บุบผาร้อยเสน่ห์ นิยาย บท 285

บทที่ 285 สะเทือนความจริงใจ

สีหน้าอารมณ์และท่าทางของลี่วานล้วนเข้ามาอยู่ในแววตา

กู้อ้าวเวยลุกออกจากเตียงโดยไร้สุ้มเสียงปล่อยให้คนอื่นๆเข้ามาดูแล แม้กระทั่งซ่านเชียนหยวนที่ยามปกติต้องทะเลาะกับลี่วานยังเร่งร้อนเข้ามาข้างใน เสมือนบังคับให้กู้อ้าวเวยนำถ้อยคำที่อยากจะกล่าวออกมาต้องกลืนกลับลงไป

ซ่านเชียนหยวนไม่ชอบลี่วาน นั่นก็ยังไม่แน่

กุ่ยเม่ยในเวลานี้ได้กลับมาแล้วและติดตามข้างกายกู้อ้าวเวย ในขณะที่เดินกลับด้วยกันกับนางก็ไม่ลืมที่จะบอกกล่าว “ไทเฮาทรงมีกระแสรับสั่งลงมา วันพรุ่งกลับเทียนเหยียน ไม่ให้อยู่นานกว่านี้”

กู้อ้าวเวยพยักหน้ารับ นำเรื่องที่ตนพบเห็นบอกกุ่ยเม่ย

“ถ้าหากนางสามารถใช้พิษจริงดังว่า ท่านไม่กลัวนางทำร้ายองค์ชายสี่หรือ?”

“พูดออกไปไม่ได้” กู้อ้าวเวยขมวดคิ้วมุ่น เมื่อปรายตามองไปที่เรือนของซ่านเชียนหยวนกับลี่วาน พลันทอดถอนหายใจ “ข้าเข้าใจมาตลอดว่าซ่านเชียนหยวนไม่ชอบลี่วานแม้แต่น้อย แต่ข้าไม่เคยเห็นเขาแสดงท่าทีเร่งร้อนขนาดนี้มาก่อน จึงไม่อาจพูดได้ว่าคนที่เขาชอบแท้จริงแล้วสามารถใช้พิษเป็น?”

กุ่ยเม่ยลูบคลำศีรษะตนอย่างเงียบๆ

ทั้งคู่จึงได้แต่กลับจวนอย่างไร้ทางเลือก เรื่องเดียวที่พอจะทราบคือคนชุดขาวนั่นที่จริงแล้วมาเพื่อช่วยตน

หลังจากไทเฮาเห็นรอยขีดข่วนเล็กๆบนใบหน้ากู้อ้าวเวย กลับเป็นการยืนยันว่าคนชุดขาวนั่นมาทำร้ายตนโดยตรง เพียงพอที่จะเห็นว่าคนชุดขาวผู้นี้ฉลาดหลักแหลมอย่างยิ่ง ทราบว่าหากตนไร้ร่องรอยบาดเจ็บแม้แต่ปลายขน อีกทั้งยังคว่ำน้ำชา ย่อมดึงดูดให้ผู้คนเข้าใจผิดแน่นอน

ก่อนออกเดินทาง กู้อ้าวเวยได้ส่งกุ่ยเม่ยเดินทางข้ามคืนไปมอบจดหมายให้แก่ต้าจ้วงแห่งหมู่บ้านฉางผิง บอกเขาว่าตราบใดที่พบคนขององค์ชายสามให้นำเรื่องของที่แห่งนี้บอกไปตามความจริง

กองกำลังขนาดใหญ่เร่งกลับเมืองเทียนเหยียนด้วยความปั่นป่วนรีบร้อน

ซ่านเชียนหยวนยืนกรานที่จะพาลี่วานกับกู้อ้าวเวยโดยสารรถม้าคันเดียวกัน ไทเฮาเข้าพระทัยว่าคนหนุ่มสาวจะได้คุยเล่นด้วยกัน จึงตามใจพวกเขา

ลี่วานหดตัวอยู่ในมุมด้วยสีหน้าซีดเซียว กลับไม่เหลือบตามองกู้อ้าวเวยสักแอะ

ไม่รู้ว่าซ่านเชียนหยวนเรียนนิสัยดื้อรั้นปากแข็งแบบนั้นมาจากใคร ตอนที่ลี่วานหลับก็ร้อนรนจนทนไม่ไหวว แต่พอลี่วานอาการดีขึ้นทั้งคู่กลับไม่พูดไม่จาเอาแต่ทุ่มเถียงกัน แถมยังเป็นเรื่องหยุมหยิมขนไก่เปลือกกระเทียม*

(*ขนไก่เปลือกกระเทียม เป็นสำนวนใช้เปรียบเปรยเรื่องหยุมหยิมเล็กๆ น้อยๆ, ไม่มีความสำคัญ ซึ่งคนจีนมักจะพูดคู่กับคำว่า 小事 (เรื่องเล็ก) เพื่อขยายความว่าเรื่องมันเล็กจิ๊บจ้อยหอยแมลงภู่จริงๆ/Cr.ครูดิวติวจีนกลาง)

กู้อ้าวเวยนวดขมับ มุ่งมั่นอ่านตำราในมืออย่างสุดความสามารถ

กุ่ยเม่ยควบม้าติดตามอยู่ด้านนอกรถม้า มองเข้าไปด้านในเป็นครั้งคราว บางครั้งก็นำของกินที่ซ่อนบนร่างโยนแบ่งให้กู้อ้าวเวยหลายครั้งหลายครา สร้างความรำคาญกู้อ้าวเวยจนสภาพจิตใจไม่สงบจึงเปิดหน้าต่างรถม้าถลึงตามองเขา “เจ้าจงใจไม่ให้ข้าอ่านหนังสือ”

“กระหม่อมมิกล้า”กุ่ยเม่ยเคารพนอบน้อมทว่ามุมปากเจือรอยยิ้ม

กู้อ้าวเวยโกรธจนเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟัน กุ่ยเม่ยกับชิงต้ายกลับคล้ายคลึงกันมาก เจ้ากี้เจ้าการนางอย่างเข้มงวด

“อ่านหนังสือตอนนั่งรถม้ามันไม่ดีเท่าไรนัก” ซ่านเชียนหยวนถือโอกาสทีเผลอชิงหนังสือมาจากมือนาง พลิกเปิดดูสักพัก พลันคิ้วขมวด “ท่านสนใจเกี่ยวหมอผีกับพิษคุณไสยเหมียวเจียงด้วยนี่”

กล่าวถึงหมอผีกับพิษคุณไสยเหมียวเจียง ร่างของลี่วานสั่นสะท้านขึ้นมาเบาๆ มองกู้อ้าวเวยด้วยสายตาประหลาด

กู้อ้าวเวยจนด้วยเกล้าพลันชิงหนังสือเล่มนั้นกลับมา เอ่ยเสียงค่อย “ข้าไม่ได้สนใจพิษคุณไสย เพียงสนใจเกี่ยวกับพ่อมดหมอผี”

“พระชายาจิ้งเป็นแพทย์ยังเชื่อหมอผีแบบนี้ด้วย?”ลี่วานสำรวมอารมณ์สีหน้าถามนาง