บุบผาร้อยเสน่ห์ นิยาย บท 276

บทที่ 276 แปลกประลาท

เปลี่ยนรถม้าเป็นรถม้าที่ดีและร่ำรวย คนรับใช้สองคนนั้นช่วยเธอถอดรองเท้าที่ติดโคลนของตัวเองออก และเอาเสื้อชั้นนอกที่สวยงามให้เธอใส่

ข้าราชการของเมืองเยว่ซานคนนี้ ชื่อว่า ฉียินป่าย อายุสีสิบ ตัวสูงและผอม ท่าทางอ่อนน้อม และต้อนรับเธออย่างดี

แต่เมื่อเธอลงจากรถมาในเมื่อกี้ เห็นข้าราชการคนอื่นยืนอยู่ด้านหลังไม่น้อย ประมาณยี่สิบกว่าคน แต่พอนึกถึงว่า ในบริเวณนี้มีแต่กระท่อม ก็เลยไม่รู้สึกแปลกเท่าไหร่

คนรับใช้คนนั้นอยากจะช่วยเธอทำผม แต่กู้อ้าวเวยยกมือและผลักมือคนนั้นออกไป เปิดผ้าม้านเห็นฉียินป่ายอยู่ข้างรถม้า เลยถามว่า “ใต้เท้าฉี ขึ้นมานั่งไหม”

“ท่านพระชายาเป็นผู้ที่มีคุณธรรมสูงและประเสริฐ ผมไม่กล้าละเมิดทำนองคลองธรรมครับ” ฉียินป่ายตกใจมากกับการเชิญชวนของเธอ และรีบปฏิเสธ คนรอบข้างล้วนหันมามอง เธอจึงได้แต่ปิดผ้าม่านไว้ก่อน

คนรับใช้สองคนนั้นยังคุกเข่าอยู่ทั้งๆที่อยู่บนรถม้า เธอดูแล้วปวดหัวเหลือเกิน

ได้ลงจากรถม้าสักที เห็นลานอย่างกว้างใหญ่ต่อหน้า ยิ่งทำให้เธอปวดหัวมาก เธอใส่หมวกเสื้อคลุมยาวและเอาผ้าคลุมหน้ามาคลุมหน้าไว้ เหลือแต่ดวงตา จึงเดินเข้าไปข้างใน

ฉียินป่ายเดินตามมาที่ข้างหลังและหากจากเธอประมาณปลายแขนมือเสมอ

“ใต้เท้าฉี ฉันมาอย่างเงียบๆ ไม่ต้องต้อนรับอย่างดีขนาดนี้หรอก พรุ่งนี้เช้า ฉันติดธุระ จะเข้าไปในหมู่บ้านฉางผิง” กู้อ้าวเวยดึงหมวกตัวเองลงนิดๆ เพราะสายตาของคนพวกนั้น ทำให้เธอไม่สบายใจเหลือเกิน

“แต่ว่า ไทเฮา ฮ่องเต้กับท่านอ๋องสั่งให้ผมต้องดูแลท่านเป็นอย่างดีครับ ผมไม่กล้าต้อนรับอย่างไม่ดีหรอกครับ” ฉียินป่ายยิ้มและเดินไปข้างหน้า พูดต่อว่า “ถ้าท่านพระชายาจะไปหมู่บ้านฉางผิง ผมจะให้คนพาท่านไปครับ”

“ไม่ต้อง” กู้อ้าวเวยปฏิเสธเขา รู้สึกแปลกใจมาก

ถ้าเป็นคำสั่งของไทเฮา เธอไม่รู้สึกผิดปกติหรอก แต่ทำไมทั้งฮ่องเต้กับท่านอ๋องสนใจตัวเองขนาดนี้ รวมทั้งฉียินป่ายทำตัวอ้อนน้อมแบบนี้ ดูแล้วน่าจะไม่ใช่มาเพื่อติดตามเธอนะ

แม้ว่ามาติดตามจริงๆ เธอก็ไม่เป็นไรอยู่แล้ว

เธอไม่พูดอะไรอีก ตอนกลางคืน ไปบดยาสมุนไพรเอง และเอากระดาษกับตาข่ายที่ละเอียดห่อไว้ ทำซ้ำกันสองครั้ง สุดท้ายเอาตาข่ายอย่างหนาห่อไว้ตั้งสองชั้น

ขนาดห่อยาประมาณเท่ากับปลายแขน แค่คืนเดียว ทำเสร็จแล้วตั้งหลายห่อ

ฉียินป่ายไม่กล้าให้เธอทำดึกขนาดนี้ ให้เธอไปพักผ่อนก่อน แต่ไม่ได้ผล ก็เลยอยู่เป็นเพื่อเธอ

จนกระทั่ง ท้องฟ้าสว่างขึ้นนิดหน่อย กู้อ้าวเวยจึงวางของในมือ มองไปที่ห่อยาและสั่งคนรับใช้ว่า “ใช้เชือกรัดห่อยาไว้เรียบร้อย เสร็จแล้วเอาไปแช่บ่อน้ำแร่ที่ไทเฮาจะมาแช่ จนถึงกลิ่นยากระจายหมดค่อยเปลี่ยนห่อใหม่ ถ้าบ่อน้ำมีขนาดใหญ่ ก็แช่เข้าไปสามห่อ ถ้าไม่ใหญ่มากแช่ห่อเดียว อย่าให้น้ำพุร้อนไหลออกไปหมดนะ ต้องใช้ซ้ำ แต่ก็ต้องสะอาด”

“รับทราบค่ะ” พวกคนรับใช้ตกใจ และรีบทำตามคำสั่งของเธอ

กู้อ้าวเวยแต่งตัวเสร็จ เดินออกมาและเห็นโต๊ะทำงานของตัวเองถูกเก็บเรียบร้อยอย่างสะอาดสะอ้าน เธอคิ้วขมวด พูดว่า “วันหลังไม่ต้องทำความสะอาดที่โต๊ะของฉันอีก”

“ข้าทาสขอโทษค่ะ” พวกคนรับใช้ต่างคุกเข่าลงและขอโทษ

กู้อ้าวเวยนวดมุมหน้าผากของตัวเองเบาๆ หันไปมองฉียินป่ายที่ยังงุนงงอยู่ และพูดว่า “ใต้เท้าฉีไม่ต้องตามไปหรอก แค่เตรียมรถม้าให้ฉันก็พอ เอาแบบง่ายที่สุดนะ”

“แต่...”