บุบผาร้อยเสน่ห์ นิยาย บท 106

บทที่ 106 คำสั่งพระชายาจิ้ง

“เวยเอ๋อร์ วันนี้พวกเราไปโรงละครงิ้วดีหรือไม่?” ซ่านจวนฮ่าวนั่งอยู่ข้างหน้าต่าง เข้ามาปลุกนางให้ตื่น กู้อ้าวเวยที่เพิ่งตื่นมาเมื่อกี้นี้ พลิกตัวอย่างหงุดหงิด นางจะไม่แปลกใจที่เห็นซ่านจวนฮ่าวเข้ามาทางหน้าต่าง เพียงแต่เมื่อคืนนี้นางนอนดึกมาก พระอาทิตย์ด้านนอกก็เพิ่งจะขึ้นมาเมื่อไม่นานมานี้ นางจึงไม่ลุกจากเตียงนอนเด็ดขาด

ซ่านจวนฮ่าวยกยิ้มมุมปาก บ่าวรับใช้หลายคนก็เข้ามาข้างๆ เขา ทำความเคารพแล้วพูดว่า “องค์ชายหก พระชายาจิ้งยังไม่ตื่น อย่าเพิ่งรบกวนนางจะดีกว่าเพคะ”

“เวยเอ๋อร์ยังไม่ถือสาข้า พวกเจ้าก็อย่ามากวนโมโหให้ข้าอารมณ์ไม่ดี” เมื่อซ่านจวนฮ่าวเห็นเหล่าบ่าวรับใช้ แววตาก็พลันเปลี่ยนเป็นเย็นชาในชั่วพริบตา บ่าวรับใช้หลายคนย่อมไม่กล้าจะพูดอะไรมาก จึงทำได้แค่ผลักชิงต้ายให้เข้ามา ชิงต้ายเองก็เป็นคนใจกล้าอยู่แล้ว ผลักประตูออกอย่างไม่สนใจใคร แล้วยกน้ำสะอาดเข้ามา ทั้งช่วยกู้อ้าวเวยจัดหนังสือบนโต๊ะที่ยุ่งเหยิงหลังจากที่นางอ่านเสร็จแล้วเมื่อคืนนี้ให้เป็นระเบียบ นางทำตัวยุ่งอยู่กับงานตลอด แต่ก็ทำเหมือนมองไม่เห็นซ่านจวนฮ่าว หลังจากผ่านไปสองชั่วยาม กู้อ้าวเวยก็ตื่นขึ้นมาด้วยอาการงัวเงีย เมื่อนางขยี้ตาก็พบว่ามีคนกำลังนั่งอยู่ข้างเตียงของนาง “ท่านมานั่งตรงนี้ได้อย่างไร?”

“ข้านั่งมาสองชั่วยามแล้ว” ซ่านจวนฮ่าวหัวเราะคิกคักเบาๆ ชิงต้ายนำชุดที่เลือกให้กู้อ้าวเวยมาวางไว้ด้านข้างนานแล้ว จากนั้นเขาก็ลูบศีรษะของนางเบาๆ “ตื่นแล้วก็ลุกขึ้นมา เดี๋ยวให้คนทำอะไรอร่อยๆ มาให้เจ้ากิน”

ถูกเจ้าเด็กขนเหลืองนี่ปฏิบัติต่อนางราวกับเป็นเด็ก กู้อ้าวเวยหัวเราะออกมาอย่างอดไม่ได้ “ข้าไม่ใช่เด็กแล้วนะ” องค์ชายหกผู้นี้ยังมีมุมน่ารักอยู่ไม่น้อย

นางเปลี่ยนเสื้อผ้าอย่างรวดเร็ว แล้วกินข้าวเสร็จในเวลาไม่นาน ซ่านจวนฮ่าวที่รอนางกว่าสองชั่วยามในเช้านี้ กลับหายไปไม่เห็นเงา เขาบอกว่ามีธุระที่ต้องไปทำ แต่กลับเป็นกู้เหยียนจือที่ถือดาบเดินเข้ามาแทน ทั้งตัวเต็มไปด้วยโคลนตม

“เป็นอะไรไป? มีคนรังแกเจ้างั้นหรือ?” กู้อ้าวเวยรีบลุกขึ้นมา เอาผ้าให้เขาเช็ดหน้าให้สะอาด

กู้เหยียนจือที่แข็งทื่อเหมือนก้อนหิน ผ่านไปนานถึงเอ่ยปากว่า “ช่วงนี้ในเทียนเหยียนมีพ่อค้ามนุษย์อยู่กลุ่มหนึ่ง ข้าออกไปเมื่อเช้าและเห็นเข้าแต่ไม่ชัดเท่าไหร่ ใครจะรู้ว่าพอออกจากเมืองแล้วข้าจะไม่รู้เส้นทาง ระหว่างทางข้าถูกทำร้าย เลยกลิ้งลงมาจากบนเขา ”

“ที่เทียนเหยียนมีพ่อค้ามนุษย์ด้วยงั้นหรือ?” กู้อ้าวเวยรู้สึกตกใจ มือทั้งสองข้างก็กดไหล่กู้เหยียนจือให้เขานั่งลง ชิงต้ายก็รีบนำถ้วยและตะเกียบเข้ามา แล้ววางลง

บนมือของกู้เหยียนจือยังมีโคลนตมเปื้อนอยู่ จึงเกรงใจที่จะหยิบชามกับตะเกียบ กู้อ้าวเวยจึงนึกขึ้นมาได้ว่ากู้เหยียนจือโตขึ้นมาในเมืองเล็กๆ ตั้งแต่มาที่เทียนเหยียนก็เกรงใจกับทุกอย่างไปหมด ปกติจะไม่ออกไปไหน เขามักจะกลัวหัวหดอยู่ในตำหนัก ยิ่งไม่ต้องพูดถึงว่ากู้จี้เหยาจะปลูกฝังมารยาทอะไรพวกนั้นให้เขาหรือไม่

กลับเป็นนางพี่สาวผู้นี้ที่ละเลยเขาเอง นางจึงใช้ผ้าจุ่มน้ำสะอาด แล้วเอามาเช็ดมือของเขาให้สะอาด อีกทั้งยังช่วยเขาดึงแขนเสื้อขึ้นมาอย่างไม่สนใจใคร แล้วพูดว่า “ท่านอ๋องจิ้งไม่อยู่ ไม่ต้องสนใจกฎระเบียบหรอก”

“แต่ว่าท่านพี่รองบอกว่า...”

“ไม่ต้องไปใส่ใจ คิดซะว่าที่นี่เป็นบ้านของตัวเอง อยู่บ้านตัวเองอยากทำอะไรก็ทำ หากเจ้ายังคิดจะไปไล่ตามพ่อค้ามนุษย์ พอเจ้าแสดงป้ายคำสั่งก็จะมีคนไปกับเจ้าด้วย ทำเช่นนี้ถึงจะปลอดภัย” กู้อ้าวเวยหยิบป้ายแขวนเอวประจำจวนอ๋องที่อยู่ตรงเอวของตนออกมา ก้มตัวลงแล้วใส่มันเอาไว้ตรงเอวของเขา

กู้เหยียนจือยิ่งเกรงใจมากกว่าเดิม หลังจากที่กินข้าวเสร็จแล้วก็ออกไปข้างนอก เขาต้องการจะไปตามหาพ่อค้ามนุษย์พวกนั้น

“ชิงต้าย ถ้าวันปกติเจ้าไม่มีธุระอะไรก็ไปอยู่เป็นเพื่อนกู้เหยียนจือ อย่าให้กู้จี้เหยาสอนกฎระเบียบของเทียนเหยียนหรือกฎระเบียบของตำหนักอ๋องให้เขา กฎระเบียบพวกนั้นล้วนเป็นเรื่องที่ไม่จำเป็น อยู่ในตำหนักไม่จำเป็นต้องบังคับให้ทำ” กู้อ้าวเวยจัดระเบียบกระเป๋าคาดเอวให้เรียบร้อยพร้อมกับพูดขึ้นมา

“หากไม่มีกฎระเบียบก็ไม่สามารถทำอะไรสำเร็จได้ ให้เขาเรียนรู้กฎระเบียบมากๆ ไม่ใช่เรื่องที่ดีสำหรับเขาหรือเพคะ?” ชิงต้ายกล่าว

“เดิมทีเมืองเทียนเหยียนแห่งนี้ก็กำหนดกฎระเบียบมากมายอยู่แล้ว หากยังต้องมาปฏิบัติตามกฎระเบียบในตำหนักอีก เช่นนั้นก็ไม่ต้องทำอะไรแล้วล่ะ” กู้อ้าวเวยยิ้มออกมาอย่างจนใจ ใส่กระเป๋าคาดเอวเตรียมตัวไปที่ร้านจี้ซื่อถาง

เมื่อไม่กี่วันก่อนซ่านจวนฮ่าวเพิ่งจะออกจากตำหนักอ๋องไป เห้อจิ้นหล่างก็ส่งจดหมายมาให้นาง

บอกว่าหมอที่บ้านริมน้ำโล่เสียถูกกักตัว ตอนที่ท่านอ๋องจิ้งจากไปก็พาหมอที่จี้ซื่อถางไปด้วยไม่น้อย หวังว่ากู้อ้าวเวยจะมีเวลามาช่วยเป็นหมอประจำที่ร้าน เมื่อนึกถึงสิ่งที่ท่านหมอเห้อจิ้นหล่างเตือนสติกับตน นางย่อมต้องรับปากเขา เพียงแค่หลายวันมานี้ยังไม่สามารถปลีกตัวไปได้