บุบผาร้อยเสน่ห์ นิยาย บท 345

บทที่ 345 เปลี่ยนฟ้า

“ข้าป่วยหนัก ไม่รับแขกขุนนางทั้งสิ้น และไม่อนุญาตให้พระชายาจิ้งเข้ามาที่ตำหนักของข้าแม้แต่ครึ่งก้าว”

ซ่านจินจื๋อกลับไปที่สวน สะบัดแขนเสื้อแล้วนั่งลง

เฉิงซานเข้าใจแล้ว ซ่านจินจื๋อวางแผนยัดเยียดความผิดให้ตระกูลหยุนอยู่ในที่ลับมานานแล้ว เพียงเพื่อคัดลอกเคล็ดวิธีสูตรลับมารักษาซูพ่านเอ๋อ แต่ตอนนี้ละครฉากใหญ่นี้ถูกกำหนดไว้แล้ว มีเพียงคนคนเดียวที่สามารถเปลี่ยนแปลงได้ก็คือพระชายาจิ้งเท่านั้น

เดิมทีแผนของซ่านจินจื๋อวางไว้ว่าจะเอาพระชายาจิ้งไปกักขังไว้ในคุก รอจนเรื่องสงบลงเสียก่อนค่อยปลอบประโลม

แต่เรื่องของชิงต้ายทำเสียแผน แม้ว่ากู้อ้าวเวยจะรู้ว่าคุกอยู่ตรงไหน แต่ก็เดินอ้อมมาตลอด บัดนี้รับเอาชิงจือมา ก็ไม่สามารถกักขังได้ ได้แต่ปล่อยให้นางเดินไปมาอยู่ในตำหนักอ๋อง

ช่วงเวลาต่อมา ซูพ่านเอ๋อคลุมขนมิงค์เดินเข้ามา นั่งลงอยู่ข้างกายของซ่านจินจื๋อ “ท่านพี่จื๋อ หากท่านไม่ช่วยกู้อ้าวเวย ไม่กลัวว่านางจะไปหาองค์ชายสามให้ช่วยอีกหรือ”

“องค์ชายสามทำอะไรไม่ได้หรอก” ซ่านจินจื๋อมองไปข้างหน้าอย่างต่อเนื่อง มองดูต้นไม้แห้งๆ ต้นหนึ่งที่อยู่ในสวนอย่างเงียบๆ “หลายวันนี้ เจ้าอยู่ที่ในตำหนักนี้อย่างว่าง่าย ข้าได้ไปตามหาท่านหมอมาหนึ่งท่าน บอกว่ามีวิธีการรักษารอยแผลเป็นได้”

พอพูดถึงแผลเป็นสองคำนี้ ท่าทางของซูพ่านเอ๋อก็แข็งไปในบัดดล

“ท่านพี่จื๋อ กองไฟในวันนั้น ข้ายังกลัวอยู่เลย” ซูพ่านเอ๋อยิ้มแห้งๆ

“วันนั้น เรื่องราวต่างๆ เกิดขึ้นมากมาย เด็กในท้องของกู้จี้เหยาก็ไม่สามารถรักษาไว้ได้” คำพูดของซ่านจินจื๋อแฝงไว้ด้วยหอกหนามแหลมคมมากโข พอนึกถึงเรื่องของเด็ก ความไม่พอใจในใจที่มีต่อซูพ่านเอ๋อก็ปรากฏออกมา

ซูพ่านเอ๋อสำลักไปชั่วครู่ ซ่านจินจื๋อมักจะมองเรื่องราวต่างๆ อย่างลึกซึ้ง นางรู้สึกละอายใจ เดิมทีคิดว่าจะมาอ้อนขอให้พาตนเองไปด้วยช่วงที่ฝึกปรือสมาธิ แต่บัดนี้คงไม่ได้แล้ว

“หากไม่มีธุระอะไร ก็รีบกลับไปพักผ่อนเถอะ รอจนถึงปีใหม่หน้า ข้าก็เป็นปกติแล้วล่ะ” ก่อนจากกัน ซ่านจินจื๋อก็ก้มหน้าลงมา กำชับด้วยเสียงเบาๆ สองสามประโยคกับซูพ่านเอ๋อ จึงให้คนปิดประตูของลานนั้นลง

ซูพ่านเอ๋อออกจากลานนั้นไป คำพูดเมื่อครู่ของซ่านจินจื๋อก็ถูกเผยแพร่ไปทั่วทั้งตำหนักอ๋องแล้ว

เดิมทีกู้อ้าวเวยจะฝึกภาพวาดตานชิง แค่หวังว่าวันหน้าจะสามารถวาดภูเขาแม่น้ำสักสองสามภาพได้ วาดรูปคนไปสองสามแผ่น ก็ได้ยินคนรับใช้ในตำหนักมาบอกเรื่องนี้โดยเฉพาะ เลยวางพู่กันลง แปลกใจ “ท่านอ๋องเป็นโรคติดเชื้อหรือ”

“ใช่ ท่านอ๋องยังกำชับให้ท่านอย่าไปหาเขาที่นั่น และก็ไม่ให้ท่านออกไป ของที่ต้องกินดื่มใช้ก็ใช้ที่ดีที่สุดที่มีอยู่” คนรับใช้หัวเราะเบาๆ

กู้อ้าวเวยกลับขมวดคิ้ว ได้แค่ให้คนไปเรียกกุ่ยเม่ยกลับมา ยังกำชับว่า “ในตำหนักมีแม่นมหรือไม่”

“ไม่มีเลย” คนรับใช้ส่ายหัว

“เจ้าไปหาแม่นางฉีหรัวที่สำนักเยียนหยู่เก๋อ ให้นางช่วยข้าหาแม่นมคนหนึ่งที่เห็นสมควรเข้ามา โดยรวมแล้วจะต้องดีต่อข้าและชิงจือ” กู้อ้าวเวยพยักหน้า สะบัดพู่กันเขียนจดหมายหนึ่งฉบับ มอบให้คนรับใช้

คนรับใช้พยักหน้า นำจดหมายฉบับนั้นแล้วออกจากตำหนักไป ก็นำจดหมายให้แก่เฉิงซานก่อน เฉิงซานกวาดสายตาดูอย่างคร่าวๆ ด้านในเขียนถึงขนาดและสีที่ชิงจือชอบไว้ ยังให้ฉีหรัวช่วยซื้อเสื้อผ้าเด็กมาอีกสักหน่อยด้วย สุดท้ายยังถามถึงการค้าหยินเชี่ยวของฉีหลินว่าเป็นอย่างไร

แต่ก็ยังดูไม่ออกว่ามีอะไรที่ผิดปกติ ก็จึงให้คนวางมือไปทำตามนั้น