บุบผาร้อยเสน่ห์ นิยาย บท 556

บทที่ 556 หลีกทางเพื่อนางสักก้าวแล้วมันจะอย่างไร

“คนของอ้ายซู่จือเกือบจะไล่ตามพวกเราทัน ตอนนี้มันเหมาะที่จะเร่งเดินทางด้วยกันเลย”

ตอนที่ผู้ใต้บัญชายื่นอาหารป่าที่ปรุงสุกแล้วให้กู้อ้าวเวย ได้กล่าวเช่นนี้

การเร่งเดินทางซ่อนตัวชนิดม้าไม่หยุดพักเช่นนี้ กู้อ้าวเวยกระทั่งให้คนในเมืองรอบ ๆ คอยระวังคนของอ้ายซู่จือด้วย แต่อาจเพราะสายสืบที่เจียงเยี่ยนเคยใช้ปฏิบัติงานนั้นยังไม่ทันถูกกำจัดจนสิ้นซาก ทุกครั้งล้วนแต่บอกให้อ้ายซู่จือหลบเลี่ยงได้ จนกระทั่งไล่ตามฝีก้าวพวกนางทันจนได้

“เช่นนั้นพวกเจ้าก็แบ่งทหารออกเป็นสามกลุ่ม ข้าปลอมตัวแล้วจะมุ่งหน้าไปชายแดนเพียงลำพัง” กู้อ้าวเวยถูกอ้ายซู่จือคอยไล่ล่า ไม่กล้าใช้แม้กระทั่งนกพิราบส่งสารเลยสักนิด

“ท่านเดินทางเพียงคนเดียวลำพัง มันอันตรายเกินไป” เหล่าผู้ใต้บัญชาทยอยมองเข้ามา

“หากว่าตามขบวนใหญ่ของพวกเจ้าไป ข้ากลับยิ่งเสี่ยงอันตรายมากกว่าอีก ข้าตัวคนเดียว ข้าไม่เชื่อว่าอ้ายซู่จือยังจะมีความสามารถตามหาข้าพบหรอก พวกเจ้าคิดหาวิธีจับตัวอ้ายซู่จือเอาไว้ และมอบให้รัชทายาทจัดการ” กู้อ้าวเวยรีบเร่งทานของป่าในมือด้วยความว่องไว พลางเช็ดปลายนิ้ว “เผื่อกรณีฉุกเฉิน ข้าจะออกเดินทางเดี๋ยวนี้เลย วันพรุ่งนี้พวกเจ้าแบ่งทหารออกเป็นสามกลุ่ม”

ผู้ใต้บัญชาหลายคนยังตระเตรียมควันส่งสัญญาณและถุงน้ำเสบียงอาหารแห้งบางส่วนให้นางอีกด้วย คราวนี้จึงเบาใจให้นางจากไปเพียงลำพัง

กู้อ้าวเวยเองก็รับปากแล้วว่าทุกครั้งที่ผ่านสถานที่หนึ่งแห่งจะแจ้งกับสำนักงานท้องถิ่นให้ทราบด้วย

อ้ายซู่จือตามนางไม่ทันจริง ๆ บางทีอาจแบ่งกำลังคนไปไล่ล่ากองทัพที่แบ่งออกเป็นสามกลุ่มก็ได้

ไม่มีการไล่ตามของอ้ายซู่จือ ความเร็วของกู้อ้าวเวยย่อมเพิ่มมากขึ้นอีกโขเป็นธรรมดา และประจวบกับเพราะทางอ้อมของนาง กุ่ยเม่ยจึงไม่ทันพบร่องรอยของกู้อ้าวเวย จึงมุ่งหน้าไปชายแดนชางหลานโดยตรง พอพบซ่านจินจื๋อแล้ว ก็บอกเล่าเรื่องของหยุนหว่านให้ทราบทุกอย่าง

ซ่านเซิ่งหานได้ยินเรื่องดังกล่าว จากนั้นสีหน้าจึงเย็นเยียบ “ควรส่งคนไปช่วยเหลือทันที”

“ข้าจะนำคนจำนวนหนึ่งรุดหน้าไปด้วยตัวเอง กุ่ยเม่ยเจ้านำคนของเอ่อตานไปเสาะหาแห่งที่อยู่ของทั้งสองคนนั้นอีกที ระยะนี้พวกโจรลักม้านั่นหมายจะฉวยช่วงชุลมุนแอบหยิบของหวานไป ทางฝั่งท่านป้านั้นเป็นไปได้ว่าอาจจะใช้ทางอ้อม และง่ายมากที่จะอยู่ในระหว่างสองประเทศ” ซ่านจินจื๋อหยัดตัวลุกขึ้น เห็นซ่านเซิ่งหานก็อยากตามไปด้วยเช่นกัน สายตาพลันเย็นชา “ข้าจะปกป้องนางเป็นอย่างดี”

“ท่านไม่คู่ควรให้ไว้วางใจ” ซ่านเซิ่งหานมองเข้ามาโดยไม่แสดงความอ่อนข้อใด ๆ พลางกล่าวเสียงเย็นชา “อีกอย่างท่านก็ไม่ได้ใช้มือข้างเดียวบังท้องฟ้า หากชางหลานสูญเสียท่านไปละก็ เช่นนั้นก็เป็นการสูญเสียอันใหญ่หลวงแล้ว”

“ดังนั้นเจ้าจึงคิดว่าคนของเจ้าสามารถตามหากู้อ้าวเวยพบ และต้องการให้ข้าคอยประจันหน้ากับพวกเขาที่นี่ต่อไป?” ซ่านจินจื๋อเลิกหัวคิ้วข้างหนึ่งขึ้น คล้ายกับขอเพียงซ่านเซิ่งหานให้เขาอยู่ต่อ ดาบยาวที่อยู่ช่วงเอวของเขาก็จะพาดอยู่บนลำคอของอีกฝ่ายอย่างไรอย่างนั้น

กลิ่นไอแห่งการเข่นฆ่าที่ประเดปะดังเข้ามาทำเอาซ่านเซิ่งหานตกใจจนต้องถอยหลังหนึ่งก้าว แต่เขายังคงกล่าวอย่างสงบตามเดิม “กู้อ้าวเวยเคยบอกข้า วินาทีนั้นที่ท่านถูกขนานนามว่าเทพเจ้าแห่งสงคราม เรื่องราวมากมายต่างไม่ทันได้ตั้งตัว ท่านเองก็น่าจะรู้ อิงท่าทีในปัจจุบันของจากเจียงเยี่ยนแคว้นซิน พวกเขาอาจบุกโจมตีเข้ามาเมื่อไรก็ได้”

“ต่อให้ไม่มีข้า พวกเจ้าก็เอาชนะได้” ซ่านจินจื๋อเตรียมนำคนเดินออกไปข้างนอก

“สิ่งที่พวกเราต้องการไม่ใช่ชัยชนะ ที่ต้องการคือความมั่นคง ที่นี่มีเพียงท่านที่สามารถทำจุดนี้ได้” ซ่านเซิ่งหานก้าวรุดไปข้างหน้าโดยตรงอีกครั้ง ยืนมั่นอยู่ต่อหน้าซ่านจินจื๋อ “กู้อ้าวเวยเฉลียวฉลาดมาก นางสามารถเปลี่ยนความเสี่ยงเป็นข้อต่อรองได้เสมอมา ท่านควรจะให้ความสำคัญกับสถานการณ์โดยรวมก่อน”

ทั้งสองประจันหน้ากัน กุ่ยเม่ยไม่ได้ต่อต้านในน้ำคำของซ่านเซิ่งหานเลย

หากว่ากู้อ้าวเวยอยู่ที่นี่ คงจะพูดในทำนองเดียวกันออกมา

แต่ซ่านจินจื๋อกับต่างออกไป เขาเคยเห็นท่าทีอันเปราะบางของกู้อ้าวเวยมาแล้ว และรู้ว่านางไม่อาจรับความเสี่ยงได้เหมือนเดิมอีกต่อไป นับประสาอะไรที่เขาจะไม่ยอมให้ตัวเองเห็นนางอยู่เพียงลำพังได้อีกต่อไป

“ข้าไม่ใช่กู้อ้าวเวย ข้ายิ่งไม่ต้องเชื่อฟังตามคำพูดของนางด้วย” เวลานี้ดาบยาวของซ่านจินจื๋อพาดขวางอยู่บนลำคอของซ่านเซิ่งหาน สายตาคมกริบปิดกั้นคำพูดและลมหายใจของซ่านเซิ่งหานเอาไว้ กระทั่งร่างกายยังเริ่มสั่นระริกขึ้นมา

“นางทำเพื่อสถานการณ์โดยรวมมากตั้งมากมาย วันนี้ก็ให้สถานการณ์โดยรวมหลีกทางเพื่อนางสักก้าวมันจะเป็นไรไป”