บุบผาร้อยเสน่ห์ นิยาย บท 234

บทที่ 234 ไทเฮาออกหน้า

ซ่านจินจื๋อคอยอยู่ข้างกายกู้จี้เหยาเท่านั้น หลังจากการว่าราชกิจ ซ่านจินจื๋อที่อยู่ในชุดว่าราชกิจกลับไปยังตำหนักรอง

กู้จี้เหยาที่กำลังอุ้มท้องยังไม่ตื่นจากที่นอน ซ่านจินจื๋อสีหน้ามัวหม่น ไม่ว่าอย่างไรเขาก็ไม่มีใจให้นาง ถึงแม้ว่ากู้จี้เหยาจะค่อนข้างบอบบางกว่าพ่านเอ๋อ เกิดบาดแผลเพียงเล็กน้อยก็ยังมาอ้อนเขา

ซ่านจินจื๋อมาที่ใต้ชายคาเพียงลำพัง ไม่คิดว่าฝนฤดูใบไม้ผลิจะตกเปาะแปะลงมา ภายในวังยุ่งเหยิง

เฉิงซานหยุดอยู่ที่ข้างซ่านจินจื๋อ เอ่ยถามด้วยเสียงเบา: “หลังการตายของหยุนชิงหยาง ผู้ที่ดูแลหลิ่งหนานตระกูลหยุนในเวลานี้คือแม่หม้ายนางหนึ่ง คนอื่นต่างเรียกนางว่าแม่หม้ายจู้ พวกเราพยายามหารอยรั่วหลายครั้งหลายครา แต่แม่หม้ายจู้นั่นก็เอาตัวรอดได้ทุกคราว”

“เวลาก็ล่วงเลยมาเนิ่นนาน พวกเจ้ายังไม่ได้อะไรมาจากตระกูลหยุนเลยซักอย่าง” ซ่านจินจื๋อมีสีหน้าที่เข้มขึ้น คนร้ายที่เป็นคนวางยาซูพ่านเอ๋อในวันนั้นก็ยังจับตัวไม่ได้ และซ่านจินจื๋อไม่คิดว่าเป็นการกระทำของกู้อ้าวเวย แต่เขาก็ไม่อาจเชื่อมั่นในสิ่งที่เรียกว่าเป็นสูตรยาของกู้อ้าวเวย: “พ่านเอ๋ออาการแย่ลงทุกวัน หากไม่ได้ยาสูตรยาของตระกูลหยุนละก็……”

“ข้าน้อยไร้ความสามารถ แต่ข้าน้อยขอบังอาจพูดสักนิด สรุปว่าสูตรยาของพระชายามีปัญหาจริงๆอย่างนั้นหรือ”

“หากว่าไม่มีปัญหา เหตุใดในตอนนั้นพ่านเอ๋อถึงถูกยาพิษ! ต่อมาท่านหมอเทวดาท่านนั้นได้บอกว่าความจริงแล้วยาพิษตัวนี้ไม่ใช่พิษร้ายแรง หากไม่ใช่เพราะกู้อ้าวเวยใส่ยาบางตัวเข้าไปกระตุ้น ฤทธิ์ของมันก็ไม่น่าจะรุนแรงเยี่ยงนี้” ซ่านจินจื๋อพูดอย่างแน่วแน่

จะว่าไปแล้ว กู้อ้าวเวยก็มีส่วนเกี่ยวข้องในเรื่องนี้อยู่เหมือนกัน

ดังนั้นในตอนที่เขาบังคับขืนใจทำกู้อ้าวเวยท้อง แน่นอนว่าแฝงไปด้วยความเกลียดชัง เกลียดที่นางอิจฉาริษยาจนถึงขั้นลงมือวางยาผู้หญิงบอบบางเช่นนั้นเยี่ยงพ่านเอ๋อ

เฉิงซานไม่กล้าพูดต่อ จึงเงียบไปอย่างไม่มีทางเลือก

“ช่างเถอะ มีข่าวคราวของชิงจือบ้างไหม”

“ตระกูลหยุนดูแลชิงจือเป็นอย่างดี แล้วตอนนี้ยังมีป่ายเหลากุ่ยในยุทธภพคอยช่วยเหลืออีกด้วย ถึงขั้นสามารถดึงกองกำลังไม่น้อยมาเป็นพวก ดูเหมือนว่าพวกเขาได้เตรียมกองกำลังไว้พร้อมหมดทุกด้านแล้ว” เฉิงซานพูดต่อว่า: “มีครั้งหนึ่งที่แม่หม้ายจู้พานายน้อยชิงจือออกมา แล้วจากนั้นก็ไม่เคยได้พบเห็นนายน้อยอีกเลย”

“ตระกูลหยุนมรดกตกทอดมาหลายร้อยปี ปกป้องดูแลมาได้เช่นนี้ มีค่ามากทีเดียว”

สายตาของซ่านจินจื๋อที่ยืนเอามือไขว้หลังอยู่นั้นยิ่งทวีความลุ่มลึก

หากเพื่อพ่านเอ๋อแล้ว ไม่ว่าจะเป็นกำแพงแข็งแกร่งเพียงใด เขาก็จะหาทางเจาะมันไปให้ได้

“เจ้าแค่ส่งคนไปจับตาดูความเคลื่อนไหวของตระกูลหยุนไว้ก็พอ เมื่อถึงเวลา ข้าจะไปทำให้ตระกูลหยุนมอบสูตรยาลับออกมาด้วยข้าเอง” ซ่านจินจื๋อยกมือโบกขึ้น กุ่ยเม่ยที่อยู่บนขอบหลังคาลดตัวต่ำแอบลง เฉิงซานได้ยินฝีเท้าเบาๆมาจากด้านนอกตำหนัก จึงรีบถอยมาที่ข้างกายของซ่านจินจื๋อ

มีนางรับใช้เดินเข้าประตูมาจำนวนหนึ่ง กุ้ยมามาก้าวเท้าเดินเข้ามาอย่างไม่รีบร้อน เมื่อมาถึงตรงหน้าซ่านจินจื๋อก็ทำการถวายบังคม “ท่านอ๋อง ไทเฮารู้สึกตัวแล้วเพคะ ทรงเรียกหาท่านอ๋องกับพระชายารอง”

“วานกุ้ยมามาไปบอกกับท่านแม่หน่อยว่า อีกครู่หนึ่งข้าจะพาจี้เหยาไปเข้าเฝ้าพร้อมกัน” ซ่านจินจื๋อประสานมือไปด้านหน้าระดับอกเป็นกริยาที่แสดงถึงความเคารพต่อกุ้ยมามาที่รักและเอ็นดูเขาตั้งแต่เล็ก ซ่านจินจื๋อนับถือนางอย่างมาก

ซ่านจินจื๋อส่งคนไปปลุกกู้จี้เหยา ทั้งสองค่อยๆเดินไปยังห้องบรรทมของไทเฮา

“ท่านอ๋อง ข้าได้ยินว่าไทเฮาไม่ชอบนางสนม และที่ยิ่งไม่ชอบก็คือชายาของบรรดาขุนนาง เหตุใดวันนี้……”

“เป็นเพราะพระชายา”

ซ่านจินจื๋อ ตอบด้วยน้ำเสียงที่เบา คำเตือนจากสายตานั้นทำให้กู้จี้เหยาปิดปากเงียบ