บุบผาร้อยเสน่ห์ นิยาย บท 282

บทที่ 282 กองกำลังส่วนตัว

ในยามดวงตะวันตกดิน กู้อ้าวเวยนั่งอยู่ภายในศาลาที่ลานด้านนอกเพียงลำพัง

กุ่ยเม่ยยืนปักหลักอยู่ข้างกายนาง เห็นกู้อ้าวเวยโปรยอาหารปลาลงไปในสระด้วยความเบื่อหน่ายจึงเอ่ยเสียงค่อย “ท่านอ๋องกำลังจะควบม้าจากไป ท่านไม่ไปส่งพระองค์หน่อยหรือ?”

“สิ่งที่ต้องการคือการจากไปของเขา” กู้อ้าวเวยในที่สุดก็หยุดการเคลื่อนไหวในมือลง

ด้วยระยะห่างก่อนหน้านี้นางได้คุยกับซ่านจินจื๋ออยู่หลายวัน องค์ไทเฮาที่ฟ้าร้องยังไม่ขยับเขยื้อนทุกๆวันยังไปแช่พระวรกายในบ่อน้ำพุร้อนอยู่ครึ่งชั่วยาม รอจนกระทั่งได้เวลาที่ออกมา กู้อ้าวเวยยังไปบีบนวดให้นางด้วยตนเองเป็นเวลาหนึ่งก้านธูป เสริมด้วยการปรับปรุงพระกระยาหารและโอสถ พระวรกายขององค์ไทเฮาจึงดีขึ้นอย่างมาก

ซ่านจินจื๋อไม่มีเหตุผลที่จะรั้งอยู่ที่นี่นาน

เมื่อหันกลับไป ปลายนิ้วเรียวของกู้อ้าวเวยกดเข็มขัดที่อยู่ใต้เสื้อคลุม ที่เอวของนางพกมีดสั้นสามเล่มที่มีความยามแตกต่างกัน ยามนี้ประจันหน้าพูดกับกุ่ยเม่ย “คนขององค์ชายสามได้ส่งมาแล้ว ข่าวสารก็นำมาแล้ว”

“ตั้งแต่เมื่อใด?”กุ่ยเม่ยเบิกตากลมกว้างขึ้นอีกครั้ง “หรือว่าท่านไม่เชื่อถือกระหม่อม?”

“แค่ความบังเอิญเท่านั้น” กู้อ้าวเวยกลอกตาใส่เขา นำจดหมายฉบับหนึ่งออกจากถุงส่งให้กับมือเขา “ข้าเพิ่งให้เจ้าไปส่งฉีเหยียนป่ายกับท่านอ๋อง คนขององค์ชายสามก็นำจดหมายมาส่งให้ข้า”

กุ่ยเม่ยจนปัญญา ดูเหมือนไม่ว่าเขากับท่านอ๋องจะวรยุทธ์สูงส่งเพียงใด สุดท้ายแล้วก็ไม่รอดพ้นกู้อ้าวเวยกับองค์ชายสามที่ช่างลึกลับระแวดระวังทุกฝีก้าว เพียงนำจดหมายฉบับนั้นเปิดออก ครานี้สีหน้ามืดคล้ำโดยสมบูรณ์ “ที่แท้ ผู้ที่หมายตาที่ดินผืนนี้ไว้ตั้งแต่แรก คือปฐมจักรพรรดิ”

“ฮ่องเต้องค์ก่อนครานั้นแน่นอนว่าหมายมั่นปั้นมือที่จะให้ซ่านจินจื๋อสืบทอดราชบัลลังก์ ไม่แปลกใจที่ป้อมปราการหมู่บ้านฉางผิงและเมืองเยว่ซานได้ก่อตั้งขึ้น จวบจนกระทั่งปัจจุบันเรื่องนี้ก็ยังไม่เคยนำขึ้นกราบทูลฝ่าบาทองค์ปัจจุบันแม้สักเสี้ยว”กู้อ้าวเวยส่งเสียงหัวเราะเยาะหยัน “แม้กระทั่งองค์ชายสามที่เป็นหลานยังรู้ แต่ตัวฝ่าบาทเองกลับไม่รู้ เจ้าว่านี่ไม่น่าขันหรือ?”

จดหมายในมือถูกขยำจนยับยู่ยี่ แววตากุ่ยเม่ยเย็นเยียบ “ถ้าเช่นนั้น ท่านอ๋องจึงเตรียมส่งกองกำลังมาที่แห่งนี้?”

“ย่อมเป็นเช่นนั้น อีกอย่างองค์ชายสามได้ตรวจสอบเรื่องนี้ คิดว่าดินแดนผืนนี้มีไว้สำหรับองค์ชายสี่”

กู้อ้าวเวยลุกขึ้นอย่างแช่มช้า นำจดหมายจากมือกุ่ยเม่ยเก็บเข้าอกเสื้อของตน พลันตบบ่าของเขาเบาๆ

กุ่ยเม่ยยังไม่ทันมีปฏิกิริยาตอบสนอง กลับพบถนนสายเล็กๆที่ด้านข้าง ฉีเหยียนป่ายกำลังค่อยๆเดินเข้ามา

“องค์พระชายา” ฉีเหยียนป่ายได้ทราบว่ากุ่ยเม่ยเป็นคนของพระชายาแล้ว จึงไม่ได้เรียกใต้เท้ากุ่ยเม่ยอีก

“ใต้เท้าฉีมาพบข้าถึงที่นี่ ใช่มีธุระใด?”กู้อ้าวเวยยิ้มอ่อน เห็นรองเท้าของฉีเหยียนป่ายเปื้อนเลอะดินโคลน ที่ข้างใบหูยังมีชั้นเหงื่อบางๆที่แทบจะมองไม่เห็น เกรงว่าคงรีบร้อนมาจากบนเขา

ฉีเหยียนป่ายใบหน้าเผยความลำบากใจ เหลือบมองซ้ายขวาจึงลดเสียงลงเป็นกล่าวกระซิบ “ก่อนที่ท่านอ๋องจะเสด็จ ได้สั่งให้ผู้น้อยพาท่านลอบไปค่ายทหารที่ห่างออกไปหนึ่งร้อยลี้พ่ะย่ะค่ะ”

“เพราะเหตุใด?”

“ท่านอ๋องทรงทราบว่าพระองค์สงสัยพวกเราอยู่มากโข จึงให้ท่านไปชมดูสักคราว่าเพราะเหตุใดจึงต้องมีกองกำลังองครักษ์อยู่ที่นี่”เสียงของฉีเหยียนป่ายค่อยๆแผ่วลง แต่เมื่อนึกย้อนดู การสามารถให้พระชายาไปค่ายทหารก็เป็นการพิสูจน์แล้วว่าท่านอ๋องทรงเชื่อมั่นมากพอที่จะไว้วางพระทัย

กู้อ้าวเวยเลิกคิ้วขึ้นพลันพยักหน้าตอบรับ”ย่อมได้ รอหลังอาหารมือเย็นเจ้าก็ส่งคนไปแจ้งไทเฮาบอกว่าข้านำคนขึ้นเขาไปเก็บสมุนไพร”

“ผู้น้อยเข้าใจ ช่วงฟ้ามืดผู้น้อยจะส่งคนมารับองค์พระชายา”

ฉีเหยียนป่ายยิ้มแย้ม รีบร้อนจากไป

รอจนฉีเหยียนป่ายจากไป กู้อ้าวเวยจึงเดินเข้าไปในเรือนกับกุ่ยเม่ย