บุบผาร้อยเสน่ห์ นิยาย บท 111

ตอนที่111 ก็ไม่เลว

กู้อ้าวเวยไม่พูดไม่จาอุ้มเด็กหลายๆคนที่มีอายุค่อนข้างเล็กในครั้งเดียวออกไปข้างนอก เอาไปไว้ในที่ที่ปลอดภัย จากนั้นจึงย้อนเข้ามาอีกที ซ่านเซียนหยวนกับซ่านเซิ่งหานเมื่อเห็นเหตุการณ์ก็รีบรุดเข้ามาช่วยกู้อ้าวเวยอุ้มเด็กๆที่เหลืออยู่สิบกว่าคนไปไว้ในป่า

และซ่านจินจื๋อตั้งแต่ต้นจนจบก็ให้คนช่วยกันจับพวกโจรลักเด็กไว้

เมื่อเด็กๆทุกคนออกไปอยู่ข้างนอกกันหมดแล้ว กู้อ้าวเวยถึงรู้สึกสั่นไปทั้งตัวและหันไปกอดเบาๆเด็กคนที่เพิ่งฟื้นขึ้น แล้วถามคนในอ้อมกอดให้แน่ใจว่า”เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง......ร่างกายเจ็บปวดหรือไม่?ได้รับบาดเจ็บไหม?

“ว้า—“เด็กน้อยในอ้อมกอดกอดคอนางไว้แล้วร้องไห้เสียงดังเรียกหามารดา

กู้อ้าวเวยค่อยๆกอดเด็กน้อยไว้ กระทั่งซ่านจินจื๋อเดินเข้ามาใกล้นาง นางจึงส่งเด็กให้กับทหารคนที่อยู่ใกล้ แล้วเมื่อนางถูกดึงให้ลุกขึ้นก็เจอกับสายตาดุดัน”ดึกดื่นเช่นนี้……เจ้าออกมาทำไมกัน!”

“ข้าก็ออกมาดูท่านอย่างไรเล่าแม่ทัพผู้สง่างามทำไมถึงได้ใช้ยาสลบกับพวกเด็กๆ! นั่นคือข้าช่วยเจ้าจัดการศัตรูต่างหาก! แต่เขาเหล่านั้นเป็นเพียงเด็กๆนะ!”กู้อ้าวเวยคว้าเข้าที่สาบเสื้อของซ่านจินจื๋อ

ความเมตตาดีของนางบัดนี้โดนซ่านจินจื๋อเหยียบย่ำใต้ฝ่าเท้า

และความโกรธที่นางมีอยู่หลังจากนั้นเพิ่มขึ้นทันที นางผลักเขาติดกับกำแพงหินข้างๆด้วยดวงตาแดงก่ำ ทหารรอบกายนางไม่มีใครกล้าเคลื่อนไหวเข้ามา

จากอดีตจนปัจจุบัน ถึงแม้ว่าจะเป็นซูพ่านเอ๋อยังไม่กล้ากระทำเช่นนี้ต่อซ่านจินจื๋อ

“นี่คือวิธีการที่เร็วที่สุด”

“แต่ก็ยังมีวิธีการที่ดีกว่านี้! พวกเขาทุกๆคนก็มีหนึ่งชีวิตเหมือนกับท่าน! “กู้อ้าวเวยตีลงบนอกแกร่งของท่านแม่ทัพจนฝ่ามือระบม “พวกเขายังมีลมหายใจมีชีวิตเช่นเดียวกับท่าน”

ซ่านจินจื๋อคว้าข้อมือนางไว้:”แต่พวกเขาเป็นเพียงลูกคนจน!”

“เพียะ~~”

กู้อ้าวเวยยกมืออีกข้างขึ้นตบเข้าที่ใบหน้าท่านแม่ทัพเสียงดังลั่นฉาก ซ่านเซียนหยวนเมื่อเห็นใบหน้าที่อึมครึมไร้ความรู้สึกของซ่านจินจื๋อ ก็รีบเข้าไปลากกู้อ้าวเวยถอยห่างออกมา แต่นางก็ยังไม่ลดละความพยายามที่จะก้าวไปข้างหน้า: ”ชานหลางประกอบขึ้นด้วยผู้คนเหล่านี้! ไม่เพียงแต่ครอบครัวที่ร่ำรวยของพวกท่าน แต่ยังรวมไปถึงครอบครัวที่ยากจนของพวกเขาด้วย! ท่านใช้สิ่งที่ข้าให้ท่านจัดการกับพวกเด็กๆได้อย่างไร”

“พระชายา! เรื่องราวทั้งหมดไม่ได้เป็นอย่างที่ท่านเข้าใจ……”ซ่านเซียนหยวนกอดแน่นที่รอบเอวของนาง ไม่ปล่อยให้นางโกรธซ่านจินจื๋ออีกต่อไป มิเช่นนั้นซ่านจินจื๋ออาจกระทำสิ่งที่คาดไม่ถึงต่อนางได้

“เป็นความผิดข้าเอง”ซ่านจินจื๋อเช็ดเข้าที่มุมปากตนหนึ่งครั้ง จากนั้นจึงเดินเข้าไปใกล้กับกู้อ้าวเวยแล้วค่อยๆจับเข้าที่ตัวนาง การกระทำเพียงแค่นั้น ก็ทำให้น้ำตาในดวงตาของกู้อ้าวเวยร่วงหล่นลงมา นางใช้กำปั้นทุบหนักๆเข้าที่หน้าอกแกร่งของอีกฝ่าย กระนั้นซ่านจินจื๋อเพียงขมวดคิ้วเท่านั้น: “เหตุการณ์เมื่อกี้คือสายลับเป็นผู้ใช้โดยที่ไม่ได้รับคำอนุญาตจากข้า”

“เหตุใดท่านถึงไม่ดูแลผู้ใต้บัญชาของท่านให้ดี!” กู้อ้าวเวยอดไม่ได้ที่จะหลั่งน้ำตาออกมา:”พวกเขาทุกคนเป็นเพียงเด็กๆ เขา……เขาลงมือกระทำได้อย่างไร”

ซ่านจินจื๋อถอนหายใจ เขาแทบจะไม่เคยเห็นน้ำตาของกู้อ้าวเวย แต่ตอนนี้ทำได้เพียงกอดกระชับนางไว้ในอ้อมอก ไม่ให้ใครได้มองเห็นน้ำตาของนางอีก

อีกด้านซ่านเซิ่งหานที่มองดูเหตุการณ์ก็ยิ่งกำปันเข้าหากันแน่นยิ่งขึ้น

เขาสัมผัสได้ว่า กู้อ้าวเวยปฏิบัติต่อพวกเขาแตกต่างกัน และซ่านจินจื๋อก็ไม่ได้เลวร้ายต่อกู้อ้าวเวยดังข่าวลือ

ซ่านจินจื๋อเพียงส่งสัญญาณให้คนพาพวกเด็กๆออกไปจากที่นี่ เขาพากู้อ้าวเวยไปอีกฝั่งด้วยใบหน้ามืดครึ้ม กู้อ้าวเวยที่อยู่ในอ้อมแขนก็ยังคงส่งเสียงร้องไห้เบาๆให้กับเด็กๆพวกนั้นที่นางไม่แม้แต่จะรู้จัก และนี่ก็เป็นครั้งแรกที่เกิดขึ้นกับซ่านจินจื๋อ น้ำตาของหญิงสาวนางหนึ่งสามารถทำให้จิตใจเขาหวั่นไหวได้

"ทำไมท่านถึงอยู่ที่นี่" หลังจากผ่านไปครู่หนึ่ง กู้อ้าวเวยถึงเงยหน้าขึ้นด้วยดวงตาสีแดงและมองไปที่เขา: "ท่านมิใช่ต้องอยู่ที่บ้านริมน้ำหรอกหรือ?"