บุบผาร้อยเสน่ห์ นิยาย บท 284

บทที่ 284 มิตรหรือศัตรู

ไอน้ำกรุ่นพวยพุ่ง เรือนร่างส่วนใหญ่แช่อยู่ในบ่อน้ำพุร้อน ช่างทำให้คนสุขสบายจนแทบอดไม่ได้ที่จะส่งเสียงครางออกมา

กู้อ้าวเวยหลับตา ขณะสูดดมภายในบ่อน้ำพุร้อนคล้ายมีคล้ายไม่มีกลิ่นของสมุนไพร ช่างเพลิดเพลินนัก

ในทางกลับกันสาวใช้ที่ขนาบข้างกำลังมองรอยแผลคมดาบสองแห่งบนไหล่ของกู้อ้าวเวยด้วยความกลัวตัวสั่นงก ไม่ต้องพูดถึงรอยฟกช้ำบนร่างของกู้อ้าวเวย รอยช้ำบนกระดูกสะบ้าหัวเข่าทำให้เหล่าสาวใช้ปรนนิบัติอย่างระมัดระวัง

แต่กลับไม่มีคนที่กล้าจะถามนางอย่างจริงจัง

ขณะที่แช่อยุ่ในบ่อน้ำร้อน กลับยังมีลี่วานที่ไม่ทราบว่ามาเพราะเหตุใด

บนร่างลี่วานยังคลุมไว้ด้วยชุดสีขาวราวหิมะ มีบางอย่างที่ไม่เข้าพวกภายในบ่อน้ำพุร้อนแห่งนี้ ใบหน้าที่โดนไอน้ำร้อนจนหน้าเปลี่ยนเป็นสีแดงแต่เมื่อพูดขึ้นมากลับไม่ไว้หน้าแม้แต่น้อย “ต้องขอบคุณที่ท่านยุแยงความสัมพันธ์ จนบัดนี้องค์ชายไม่เห็นแก่ข้าอีกแล้ว”

“เจ้าสมควรเป็นคนที่เขาเชื่อถือมากที่สุด เจ้ากลับปิดบังเขา เดิมทีเจ้าก็ทำไม่ถูก”กู้อ้าวเวยหยิบเหล้ากระดูกเสือมาจากด้านข้าง เมื่อจิบลงไปพลันรู้สึกสดชื่น

ลี่วานสีหน้าแปรเปลี่ยน “ข้าเองก็หวังดีกับเขา”

“เจ้าไม่รู้ว่าเขาต้องการสิ่งใด แล้วจะหวังดีเพื่อเขาได้อย่างไรกัน” กู้อ้าวเวยโบกมือ ส่งสัญญาณให้เหล่าสาวใช้ไปเตรียมขนมและสุราให้กับลี่วาน

“เช่นนั้นท่านก็ทราบว่าองค์ชายต้องการสิ่งใด?”

“อย่างน้อยที่สุด ข้าก็ไม่เคยบังคับให้เขาต้องทำสิ่งใด”กู้อ้าวเวยโต้ตอบกับนางไปมาจนรู้สึกหน่าย ลี่วานอ้าปากค้าง กลับกลายเป็นว่าถ้อยคำโต้แย้งล้วนพูดไม่ออก

ผ่านไปชั่วครู่กู้อ้าวเวยถือโอกาสที่ตนยังไม่ตกเป็นรอง รีบลอบหนีขึ้นจากบ่อน้ำพุร้อนผลัดเปลี่ยนเป็นชุดสะอาด สวมรองเท้าแตะไม้สำหรับนอกสระน้ำพุร้อนแล้วเดินไปด้านนอก ถือโอกาสสั่งสุราชิงชุนจากสาวใช้ เดินหอบออกไป

กุ่ยเม่ยที่รออยู่ด้านนอกเบิกตากว้างหันมามองนาง “เสพติดสุราแล้วหรือ?”

“นิดหน่อยน่า สุราของเมืองเยว่ซานเป็นสิ่งที่ไม่ควรพลาดเชียวนะ” กู้อ้าวเวยพยักหน้าหงึกๆทำท่าครุ่นคิด “ถนนทิศเหนือมีโรงกลั่นสุรา ได้ยินว่ามีสุรากระดูกเสือกับสุราชิงชุนชั้นดี เจ้าไปซื้อมาสักหน่อย ถึงเวลาจะได้นำไปถวายแก่ไทเฮา

“สุรากระดูกเสือ? ค่อนข้างแรงเกินไปกระมัง”

“ที่ข้ามีสมุนไพร ไม่ต้องกลัวหรอก” กู้อ้าวเวยนำสุราชิงชุนในมือโยนส่งให้เขา

กุ่ยเม่ยดื่มไปหนึ่งอึก สวมผ้าคลุมสีดำจึงค่อยจากไป

กู้อ้าวเวยนำเหล่าทาสหญิงเดินเข้าไปในเรือน ส่วนลี่วานเดินตามมาจากด้านหลัง “ดูเหมือนท่านตั้งใจที่จะเป็นอริกับข้าจริงๆ”

ในช่วงเย็น กู้อ้าวเวยนำสุราหลายไหและห่อสมุนไพรมาส่งมอบด้วยตนเอง สนทนาเป็นเพื่อนไทเฮาตลอดสองชั่วยามจนมืดค่ำจึงได้กลับ ภายในลานอันเงียบสงบทาสหญิงนางหนึ่งที่ติดตามแจ้งนางว่า “เมื่อสักครู่พระชายาองค์ในชายสี่ได้ส่งสุราชิงเหมยมาสองไหเพคะ บอกว่าองค์ชายสี่เป็นผู้ส่งมา ยังได้รอสักพักจนพบว่าท่านไม่อยู่ถึงได้จากไปเพคะ”

สุราชิงเหมยยังคงอยู่ที่บนโต๊ะทางซ้าย

กู้อ้าวเวยส่ายหน้าด้วยความจนใจ แต่ยังให้คนนำไปเก็บ

หลังจากที่ล้างหน้าบ้วนปากอย่างรีบๆ นางก็หลับสนิทไปทันที

ค่ำคืนนี้กลับนอนไม่หลับกระสับกระส่าย ฝันร้ายรุมเร้าหลอกหลอน ยามที่ตื่นขึ้นมาเหงื่อเย็นไหลท่วมร่าง ปลายนิ้วสั่นระริก ศีรษะยังปวดอยู่รางๆ

เสื้อบนร่างเปียกชุ่ม นางได้แต่คลานลงมาผลัดเป็นชุดสะอาด

กำลังคิดที่จะรินน้ำแต่ได้ยินเสียงดัง ‘ปัง’ บานหน้าต่างทั้งสองถูกเปิดออกอย่างรุนแรง กุ่ยเม่ยโซซัดโซเซหลายก้าวพลันเข่าทรุดที่ประตู เงาร่างสีขาวที่เคยปรากฎขึ้นที่หมู่บ้านฉางผิงกำลังยืนอยู่ภายในเรือน น้ำชาในมือของกู้อ้าวเวยหกรดลงพื้น บนใบหน้านางถูกกรีดเป็นรอยบางๆ

“คนมา!” บ่าวหญิงนอกเรือนที่ได้ยินส่งเสียงร้องกรีดแหลม

องครักษ์นับไม่ถ้วนกรูกันเข้ามา ทว่าเงาร่างสีขาวกลับหายไปอย่างรวดเร็ว กู้อ้าวเวยขมวดคิ้วเล็กน้อย เพียงแต่รีบประคองกุ่ยเม่ยเข้าไปในห้อง ปิดบานหน้าต่างทั้งหมดพลางออกคำสั่ง “ไม่อนุญาตให้ผู้ใดเข้ามาในเรือน!”