บุบผาร้อยเสน่ห์ นิยาย บท 323

บทที่ 323 การล่าสัตว์ในฤดูใบไม้ร่วง

แค่พริบตาเดียว ก็จะถึงช่วงเวลาแห่งการล่าสัตว์ในฤดูใบไม้ร่วงแล้ว

ซ่านจินจื๋อพาซูพ่านเอ๋อหวนกลับมาก่อนล่วงหน้าหนึ่งวัน ทุ้งโจวก็ตามภรรยากลับมาพร้อมกัน องค์ชายสี่ซ่านเชียนหยวนดูเหมือนจะมีปากเสียงกับลี่วานอีกแล้ว เขากลับมาก่อนกำหนดหนึ่งวันแต่มารอในตำหนักอ๋องของซ่านจินจื๋อ ลี่วานส่งคนมาเรียนเชิญเขากลับไปสองครั้งก็ล้วนถูกปฏิเสธ

พักนี้กู้อ้าวเวยก็หยุดลั่นกองรบ ทำเพียงไปๆ มาๆ ตรอกเล็กๆ เพื่อดูโรงกลั่นสุราที่พวกของเจิ้งฉิงคุนเปิดกิจการ ทั้งยังไปจี้ซื่อถางและสำนักเยียนหยู่เก๋อมาแล้วหนึ่งเที่ยว หยินเชี่ยวฉีหรัวกำลังเคร่งเครียดในการตระเตรียมงานวิวาห์กันอยู่

มันคงจะดีถ้าหากช่วงระยะเวลานี้คงอยู่ตลอดไป

กู้อ้าวเวยสนุกสนานไปกับมันมาหลายวันแล้ว จากนั้นก็ลอบบอกกุ่ยเม่ยและชิงต้ายอย่างเงียบๆ “รอถึงฤดูใบไม้ผลิปีหน้า ข้าก็จะออกจากตำหนักอ๋อง ดังนั้นช่วงระยะเวลานี้ ข้าต้องจัดการดูแลเรื่องในเทียนเหยียนให้เรียบร้อย”

ชิงต้ายรู้งานทันที “จะรอหลังจากหยินเชี่ยวออกเรือนแล้วค่อยไปกระมัง”

“ใช่แล้ว รอจนถึงตอนนั้นพวกเราจะออกไปข้างนอกเพื่อหลีกเลี่ยงเรื่องหัวหมุนในช่วงหลายเดือนนี้ ประจวบกับไปเล่นสนุกด้วยเลย ใช้ชีวิตอยู่สักพักค่อยกลับมาช่วยองค์ชายสาม รอจนเรื่องทุกอย่างได้รับการแก้ไขแล้ว ข้าจะขอราชโองการจากฮ่องเต้พระองค์ใหม่ โปรดทรงอนุญาตให้ตลอดชีวิตของข้าไร้กังวล พวกเราก็ไม่ต้องกังวลอะไรอีกแล้ว “กู้อ้าวเวยนั่งอยู่ด้านหน้าโต๊ะเครื่องแป้งก่อนปรบมือพลางยิ้มๆ

ดูแล้วท่าทางเหมือนเด็กน้อยคนหนึ่ง

ชิงต้ายทอดมอง ในหัวใจทั้งขมปร่าทั้งมีความสุข

ช่วงเวลาก่อนหน้านี้ กู้อ้าวเวยยังคงรักษาความเย่อหยิ่งเอาไว้ ทว่าผ่านเรื่องราวมากขึ้นเรื่อยๆ ดูเหมือนนางจะมองเรื่องต่างๆ ได้ทะลุปรุโปร่ง ยิ่งเหมือนเด็กคนหนึ่งมากทุกที

กุ่ยเม่ยเองก็ถวิลหาอย่างยิ่ง ซ่านจินจื๋อรักษาสัญญาของเขาเอาไว้จริงๆ และไม่ได้มีท่าทีจะให้เขากลับไปเลย นอกจากคำของกู้อ้าวเวย เขาแทบจะไม่ฟังคำของใครเลย แต่ว่ากลับยินดีให้ชิงต้ายเป็นลูกมือ

พูดมาแล้ว พวกเขาสามคนดูเหมือนพี่น้องกัน เพียงแต่กุ่ยเม่ยที่มีวิทยายุทธ์สูงที่สุดกลับดูคล้ายเป็นน้องชายมากกว่า

ชิงต้ายใส่ใจรายละเอียด ความคิดอ่านปราดเปรื่องมือเท้าว่องไวสามารถดูแลผู้คนได้ ส่วนกู้อ้าวเวยกลับดูคล้ายเด็กน้อยเจ้าอารมณ์ แต่ดูแลร่างกายของกุ่ยเม่ยเป็นอย่างดี บอกว่าเขาฝึกวิทยายุทธ์นานเกินไปจนป่วยไปถึงรากเหง้า จำต้องทำการรักษา ดันชุดเข็มนวดและถ้วยนวดรนไฟให้ครบชุด

สางผมจัดระเบียบให้กู้อ้าวเวยเสร็จเรียบร้อยแล้ว ก็ผลัดอาภรณ์ที่เบาสบายให้ นางจึงออกไปข้างนอก

ชิงต้ายกุ่ยเม่ยเดินตามขนาบซ้ายขวา ตอนที่เดินมาถึงหน้าประตู พ่อบ้านสั่งคนให้นำหยินเอ่อมาส่งเรียบร้อยแล้ว

ซ่านเชียนหยวนนั่งบนรถม้าเริกม่านรถขึ้นพลางกวักมือเรียกนาง “มานั่งคันนี้ มันจะทำให้ท่านผ่อนคลายหายเหนื่อยทีเดียว”

กู้อ้าวเวยเห็นซ่านจินจื๋อมาแต่ไกล กำลังพาซูพ่านเอ๋อและกู้จี้เหยาเข้ามา จึงพลิกกายขึ้นไปนั่งลงในรถม้าของซ่านเชียนหยวน ชิงต้ายและกุ่ยเม่ยเองก็ถูกนางลากถูเข้ามาด้วยเช่นกัน

ทุกครั้งที่ทั้งสี่คนมารวมตัวกันมักจะคึกครื้นยิ่งนัก ก็ไม่รู้ว่าซ่านเชียนหยวนไปหาลูกเต๋างาช้างมาจากที่ไหน ถึงแม้ทั้งสี่คนจะเล่นการพนันไม่เป็น แต่กลับดึงดันจะเล่นตลอดทาง จะว่าไปแล้วตอนที่ซ่านเชียนหยวนมานั้นก็ดูระแวดระวังอย่างมาก ตอนนี้อยู่ด้วยกันกับกู้อ้าวเวยนานแล้ว ก็ดูขี้เล่นไม่น้อย

“ท่านกับฉีหรัวกลายเป็นครอบครัวเดียวกันแล้ว เหตุใดจึงเห็นว่าฉีหรัวดีกับหยินเชี่ยวมากขึ้นทุกที แต่ท่านกลับทะเลาะกับลี่วานให้ได้” หลังจากแพ้เกมน้อยใหญ่ไปแล้ว กู้อ้าวเวยจึงเอ่ยถามเขาอย่างใคร่รู้

ซ่านเชียนหยวนกลอกตาขาวแรงๆ หนึ่งที จากนั้นจึงลูบกระหม่อมด้วยสายตาแปลกประหลาด “ลี่วานเป็นแม่นางที่ดีคนหนึ่ง ข้าเองก็ชอบอยู่มาก”

“ชอบแล้วยังทะเลาะกันอีก?” ชิงต้ายกอดลูกเต๋าพลางมองไปที่เขา

ซ่านเชียนหยวนลูบกระหม่อมต่อไป “แต่ว่า เวลาส่วนใหญ่นางมักจะทำตามที่เสด็จแม่ของข้าพูดทุกอย่าง พวกเจ้าก็รู้กระมังว่าเสด็จแม่ของข้าวิวาทกับไทเฮาได้อย่างร้ายกาจ แทบอดรนทนไม่ไหวให้ข้าดึงอำนาจของเสด็จอาดันตัวเองขึ้นบัลลังก์อยู่แล้ว...ฮ่าๆ”