บุบผาร้อยเสน่ห์ นิยาย บท 275

บทที่ 275 เวลาเหลือไม่มาก

เดินทางต่อกันห้าวัน

หมู่บ้านฉางผิง ฝนตกปรอยๆ ตั้งอยู่ริมแม่น้ำ ส่วนมากจะเป็นทุ่งนา ไม่มีที่ทำการปกครองอำเภอ มีหลังบ้านตั้งอยู่ประมาณร้อยกว่าแห่ง และเห็นมีเด็กกำลังเล่นอยู่ที่หน้าหมู่บ้าน

เด็กๆเห็นมีรถม้าใหญ่ที่ไม่เคยเจอ จึงตะโกนขึ้นว่า “มีคนมาแล้ว มีคนมาแล้ว”

ชาวบ้านทุกคนพอได้ยินเด็กเรียกแล้ว มองไปดูรถม้าที่ดูร่ำรวย ต่างเรียกเด็กของตัวเองกลับเข้าบ้าน รวมทั้งหัวหน้าหมู่บ้านที่มีผมหงอก ก็ค้ำไม้ค้ำและรีบลุกขึ้น เดินมายืนอยู่ข้างหน้ารถม้าไม่ให้เข้าไปในหมู่บ้าน

หนุ่มๆในหมู่บ้านต่างหยิบเอาของเป็นอาวุธและเดินออกมา และผลักผู้สูงอายุและเด็กน้อยกลับเข้าบ้านไป

กู้อ้าวเวยกับกุ่ยเม่ยไม่มีทาง จึงลงออกจากรถม้า แต่ยาสมุนไพรเต็มรถนี้ ลากเข้าไปไม่ไหวแน่

คนในหมู่บ้านไม่รู้จักกุ่ยเม่ย และมองเขาอย่างระมัดระวัง

“ท่านผู้เฒ่าคะ ฉันมารักษาคนไข้้กับเพื่อนค่ะ ปล่อยเข้าไปหน่อยได้ไหมคะ” กู้อ้าวเวยเช็ดเหงื่อที่หน้าผาก เหนื่อยมาตลอดทาง ตอนนี้รู้สึกอยากจะอ้วกเลย

หัวหน้าหมู่บ้านมองเธอด้วยความกลัว แต่ผู้ชายที่ยืนอยู่ข้างหลังพูดว่า “ยังไง รู้จักว่าใช้วิธีการบังคับ เข้ามาไม่ได้ ตอนนี้เลยให้ผู้หญิงมาช่วยเหรอ”

กู้อ้าวเวยงงมาก ไม่เข้าใจว่าพวกเขาพูดอะไรกัน

แต่ทุกคนต่างคนต่างพูด คนที่ขับรถม้าข้างหลังเห็นแล้ว ตะโกนขึ้นว่า “อย่าพูดมั่วนะ ท่านเป็นพระชายาจิ้ง ถ้ามาห้ามท่านแบบนี้ เดี๋ยวพวกคุณโดนแน่ๆ”

“อย่าพูดมาก” กู้อ้าวเวยรีบเตือนคนที่ขับรถม้า และหันมาข้างหน้า เห็นชาวบ้านทุกคนต่างมองเธออย่างตกใจ กู้อ้าวเวยคิดสักพัก และเอาป้ายของอ๋องจิ้งให้พวกเขาดู ทุกคนเห็นแล้วจึงถอยออกไป

หัวหน้าหมู่บ้านถวายบังคมด้วยการคุกเข่าลงบนพื้น กู้อ้าวเวยรีบเดินไปห้ามเขา พูดว่า “ฉันมาช่วยเพื่อนตรวจรักษาคนไข้้เฉยๆ ท่านผู้เฒ่าไม่ต้องสนใจว่าฉันเป็นใครหรอก”

ในขณะนี้ กู้อ้าวเวยเห็นกุ่ยเม่ยเดินไปทางที่บ้านของตัวเองอย่างรวดเร็ว ทักลากับหัวหน้าบ้านแล้ว จับเสื้อคลุมยาวและเดินตามไป

ชาวบ้านที่อยู่ข้างหลังเริ่มคุยกันขึ้นมา

“เป็นพระชายาจิ้งจริงๆเหรอคะ มาหมู่บ้านที่ลำบากยากจนของเราทำไมนะ”

“ตัวปลอมหรือเปล่า ดูสภาพร่างกายของเธออ่อนแอขนาดนั้น จะตรวจรักษาคนไข้ได้ไง”

พวกเขาต่างคนต่างแสดงความคิดเห็นของตัวเอง ผู้หญิงที่ยืนอยู่ข้างหลังไม่อยากฟังอีกแล้ว ให้สามีของตัวเองดูแลลูก และเดินตามกู้อ้าวเวยกับกุ่ยเม่ยไป

คุณแม่ของกุ่ยเม่ยมีเงินใช้อย่างพอเพียง มีของตุนไว้เยอะแยะที่ลานบ้าน คุณยายที่ตามองไม่ค่อยชัดเท่าไหร่ เป็นคนที่ดูแลบ้านให้ กุ่ยเม่ยอธิบายอย่างคร่าวๆ และพากู้อ้าวเวยเดินเข้าไปไป

ผู้หญิงที่นอนอยู่บนเตียง กำลังลืมตานิดๆ เมื่อเห็นกุ่ยเม่ยจึงมียิ้มขึ้นมา แต่ทำแค่นี้ก็ทำให้เธอไอ้ขึ้นเบาๆ

กู้อ้าวเวยช่วยเธอจับชีพจร และมองหน้ากุ่ยเม่ย พูดว่า “คิดมาตลอดทาง พอมาถึงแล้ว ทำไมไม่พูดอะไรละ”

“ครับ แม่ครับ...” กุ่ยเม่ยเข้าไปใกล้ เล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นในตำหนักอ๋อง คุณแม่ของเขาฟังอย่างเงียบๆ แต่สายตาจะมองดูกู้อ้าวเวยเป็นบางครั้ง