้าไปกับท่านด้วย ข้าไม่กลัว!”

ไท่ชูยิ้มน้อยๆ ไม่ได้สนใจนาง เพียงเคลื่อนสายตาไปมองหลินสวิน

“นางอยู่กับข้าตั้งแต่เด็ก ติดตามเคียงข้างข้ามาทั้งชีวิต ข้าสามารถรับรองได้ว่าที่ผ่านมานางไม่เคยมีโอกาสก่อกรรมทำชั่ว แม้ยามเจ้าเข้ามาในแหล่งสถานอัศจรรย์ นางอยากฆ่าเจ้าให้ตายก็ไม่สามารถทำได้ เพราะถูกข้าพามาอยู่ข้างตัวแทน…”

ไท่ชูพูดเสียงเบา “ผู้หญิงที่ดีเช่นนี้ หากตายเพราะข้าไท่ชูก็น่าเสียดายเกินไปแล้ว”

“ได้”

ห่างออกไปหลินสวินพยักหน้า

ไท่ชูคล้ายผ่อนลมหายใจยาว ประสานมือพร้อมรอยยิ้ม “ขอบคุณมาก”

“เจ้าลัทธิ ข้าบอกแล้ว ข้าจะอยู่กับท่าน ต่อให้เป็นความตายก็ต้องตายด้วยกัน…”

อีกาดำเงยใบหน้าเล็กขึ้นจ้องมองไท่ชู ในดวงตาแดงเลือดวาววามมีน้ำตาไหลไม่หยุด เสียงกลับขาดๆ หายๆ จากนั้นร่างพลันอ่อนยวบล้มลงในอ้อมกอดของไท่ชู

และบนร่างนาง พลังชีวิตกำลังไหลออกไปอย่างรวดเร็ว ร่างอรชรเปลี่ยนเป็นก็เย็นเยียบลง

รอยยิ้มบนใบหน้าของไท่ชูชะงักค้างไปทันที

เขาก้มหน้าลง มองเด็กสาวในอ้อมกอด ครู่ใหญ่ถึงยกมือที่สั่นระริกขึ้นมา ลูบผมยาวของอีกาดำเบาๆ เอ่ยเสียงเบาว่า “ข้าบอกเจ้าตั้งแต่เมื่อก่อนแล้วว่าข้าแพ้น้ำตาที่สุด แต่เหตุใดจึง… ไม่เชื่อฟังคำพูดข้า…”

เสียงจนปัญญา มีความเศร้าและความขมขื่นที่ยากจะปกปิดเสี้ยวหนึ่ง

ภาพนี้ทำเอาพวกหลินสวิน เฉินซีที่อยู่ห่างออกไปอดหวั่นไหวไม่ได้

ฆ่าตัวตายเพื่อบูชาความรักหรือ

หรือควรพูดว่า ไม่ยอมมีชีวิตอยู่บนโลกนี้เพียงลำพัง ถึงได้ใช้วิธีเช่นนี้ฆ่าตัวตายต่อหน้าคนที่ตนรักที่สุด

“ข้าสามารถช่วยชีวิตนางกลับมาได้”

ห่างออกไปหลินสวินพูด

การกระทำของอีกาดำ ทำให้เขานึกถึงท่าทีอันเด็ดเดี่ยวที่เพื่อช่วยตนเองก็ไม่สนใจอะไรทั้งสิ้นของซย่าจื้อเมื่อครู่ ในใจเกิดอารมณ์แปลกประหลาด

“ไม่ต้องแล้ว ให้นางมีชีวิตอยู่ต่อไปอาจจะเจ็บปวดยิ่งกว่าตายไปเช่นนี้…”

ไท่ชูก้มหน้ามองอีกาดำในอ้อมแขน น้ำตาคลอในดวงตา “อีกาน้อย บนโลกนี้ก็มีแค่เจ้าที่โง่งมถึงเพียงนี้…”

จากนั้นเขาส่ายหน้า ดวงตากวาดมองพวกหลินสวิน เฉินซี ก่อนยิ้มกล่าว “ทุกท่าน การประชันหมากในวันนี้ข้ามีความสุขมาก ตอนนี้ความไม่ยินยอมในใจก็สล่ยหายไปแล้ว สิ่งเดียวที่เสียดาย อาจจะเป็นเรื่องที่ไม่สามารถเจอมือกระบี่คนนั้นอีกครั้ง แต่แบบนี้ก็ดี แม้ตายไปก็สามารถเก็บไว้เป็นที่ระลึกได้”

เขากอดร่างงดงามของอีกาดำพร้อมรอยยิ้ม สีหน้าเบิกบาน คล้ายกลับไปเป็นผู้ที่ทระนง สง่างาม และเยือกเย็นเหมือนเช่นเมื่อคราแรก

เพียงแต่เขากับอีกาดำในอ้อมแขนกลับค่อยๆ กลายเป็นละอองแสงมายา หายไปทีละน้อยกลางฟ้าดิน จากไปเช่นนี้

ไม่มีความเป็นไปได้ที่จะปรากฏตัวอีก

บริเวณที่พวกเขาหายไปมีหินลับกระบี่คู่หนึ่งทิ้งไว้ตรงนั้น

เวลานี้เฉินซีประสานมือจากไกลๆ “ลาก่อน!”

ส่วนหลินสวินเดินเข้าไปเก็บหินลับกระบี่คู่นั้น

‘เก็บเป็นที่ระลึก… ก็ไม่รู้ว่าเมื่อผู้อาวุโสมือกระบี่ผู้นั้นรู้ว่าเจ้าร่วงหล่นที่นี่ จะดีใจหรือเสียดายแทนเจ้า…’

หลินสวินพึมพำกับตัวเองเบาๆ

ขณะพูดซย่าจื้อก็พุ่งเข้ามาแล้ว กอดหลินสวินไว้แน่น

บนใบหน้างดงามไร้ที่ติเจือความโล่งใจและยินดีจากส่วนลึกของหัวใจ

ห่างออกไปโพธิและเฉินหลินคงเห็นเช่นนี้ต่างยิ้มอยู่เงียบๆ

เวลานี้ความเงียบชนะเสียงใดๆ