บุบผาร้อยเสน่ห์ นิยาย บท 233

บทที่ 233 เรียกร้องความสนใจ

“พี่หญิงช่างเรียกร้องความสนใจจริงๆ”

กู้จี้เหยายกมือข้างหนึ่งขึ้นมาพยุงท้องน้อยของตัวเอง เดินตรงมาที่ขั้นบันไดที่กู้อ้าวเวยนั่งอยู่ แล้วนั่งลงข้างนาง

“อะไรกัน ล่วงเลยมานานเพียงนี้ ยังไม่พอให้เจ้าได้ใจท่านอ๋องอีกหรือ”

กู้อ้าวเวยหุบยิ้ม นางเพิ่งผ่านเหตุการณ์ช่วยชีวิตที่น่าระทึกใจไปเมื่อครู่ ถึงตอนนี้จิตใจนางรู้สึกดีขึ้นมาบ้างแล้ว เมื่อหันไปมองกู้จี้เหยาที่นั่งอยู่ด้านข้างจึงยิ้มแล้วพูดว่า: “เจ้าไม่นับถือข้าเป็นพี่ วันหลังข้าก็จะไม่ช่วยอะไรเจ้าสักนิดเลย”

“เจ้าน่ะเหรอ? ไม่ดูสภาพที่น่าเวทนาของตัวเจ้าเองในเวลานี้เสียก่อน ท่านอ๋องเอาใจใส่ข้ามากกว่าเจ้าเสียอีก” กู้จี้เหยายิ้มเยาะ “ นี่ขนาดเจ้าไม่มีลูก ยังหยิ่งยโสได้ถึงเพียงนี้ หากไม่ใช่เพราะว่าพวกเราเป็นลูกของท่านพ่อด้วยกันทั้งคู่ ข้าไม่มีวันมาเตือนเจ้าเป็นแน่”

“เตือนข้าเรื่องอะไร” กู้อ้าวเวยแปลกใจ

“เตือนเจ้าว่าอย่าสร้างศัตรู ต่อไปหากเจ้าทำให้ตำหนักอ๋องจิ้งหรือจวนเฉิงเสี้ยง(เฉิงเสี้ยงเป็นตำแหน่ง)กลายเป็นเป้าโจมตี มันต่างไม่ใช่เรื่องดีสำหรับตัวเจ้าเองเลย” ในคำพูดของกู้จี้เหยานั้นแฝงไปด้วยคำขู่

กว่ากู้จี้เหยาจะไต่เต้าขึ้นมาเป็นพระชายารองอย่างทุกวันนี้ไม่ใช่เรื่องง่าย หากจวนเฉินเสี้ยง(เฉินเสี้ยงเป็นตำแหน่ง)หรืออ๋องจิ้งถูกคนหมายหัวว่าเป็นหนามยอกอก นั่นก็เท่ากับว่ามาตกม้าตายเอาตอนจบ กับเรื่องความรู้สึกต่อซ่านจินจื๋อนั้นได้จางหายไปมากทีเดียว

กู้อ้าวเวยพยักหน้าไปตามน้ำ แสร้งว่าครุ่นคิดตามที่นางพูด

แต่ในใจกลับแอบคิดว่าสิ่งที่ทำไปอย่างเต็มที่ในวันนี้ ก็ไม่เลวเลย

หากขุนนางเหล่านั้นเล็งเป้าหมายโจมตีมาที่ตำหนักอ๋องจิ้งหรือจวนเฉิงเสี้ยง(เฉิงเสี้ยงเป็นตำแหน่ง) นั่นช่างประจวบเหมาะ ยิ่งไปกว่านั้น วันนี้นางได้ทำให้บรรดาบุตรของหู้ปู้เซ่อหลาง(ตำแหน่งหัวหน้าฝ่ายการเงิน)อับอายขายหน้า ทางฝ่ายหู้ปู้เซ่อหลาง(ตำแหน่งหัวหน้าฝ่ายการเงิน)ก็ไม่ได้พอใจตำหนักอ๋องจิ้งนัก ยุให้รำตำให้รั่วเพิ่มเข้าไปอีกหน่อย ยิ่งเป็นการดี

ด้านหลังบานประตูได้ถูกเปิดออก หมอหลวงท่านหนึ่งเข้ามาพร้อมใบสั่งยาในมือ แล้วยื่นมันไปตรงหน้ากู้อ้าวเวย: “พระชายาจิ้ง ฤทธิ์ของสูตรยาของท่านตีกันกับตัวยาที่ไทเฮาใช้ประจำอยู่ก่อนหน้า……”

“ไหนข้าดูหน่อย” กู้อ้าวเวยก้าวลงมาจากขั้นบันได พินิจแก้สูตรยาอย่างละเอียด แล้วจึงตามหมอหลวงท่านนั้นกลับไปที่ตำหนักหมอหลวงเพื่อช่วยปรุงยา ตัวยานี้จะว่าไปแล้วก็ใช้ได้เลยทีเดียว เพียงแต่ปริมาณที่ใช้นั้นผิดไป

นางตรวจสอบส่วนประกอบของยาโดยละเอียดแล้วพบว่า แม้แต่ในวังหลวงก็ยังมีหนอนบ่อนไส้นำเอาตัวยาปลอมมาปะปนกับของจริง นางจึงต้องลงมือปรุงยาเองกับมือ ต้มอยู่นานกว่าสามชั่วยาม จนฮ่องเต้ได้สั่งให้เหล่าเสนาบดีและครอบครัวของพวกเขาแยกย้ายออกไปแล้ว นางจึงเพิ่งมาถึงห้องบรรทมของไทเฮาพร้อมกับถ้วยยาที่ร้อนจี๋ในมือ

รอบๆที่นอนไทเฮายังคงถูกห้อมล้อมไปด้วยผู้คนมากมาย

โชคดีที่มีซ่านจินจื๋อช่วยคุ้มกันกู้อ้าวเวย เดินประกบข้างเข้าไปพร้อมกับนาง

หลังจากป้อนยาให้ไทเฮาไปไม่น้อย สีหน้าไทเฮาดีขึ้นอย่างเห็นได้ชัด กุ้ยมามาที่อยู่ข้างกายไทเฮารีบรับเอาถ้วยยามาจากมือกู้อ้าวเวยแล้วรีบพูดขึ้นว่า: “พระชายาจิ้งมีน้ำใจแท้ๆ”

“เป็นเรื่องที่ข้าควรทำอยู่แล้วต่างหาก คืนนี้ข้าเกรงว่าจะไม่ได้กลับตำหนักอ๋อง ข้าคอยอยู่ที่นี่จะดีกว่า เผื่อว่าไทเฮาเกิดมีอาการอะไรขึ้นมาจะได้เรียกหาข้าได้สะดวก” กู้อ้าวเวยพยักหน้า เมื่อได้รับอนุญาตจากไทเฮาแล้วจึงเดินไปนั่งที่ห้องด้านข้าง

นางรับใช้ช่วยกันจัดแจงเบาะที่นอนนุ่มพร้อมกับผ้าห่มนวมอย่างหนาให้นาง

กู้อ้าวเวยกวักมือและมองเหล่านางรับใช้ด้วยท่าทีแปลกๆ: “ไม่รู้ว่าถ้าข้าขอดูหนังสือตำราแพทย์ของตำหนักหมอหลวงจะได้หรือไม่”

“วันนี้ท่านได้ช่วยไทเฮาไว้ พวกข้าน้อยจะไปทูลขออนุญาตต่อฝ่าบาทเพื่อนำหนังสือตำราแพทย์มาให้พระชายาเพคะ”