บุบผาร้อยเสน่ห์ นิยาย บท 555

บทที่ 555 อ้ายซู่จือ

ควบตะบึงผ่านสองฝั่งป่าเขาลำเนาไพร

กู้อ้าวเวยมุ่งไปยังคูเมืองสองแห่งก็ยังไล่ตามฝีก้าวของหยุนหว่านไม่ทัน หากไม่ใช่เพราะได้รับข่าวสาวอะไรจนฟาดแส้เร่งตะบึงม้า ก็เป็นไปได้ว่าเบื้องหลังจะมีคนไล่ตามมา กระทั่งทำให้นางไม่เหลือทิ้งร่องรอยของแหล่งที่ตั้งสองแห่งเอาไว้เลย

ไม่ว่าผลลัพธ์ใด ๆ ในนั้น ก็เป็นสิ่งที่นางไม่ต้องการทั้งสิ้น

“พระองค์ คิดอย่างถี่ถ้วนแล้ว ต่อให้พวกเราตามทัน ก็ราว ๆ ว่าอยู่ระหว่างสองแคว้น ได้ยินข่าวสารฝั่งนั้นคล้ายกับสถานการณ์ดูตึงเครียด น่าจะไม่ควรมีการสัญจรไปมาระหว่างคนสองแคว้น” ผู้ใต้บัญชาที่อยู่เบื้องหลังอดวิเคราะห์เช่นนี้ไม่ได้

“องค์ชายสามรู้จักนาง หากมีเขาโคจรอยู่ตรงกลาง ย่อมไม่เป็นปัญหาแน่”

ใบหน้าของกู้อ้าวเวยเย็นเยียบ น้ำเสียงเพิ่งสิ้นสุดได้ไม่นาน ข้างหูพลันมีเสียงแหวกอากาศดังขึ้น พวงแก้มถูกลูกดอกขนนกถากผ่านจนเป็นทางยาวเล็ก ๆ หนึ่งทาง นางรีบคว้าบังเหียนเบี่ยงศีรษะออก ผู้ใต้บัญชาไม่กี่คนที่อยู่เบื้องหลังต่างทยอยมากำบังอยู่ข้างหน้าของนาง

เสียงกีบม้าลอยมาจากในป่า คนที่ลอบซุ่มโจมตีเปิดเผยใบหน้าที่แท้จริงของเขาขึ้นมา

“เป็นเจ้า?” กู้อ้าวเวยยกมือขึ้นลบรอยเลือดบนใบหน้า ยิ้มเย็นชาพลางมองสำรวจผู้ชายตรงหน้าที่บังเอิญพบกันไม่กี่ครั้ง

“คิดไม่ถึงว่าเจ้ายังจำข้าได้” คนผู้นั้นหัวเราะหยันอย่างเย็นชาหนึ่งที ค่อย ๆ ยกมือขึ้น

พลธนูที่อยู่ด้านหลังเรียงแถวตอนควบอยู่บนหลังม้าอย่างเป็นระเบียบ ลูกศรขนนกในมือเล็งเป้ามาที่นางเพียงคนเดียว

คนผู้นี้ก็คือขุนนางราชสำนักแซ่อ้ายที่เคยถูกนางตบหูในงานเลี้ยงราชวัง นามว่าอ้ายซู่จือนั่นเอง ไม่ใช่ขุนพลด้วยซ้ำ ที่มาวันนี้ ก็คล้ายกับจงใจพาคนมาทำให้นางอับอาย

“ต้องจำได้อยู่แล้วสิ เพียงแต่ข้าแค่สงสัย เจ้าไม่ใส่ใจในสถานะของข้าสักนิดเลยหรือ” กู้อ้าวเวยยังคงยิ้มบาง ยังคงมีท่าทีสงบเยือกเย็นตามเดิม

“เจ้าพาคนจำนวนกระหยุมกระหยิมออกจากเอ่อตาน หากเกิดเรื่องอะไรขึ้น ก็สามารถผลักความผิดไปให้พวกโจรภูเขาในละแวกนี้ได้” อ้ายซู่จือจูงม้าเดินมุ่งไปข้างหน้าเล็กน้อย พลางยื่นมือออกไปให้กับนาง “ขอเพียงเจ้าเต็มใจแต่งกับข้า หรือไม่ก็ส่งสูตรยาอมตะออกมาเสีย เช่นนั้นทุกอย่างก็จะพูดง่ายขึ้นแล้ว”

“ข้าแต่งงานตั้งนานแล้ว วิวาห์โอ่อ่าสองหนซ้ำยังมีบุตรชายอีกหนึ่ง ต่อให้เจ้ารับปาก ข้ากลับทำใจลาจากคนรักและลูกน้อยไม่ได้” เสียงหัวเราะเย้ยหยันของกู้อ้าวเวยดังขึ้นหนึ่งที ไม่รออ้ายซู่จือปริปาก ล้วงเอาพลุระเบิดที่เตรียมเผื่อในแขนเสื้อปาออกมา พลางกดปลดยาผงครึ่งถุง

ลูกน้องหลายคนกินยาถอนพิษอย่างรู้งานตั้งแต่ทีแรกแล้ว และออกไปจากอีกฝั่ง

อ้ายซู่จื่อถูกโจมตีอย่างรับมือไม่ทัน พลธนูรอบบริเวณถึงแม้จะยิงธนูออกมาแล้ว ทว่ารอหลังจากเศษควันจางไปกู้อ้าวเวยก็ได้พากำลังคนหนีออกไปไกลมากแล้ว

แต่ในความเป็นจริง กู้อ้าวเวยกลับจำต้องอยู่ในสถานที่ซ่อนตัวแห่งหนึ่งเพื่อนำยาถอนพิษป้อนให้กับม้าพวกนั้น เพื่อไม่ให้พวกมันอาเจียนและท้องเสียในอีกครู่หนึ่ง คนข้างกายจึงจูงม้าไปสร้างเครื่องหมายปลอมเอาไว้อย่างรู้งาน

กู้อ้าวเวยพิงบนข้างลำต้นไม้เพื่อพักผ่อน พลางไม่ลืมพลิกดูแผนที่ไปด้วย

ครุ่นคิดว่าตนยังพอมีหนทางลัดอยู่หรือไม่

แต่น่าเสียดายที่มองสำรวจมาเนิ่นนานแล้ว เส้นทางนั้นที่หยุนหว่านเดินทางไปก็เป็นทางที่ใกล้ที่สุดแล้ว

ส่วนตอนนี้ด้านหลังพวกนางยังมีคนของอ้ายซู่จืออยู่ กระทั่งถิ่นฐานของเอ่อตานยังกล้ารุกราน นับประสาอะไรเขายังเผยโฉมหน้าแล้ว คงไม่อาจปล่อยให้ตนจากไปอย่างง่ายดายแน่นอน ตอนนี้ทำได้เพียงเลือกอ้อมไปทางที่ไกลอีกสักเล็กน้อย เพื่อเลี่ยงกรณีฉุกเฉิน

“พระองค์ นี่คือยาของท่าน” ลูกน้องนำขวดยายื่นเข้ามาให้