บุบผาร้อยเสน่ห์ นิยาย บท 207

บทที่ 207 อยากจะคิดบัญชีกับข้า

เหล่านักล่าจากไปด้วยเสียงอันดังกึกก้อง คนรับใช้สองคนด้านหลังรีบไปเก็บกวาดเหยื่อที่เปื้อนเลือดนั่นอย่างรวดเร็ว

เสี่ยวหงขยุ้มแผ่นหลังของเมิ่งซู่มองดูอยู่เนิ่นนาน คราวนี้จึงจำได้ว่าเป็นกู้อ้าวเวย บัดนั้นจึงตกใจเบิกตาโตวิ่งเหยาะๆ ไปที่ข้างลำตัวของกู้อ้าวเวย รีบยอบกายลงทันที “พระชา...”

“เรียกข้าว่าเอ่อร์ชิงก็พอแล้ว” กู้อ้าวเวยยื่นถุงเงินไปให้ชิงต้ายที่อยู่ข้างๆ “ข้าไม่ได้เจอพวกเขามานานมากแล้ว คืนนี้จะไม่กลับไปบนเขาแล้วนะ”

“คุณหนูจะไม่ให้ข้าคอยปรนนิบัติอยู่ข้างกายจริงๆ หรือเจ้าคะ” ชิงต้ายมองดวงตาของกู้อ้าวเวยอย่างสงสัยแวบหนึ่ง

“ไม่ต้องหรอก ข้าไว้ใจพวกเขาได้” กู้อ้าวเวยพยักหน้าอย่างจริงจัง

ชิงต้ายยอบกายลง กลุ่มคนรอบสารทิศต่างทยอยแยกย้ายกันไป คราวนี้กู้อ้าวเวยจึงมองไปทางเมิ่งซู่และเสี่ยวหง

เมื่อก่อนซ่านจินจื๋อไปเอะอะอยู่ที่ศูนย์การแพทย์ขนาดนั้น เมิ่งซู่และเสี่ยวหงย่อมรู้อยู่แล้วว่าท่านหมอเอ่อร์ชิงมือฉมังคนนั้นก็คือพระชายาอ๋องจิ้งในปัจจุบันนั่นเอง

เสี่ยวหงบิดขย้ำอยู่เนิ่นนานก็ยังไม่กล้าย้ายตัวออกมาเป็นปกติ มีเพียงดวงตาสองข้างที่กลิ้งกลอกไปมา มองนางอย่างถี่ถ้วน

เป็นเมิ่งซู่ที่ดึงเสี่ยวหงมายืนอยู่ข้างกาย มายังข้างลำตัวกู้อ้าวเวยพลางประสานมือเล็กน้อย “มารยาทยังมีความจำเป็นอยู่”

“ไม่ต้องหรอก วันนี้เรียกท่านเข้ามาเดิมก็ไม่ได้เรียกในนามพระชายาอยู่แล้ว” กู้อ้าวเวยโบกมือให้นาง การมองเห็นค่อนข้างพร่าเลือนเล็กน้อย ในยามปกตินางมักจะหมกตัวอยู่ในศูนย์การแพทย์ ถึงได้หาไม่เจอว่าที่นี่มีโรงเตี๊ยมที่ไหนบ้าง ทำได้เพียงเอ่ยอย่างจนปัญญา “พวกเราไปหาโรงเตี๊ยมนั่งสนทนากันสักแห่งก่อนดีกว่า”

“ดวงตาของท่าน...” เสี่ยวหงชี้ไปที่ดวงตาของนางอย่างระแวดระวัง

“เมื่อก่อนเกิดเรื่องนิดหน่อย ทำให้มองไม่เห็นชั่วคราว ทำได้แค่รบกวนเจ้าแล้ว” กู้อ้าวเวยกระตุกมุมปาก ยกมือขึ้นวางลูบบนไหล่ของเสี่ยวหงเบาๆ

เสี่ยวหงพยักหน้าอย่างจริงจัง และยิ่งลดระดับไหล่ข้างนั้นลงเล็กน้อย ชะลอความเร็วลงด้วย

เมื่อมาถึงห้องอันหรูหราของโรงเตี๊ยมแห่งหนึ่ง อันที่จริงก็เป็นเพียงแค่ห้องสี่เหลี่ยมเล็กๆ ห้องหนึ่งเท่านั้น และไม่ได้มีการตกแต่งมากมายอะไร นอกหน้าต่างมีลมหนาวพัดโชยเข้ามาบ้าง กู้อ้าวเวยรวบผมที่พัดกระเซิงไปไว้ด้านหลังอย่างลวกๆ ทำเอาเสี่ยวหงต้องหยัดกายลุกขึ้นมา “ท่านยังคงไม่รู้จักแต่งตัวอยู่เหมือนเคย ถ้าหากเขาทิ้งไป แล้วควรจะทำอย่างไรดีเล่า”

“การยกมือขึ้นมันช่างเหนื่อยเหลือเกิน ข้าไม่อยากมวยผมน่ะ” กู้อ้าวเวยเบ้ปาก ทำเพียงคว้าขนมอบยัดเข้าไปในปากเท่านั้น

เสี่ยวหงหัวเราะเบาๆ ขึ้นมา “บนโลกใบนี้ไหนเลยจะมีแม่นางที่ไม่รักสวยรักงาม ท่านช่างแปลกคนนัก”

“นี่สิถึงจะเป็นเสี่ยวหงคนนั้นที่ข้ารู้จัก” กู้อ้าวเวยเองก็หัวเราะตามขึ้นมาเช่นกัน เหมือนกับอยู่ในคฤหาสน์แบบเมื่อก่อนไม่ผิดเพี้ยน

กลับเป็นเมิ่งซู่ที่มองสำรวจกู้อ้าวเวยอย่างถี่ถ้วน ก่อนมุ่นคิ้วน้อยๆ “คิดไม่ถึงเลยว่าไม่ได้เจอกันไม่กี่เดือน ท่านจะผอมลงไปมาก”

การเคลื่อนไหวในมือของกู้อ้าวเวยชะงัก ทำเพียงช้อนสายตาขึ้นมองทางเมิ่งซู่เท่านั้น “พูดมาเสียยืดยาว เพียงแต่วันนี้ที่มา ข้ามีเรื่องจะขอร้องสักหน่อย”

“ข้าก็เป็นแค่บัณฑิตคนหนึ่ง พระชายาไม่จำเป็นต้อง...”

“ข้าก็ไม่ใช่พระชายาที่ถูกหลักธรรมนองครองธรรมหรอกนะ” กู้อ้าวเวยสีหน้าเย็นชาโดยสมบูรณ์ หมดความอดทนขึ้นมาอย่างหาสาเหตุไม่ได้ “เจ้าก็คือเพื่อนของข้า ไม่จำเป็นต้องเรียกข้าว่าพระชายาหรอก”

เมิ่งซู่รู้สึกแปลก กู้อ้าวเวยก่อนหน้านี้ดูเหมือนจะไม่มีนิสัยผลีผลามขนาดนี้สิถึงจะถูก

เสี่ยวหงที่อยู่ด้านหลังเอ่ยถามอย่างแปลกๆ “เพราะอะไรหรือ”