บุบผาร้อยเสน่ห์ นิยาย บท 51

ตอนที่ 51 คืนแห่งการปกป้อง

ไม่กี่วันต่อมา ซ่านเซียนหยวนได้บังเอิญพบกับซูพ่านเอ๋อที่จวน

เขานั้นชอบผู้หญิงนิสัยใจกว้างและตรงไปตรงมา ยามที่ได้พบกับซูพ่านเอ๋อก็มีท่าทีเขินอายเสียทุกครั้งควบคุมร่างกายตัวเองไม่ได้ วันนี้โชคดียิ่งนักได้นัดเจอกับพี่สามซ่านเชิ้งหานแล้วออกจากตำหนักอ๋องไป

ครั้งนี้ซูพ่านเอ๋ออยากที่จะเอาอกเอาใจก็คงไม่ได้เสียแล้ว

และทางด้านกู้อ้าวเวยก็ได้เกาะตามหลังรถม้าของซ่านเซียวหยวนแอบหนีออกจากตำหนักอ๋อง และจากการไต่ถามก็ได้เจอฟางหวาที่ก่อนหน้านี้ขึ้นเขาไปเก็บยาสมุนไพรด้วยกัน ครอบครัวของฟางหวานั้นยากจน เรือนก็ตั้งอยู่ตรงถนนที่มีคนดีและคนเลวปะปนกัน ตอนที่นางได้พบกับฟางหวาคือนางกำลังให้อาหารหมูอยู่ เมื่อได้เจอกู้อ้าวเวยก็โบกมือทักทายอย่างตื่นเต้น

“กระหม่อม...”

“ไม่ต้องพิธีรีตองเรียกข้าว่าเวยเอ๋อก็พอ” กู้อ้าวเวยรีบผลักประตูเข้าไปประคองนางขึ้นมา ฟางหวาเห็นว่านางกำลังจับมือที่สกปรกของตัวเองก็รีบดึงมืออกมาเช็ดเหงื่อ “ท่านเป็นพระชายา”

“ไม่เป็นไร ไม่มีใครรู้หรอกว่าเป็นข้า ที่ข้ามาวันนี้ข้ามีเรื่องที่อยากจะถามเจ้า” กู้อ้าวเวยหยิบกระดาษออกมาจากสาบเสื้อตรงอกส่งให้นาง “ท่านพี่ท่านรู้จักสมุนไพรลักษณะแบบนี้ที่อยู่บนภูเขาหรือไม่? เมื่อวานข้าอ่านเจอในหนังสือโบราณ เมื่อก่อนเทียนเหยียนก็มีต้นหญ้าเหินนี้เต็มไปหมดแต่เดี๋ยวไม่รู้ว่ายังมีอยู่หรือไม่”

“ข้าจำได้ว่าที่ก้นเหวนั้นเหมือนจะมีจำนวนมาก....ทว่าก็ไม่เคยมีใครบอกว่ามันสามารถทำเป็นยาได้” ฟางหวาจับคางครุ่นคิด ฉับพลันสายตาของกู้อ้าวเวยก็ทอประกายขึ้นและถามอีกครั้งว่าที่ต้นหญ้าเหินที่อยู่ที่ก้นเหวที่ว่านั้นคือที่ไหน ฟางหวาบอกที่อย่างที่นางรู้

เมื่อพูดจบอาการเจ็บปวดที่ไหปลาร้าก็กำเริบขึ้นมา นางนั้นแสร้งเป็นทำว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น และให้เงินตำลึงแตกๆมา “ไม่กี่วันก่อนหน้านี้ตอนที่ชิงต้ายได้ไปซื้อยาจี้ซื่อถาง ได้ยินมาว่าลูกสาวของเจ้าป่วย ถึงแม้ว่านายท่านเห้อจะไม่ต้องการเงินทว่าพวกเจ้ากินข้าวก็ต้องใช้เงิน เจ้าเอาเงินนี้ไปคิดเสียว่าเป็นน้ำใจของข้าที่มีต่อลูกของเจ้าละกันนะ”

ทันใดนั้นดวงตาทั้งสองข้างของฟางหวาก็แดงคลอไปด้วยน้ำตา กู้อ้าวเวยหัวเราะออกมา “เพราะเจ้าบอกที่อยู่ของต้นหญ้าเหินให้ข้าได้รู้นี่จึงเป็นสิ่งที่เจ้าควรได้รับ”

พูดจบนางก็หันหลังกลับไปเห็นเด็กตัวเล็กอยู่ในอ้อมกอดของฟางหวาที่ลานบ้านเล็ก ๆ ช่างอบอุ่นเสียจริง นางขยับปากตามย่างก้าวกลับผิดปกติขึ้นมา

นางดึงผ้าคลุมขยับลงมาตรงที่เจ็บพร้อมกับเกิดอาการวิงเวียนศีรษะ

ทว่านางไม่สามารถบอกเรื่องที่นางออกมาเก็บส่วนประกอบยาให้ซ่านจินจื๋อรับรู้ได้ ถ้าหากซ่านจินจื๋อรู้ว่านางนั้นสามารถถอนพิษตัวเองได้ คงจะสั่งให้นางนั้นกลับไปยังตระกูลหยุนแห่งหลิ่งหนานแน่ ทำลายตำรายาผีบอก ส่งมอบถุงน้ำดีหงส์และต้นหญ้าเลือดมังกร หลังจากนั้นนางคงจะไม่เหลือค่าอะไรอีกแล้ว

ก่อนที่ถอนพิษซูพ่านเอ๋อ นางจำต้องแสดงคุณค่าในตัวเองออกมาให้ได้ถึงจะมีชีวิตรอด

นางวิ่งหนีเข้าฝูงชนคิดที่จะลอบหนีออกจากเมือง แต่กลับบังเอิญได้พบกับซ่านเซียนหยวนและซ่านเชิ้งหาน องค์ชายทั้งสองเพิ่งจะออกมาจากโรงเตี๊ยม เมื่อซ่านเซียนหยวนเห็นกู้อ้าวเวยที่สวมผ้าคลุมก็รีบเข้ามาทักทาย

กู้อ้าวเวยโบกมือส่งสัญญาณให้เงียบเสียง “วันนี้เจ้ายังไม่มาให้ข้าเห็นหน้าเลยนะรู้หรือไม่?”

“ท่านจะทำอะไร?” ซ่านเซียนหยวนไม่เข้าใจ ซ่านเชิ้งหานที่อยู่ข้างหลังได้แต่หรี่ตามองและเพิ่งสังเกตว่าคนที่อยู่ภายใต้เสื้อคลุมคือกู้อ้าวเวย

“ข้ามีเรื่องสำคัญที่ต้องทำอย่าให้ข้าต้องพูดออกมา” กู้อ้าวเวยใช้ข้อศอกกระทุ้งเข้าที่แขนของอีกฝ่ายและเดินออกไปอีกทาง

มองแผ่นหลังของกู้อ้าวเวย ซ่านเซียนหยวนนั้นก็ยังไม่เข้าใจพลางซ่านเชิ้งหานเดินเข้ามา “น้องสี่ คนรู้จักเจ้าหรือ?”