บุบผาร้อยเสน่ห์ นิยาย บท 369

ตอนที่ 369 ปกปิดเรื่องโรค

“แต่ถ้าหากว่าไม่พานางมา.....”

ซูพ่านเอ๋อยกมือขึ้นมา แล้วเอามือมาปิดที่ปากเขาเอาไว้

“บนโลกนี้ไม่ได้มีแค่นางคนเดียวที่สามารถรักษาได้ ถ้าหากว่านางเอาเรื่องนี้ไปบอกองค์ชายสาม เขาจะต้องเอาเรื่องนี้ไปทูลให้ฝ่าบาททรงทราบอย่างแน่นอน แล้วท่านจะทำอย่างไร？”

คำพูดของนางก็มีเหตุผลอยู่

เขาเองก็พอจะชั่งน้ำหนักใจได้ และยิ่งไปกว่านั้นเขาก็ได้ให้บทเรียนกับกู้อ้าวเวยไปมากแล้ว แต่ว่าเขาก็ยังกลัวว่าพวกเขาจะกลับมาสารสัมพันธ์กันอีก

“ข้าจำได้ว่าอาจารย์อ้ายจือของชายาองค์ชายสี่เองก็เก่งเหมือนกัน ไม่ลองขอให้เขามาช่วย？” ซูพ่านเอ๋อพูดขึ้น

“ไม่ได้ ถึงยังไงเขาก็เป็นคนของแคว้นเจียงเยี่ยน และยิ่งไปกว่านั้นตอนที่เขาใส่ร้ายตระกูลหยุนกลับถูกช่วยไว้ ตอนนี้ก็ไม่รู้ว่าเป็นอย่างไร เชื่อใจเขาไม่ได้” ซ่านจินจื๋อพูดพลางส่ายหน้า แล้วก็ครุ่นคิดแล้วพูดขึ้น： “ไม่สู้ให้นางเขียนใบสั่งยาให้แล้วสั่งหยวนเอ๋อเอามาให้”

“ก็.....ไม่ใช่ว่าจะไม่ได้” ซูพ่านเอ๋อรู้สึกไม่พอใจเท่าไหร่ แต่นี่ก็ถือว่าเป็นวิธีที่นางไม่เสียเปรียบอะไร แล้วจึงพูดต่อ： “แต่ว่าข่าวคราวขององค์ชายสี่ก็ไม่รู้ว่าเป็นอย่างไร และก็ไม่รู้ว่าพิษหนอนนั่นจะถูกกำจัดไปหมด......”

“เรื่องนี้ก็ต้องรีบจับอ้ายจือ和ลี่วานให้ได้ แล้วค่อยพาองค์ชายสี่มา เรื่องนี้ถึงจะสามารถจัดการได้” เขาพูดขึ้นอย่างจริงจัง

ยังไงอ้ายจือก็เป็นคนของแคว้นเจียงเยี่ยน ถ้าหากว่าคนพวกนั้นรู้เรื่องโรคติดต่อนี้เข้า พวกนั้นอาจจะลงมือทำอะไรก็ได้ใครจะรู้

แต่ว่ากู้อ้าวเวยเป็นคนมีคุณธรรม แม้ว่านางจะยังอยู่ฝ่ายองค์ชายสาม ยังไงนางก็ไม่มีวันปล่อยเรื่องหายนะของประชาชนไปแบบนี้หรอก

ใครผิดใครถูกนั้นแค่มองก็รู้แล้ว

เฉิงซานควบม้ากลับไปที่เมืองเทียนเหยียนด้วยตัวเอง เพื่อกลับมาที่วิหารเฟิ่งหมิงเขาพึ่งถึงหน้าประตู ก็มองเห็นหญิงสาวจากทิงเฟิงโหลสามคนยืนอยู่หน้าประตู และก็มีแม่นางยู่จูที่เคยแสดงในงานต่างๆ อยู่ด้วย และนางเองก็เคยเห็นเขามาก่อน จึงพลันโค้งตัวทำความเคารพ： “ใต้เท้าเฉิงซาน ท่านมีเรื่องอันใดถึงได้มาหาพระชายาหรือ？”

“ทำไมพวกเจ้าถึงได้มาอยู่ที่นี่กัน？” เฉิงซานถามขึ้น

แล้วพ่อบ้านที่ตามมาทีหลังก็ยืนเหงื่อตก แล้วพูดขึ้นเบาๆ ： “พวกนางเป็นคนที่พระชายาเรียกให้มารับใช้ขอรับ เพราะคนในตำหนักบอกว่าพวกนางค่อนข้างจริงใจและขยัน และพวกนางก็น่าสนใจด้วย ก็เลยให้มาดูแลพระชายาได้เกือบสิบวันแล้ว”

“คนที่ข้าพามานั้นแล้วเป็นคนที่ฉลาด” จื๋อเดินเข้ามา พลางหันไปพูดกับเฉิงซาน： “เพียงแต่ว่าเมื่อครู่นี้พระชายาพึ่งจะหลับไป ดังนั้นจึงไม่ควรจะไปรบกวนนางจริงๆ”

“ข้าน้อยมีเรื่องต้องคุยกับพระชายา พวกเจ้าช่วยไปรายงานหน่อยนะ” เฉิงซานยกมือขึ้นเพื่อขอร้อง เพราะเขาเองก็ไม่ควรจะเข้าไปในห้องของเอง

จื่อพยักหน้า แล้วก็รีบเข้ามาในห้อง แล้วซุบซิบอะไรบางอย่าง จากนั้นก็ให้เฉิงซานเข้าไป

พอเข้าไปในห้อง กลิ่นของยาก็พลันคละคลุ้งไปทั่วห้อง และกู้อ้าวเวยก็กำลังพิงหลังจื่ออยู่บนเตียง ด้วยใบหน้าขาวซีด： “มีเรื่องอะไรรึ？”

“ท่านอ๋องอยากได้ใบสั่งยาของท่านอีกครั้ง” เฉิงซานพยายามจับพิรุธจากนาง แต่ว่าก็รู้สึกว่านางนั้นอาการไม่ดีจริงๆ

นางหันไปยกมือให้จื่อ จึงเดินไปที่ลิ้นชัก แล้วก็เอาใบสั่งยาเป็นร้อยๆ ให้เขาไปทั้งหมด

“ใบสั่งยาพวกนี้เป็นของเมื่อก่อนและก็มีของร้านเราด้วย นำไปให้ท่านหมอดูเถอะ” พูดเสร็จนางก็ไอออกมาสองสามที และกุ่ยเม่ยก็พลันยกยาต้มเข้ามาอย่างรวดเร็ว แต่น้ำยานั่น กลับมีแค่ครึ่งหนึ่ง

กู้อ้าวเวยหันไปมองแล้วขมวดคิ้วพร้อมพูดขึ้น： “ข้าไม่กิน ข้าจะนอน”