บุบผาร้อยเสน่ห์ นิยาย บท 273

บทที่ 273 ฝีมือยอดเยี่ยม

ในฐานะเป็นพระชายาจิ้ง จะเดินทางไกลขนาดนี้เพื่อรักษาคนไข้้ในหมู่บ้านนั้นเหรอ คุณจะให้ผมอธิบายกับฮ่องเต้ได้ไงละครับ”

ซ่านจินจื๋อปฏิเสธเธอต่อหน้าพวกมู่เลี้ยว

“กุ่ยเม่ยสอนกังฟูให้ฉัน เป็นอาจารย์ที่มีมารมีต่อฉัน ฉันไปตรวจรักษาให้แม่ของเขาและพาเขาไปเยี่ยมแม่ของเขา ผิดตรงไหนคะ” กู้อ้าวเวยสีหน้ามืดมน ทั้งโมโหและรีบร้อน เสียงพูดสูงขึ้นด้วย

กุ่ยเม่ยคุกเข่าอยู่ที่ข้างๆ ไม่พูดอะไร

สองคนนี้ไม่มีใครยอมใคร พวกมู่เหลียวมองหน้ากันไม่รู้จะทำยังไง และวิเคราะห์สถานการณ์ตอนนี้ จึงออกมาพูดว่า “ท่านพระชายาครับ ท่านอ๋องพูดถูกนะ ชาวในราชวงศ์ จะไปตรวจรักษาคนไข้้ที่หมู่บ้านได้ไง และอีกอย่าง ที่ว่าเป็นอาจารย์ของท่าน ก็ไม่ค่อยเหมาะสมและน่าเชื่อถือหรอก”

มู่เหลียวพวกนี้ เห็นกู้อ้าวเวยไม่เถียง ทุกคนต่างแสดงความคิดเห็นของตัวเอง

ซ่านจินจื๋อรู้ว่ากู้อ้าวเวยโกรธมากในตอนนี้ แต่ก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่า ทำไมกู้อ้าวเวยต้องยึดเรื่องนี้ไม่ยอมปล่อยมือ เธอไม่เคยเจอหน้าคุณแม่ของกุ่ยเม่ยด้วยซ้ำและอีกอย่างสองคนหากกันไกลขนาดนี้ ไม่มีทางมีความผูกพันกันแน่นอน”

กุ่ยเม่ยกำมือไว้อย่างแน่น ดวงตาแดงเถือก

ขนาดพระชายามาขอร้องด้วยตัวเอง ท่านอ๋องก็ยังไม่อนุญาตเหมือนเดิม

ในขณะเดียวกัน กู้อ้าวเวยหัวเราะ และจ้องมองตาของซ่านจินจื๋อ พูดว่า “ในฐานะเป็นพระชายา สิ่งที่ควรทำหรือไม่ควรทำในราชวงศ์ ฉันก็ทำไปไม่น้อย คุณห้ามฉันไม่ได้หรอก”

ซ่านจินจื๋อคิ้วขมวด เขาไม่ชอบกู้อ้าวเวยทำตัวเย่อหยิ่งแบบนี้ สีหน้ามืดมนลงและหันไปมองกุ่ยเม่ย พร้อมถามว่า “ข้าไม่อนุญาต คุณจะทำยังไง”

“ก็ต้องหาวิธีอื่นสิคะ” กู้อ้าวเวยกลับไป ลากกุ่ยเม่ยลุกขึ้นมา พูดว่า “ฉันไม่ชอบให้ใครกลายเป็นคนที่ไม่มีหัวใจ ถ้าฉันพากุ่ยเม่ยไปบ้านเกิดของเขา ท่านอ๋องรับปากเรื่องหนึ่งกับฉัน ได้ไหม”

“กู้อ้าวเวย ช่วงนี้ ข้าดีกับคุณมากเกินไปใช่ไหม” ซ่านจินจื๋อตบโต๊ะและลุกขึ้น เห็นกู้อ้าวเวยไปจับมือของกุ่ยเม่ยนั้น รู้สึกไม่สบายใจมาก พูดว่า “คุณรู้ไหม ตอนนี้ มีแต่ผู้คนที่สนใจคุณ ข้าต้องรวบรวมข่าวสารโดยผ่านตัวคุณนะ”

“ฉันเข้าใจ” กู้อ้าวเวยมองหน้าเขาและพูดว่า “แต่ถ้าคุณยังเป็นผู้ที่คนอื่นเขานับถือยกย่อง แม้ว่าฉันไม่อยู่เมืองเทียนเหยียนครึ่งปี เมื่อกลับมาแล้ว พวกนั้นก็ต้องกลับมาติดต่อฉันเหมือนเดิม ไปกลับก็แค่หนึ่งเดือนเอง ท่านอ๋องรอไม่ไหวจริงหรอ”

“รอไม่ไหวครับ” ซ่านจินจื๋อตอบ

“ชีวิตคนก็เหมือนกัน” กู้อ้าวเวยจับกุ่ยเม่ยไว้อย่างแน่น พูดว่า “ฉันไปแค่หนึ่งเดือน กลับมาแล้วย่อมพยายามมากกว่านี้อีกหลายเท่า”

ซ่านจินจื๋อไม่เถียงกับเธอ ตอนนี้ยิ่งปวดหัวมาก ถามว่า “เรื่องที่เมื่อกี้คุณจะพูด คือ เนื่องอะไร”

“ถ้าฉันพากุ่ยเม่ยไปได้ คุณอย่าโทษเขาได้ไหม” กู้อ้าวเวยมองหน้าเขาด้วยความหวังดี

“ไม่เพียงแต่ไม่โทษ ผมยังจะปล่อยให้เขาเป็นตัวอิสระด้วย” ช่านจินจื๋อโกรธและนั่งลง พูดต่อว่า “แต่ถ้าให้ผมรู้จักว่า เขาเปิดเผยความลับออกไป ผมย่อมไม่ปล่อยเข้าแน่”

กุ่ยเม่ยรู้สึกกลัวมาก แต่กู้อ้าวเวยจับเขามาอยู่ใกล้ตัวเอง ยิ้มอย่างเย็นชาและพูดกับซ่านจินจื๋อว่า “แค่เพราะว่า เขาเกิดความรักกับญาติ คุณจะทิ้งเขาไปเลยหรอ”

“ครับ” ช่านจินจื๋อสีหน้ามืดมน ไม่ให้โอกาสเลยแม้แต่นิดเดียว

กู้อ้าวเวยกัดฟัน และคิดว่า ซ่านจินจื๋อใจจืดและไร้วิญญาณมากเมื่อเจอเรื่องแบบนี้

แต่ว่า เฉิงซานที่ยืนมองอยู่ข้างๆ แค่คิ้วขมวดเฉยๆ และดูปกติมากสำหรับเรื่องแบบนี้